Το θέμα είναι από εδώ και πέρα, ποιος θα την λάβει υπόψη του και τι θα σημάνει αυτό. Πρωτίστως αυτό αφορά την κυβέρνηση. 

Οι πρώτες αντιδράσεις σύμφωνα με τις οποίες το θέμα ήταν η αριθμητική απεικόνιση και σχολιασμός του όγκου του πλήθους, δείχνουν ότι ούτε το μήνυμα ελήφθη, αλλά ούτε αισιοδοξία για υπεύθυνη διαχείριση του ζητήματος μπορεί να υπάρξει. 

Ο χλευασμός και η περιπαικτική διάθεση, τα σχόλια για το αν στο Σύνταγμα ήταν μαζεμένα εκατομμύρια ή όχι, είναι εκτός θέματος. 

Όπως και το αν οι συγκετρωθέντες ήταν ακροδεξιοί, νεοναζί, εθνικιστές, υπερπατριώτες ή πατριδοκάπηλοι. Μπορεί να ήταν κάτι από όλα αυτά. Σίγουρα όμως πολλοί από αυτούς δεν ήταν τίποτε από όλα αυτά. 

Η κυβέρνηση, με δική της υπαιτιότητα έχει πλέον να διαχειριστεί όχι μόνο την όποια διαπραγμάτευση για το Σκοπιανό, αλλά και ένα εσωτερικό μέτωπο, με πλήθη τα οποία έχουν ήδη κατεβεί στους δρόμους και είναι απέναντί της. 

Όποια και αν είναι η συνέχεια, η κυβέρνηση δεν έχει απεριόριστες επιλογές: Είτε θα προχωρήσει σε μία λύση, αγνοώντας το πλήθος. Γνωρίζοντας τι θα σημάνει αυτό. Με τα σημερινά δεδομένα κάτι τέτοιο μοιάζει μάλλον αδύνατο. Το ίδιο πλήθος θα ξανακατέβει στους δρόμους και οι διαθέσεις του θα είναι άλλες. 

Η άλλη δυνατότητα είναι να μεταφέρει στην διαπραγμάτευση τα όσα εκφράστηκαν στα συλλαλητήρια. Δηλαδή «ξεχάστε τον όρο Μακεδιονία». Δεν θα έχει πολλές πιθανότητες επιτυχίας και πιθανώς οι συνομιλητές της θα της χρεώσουν το ναυάγιο. 

Εχει και την επιλογή να κάνει πίσω. Τότε θα χρεωθεί ολοκληρωτικά την αποτυχία. Και ο Αλέξης Τσίπρας θα τελεί υπό τις διαταγές του Πάνου Καμμένου.

Με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα, το γεγονός είναι ένα: είναι εξαιρετικά δύσκολο το Σκοπιανό να μην αποτελέσει παράμετρο καθοριστική στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό. 

Οι επόμενες εκλογές σε μεγάλο βαθμό θα επηρεαστούν και από τους χειρισμούς της κυβέρνησης στο εθνικό ζήτημα, ίσως δε και να προκληθούν από αυτούς.