Όπως ας πούμε η «αστική Δημοκρατία», με ό,τι την χαρακτηρίζει. Μεταξύ αυτών και ο κοινοβουλευτισμός.
Από το βράδυ της Πέμπτης είναι ξεκάθαρο ότι πρόκειται για έννοια την οποία ο Αλέξης Τσίπρας περιφρονεί επιδεικτικά. Αν ανατρέξει κάποιος στο κοινοβουλευτικά χρονικά και στα πρακτικά συζητήσεων σε βάθος δεκαετιών, δεν θα βρει Πρωθυπουργό, υπουργό, εισηγητή, βουλευτή, ο οποίος να έχει εκστομίσει μία φράση σαν και αυτή: «Αναρωτιόμουν όλη μέρα αν άξιζε να έρθω και να σπαταλήσω μέρος του πολύτιμου χρόνου μου».
Κι όμως, ο Τσίπρας το είπε. Φουσκωμένος από αλαζονεία λουδοβίκειων προδιαγραφών και παρασυρμένος από την ορμητικότητα και την ρητορική των αμφιθεάτρων και των καταλήψεων, μας έδειξε και μας ανακοίνωσε ότι το κοινοβούλιο γι’ αυτόν είναι χαμένος χρόνος.
Λίγο αργότερα μάλιστα μάλωσε και τον Κυρ. Μητσοτάκη, επειδή δεν του άρεσε ο τόνος της ομιλίας του. «Ηρθαμε εδώ και επί 45 λεπτά μας κοιμίσατε», είπε ο Πρωθυπουργός στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Λογικό, για κάποιον που έχει συνηθίσει σε κραυγές και ασυνάρτητες συζητήσεις σε χώρους πιο «ζωντανούς» από το ξενέρωτο κοινοβούλιο. Κάθε συζήτηση άλλωστε που δεν εξελίσσεται σε κοκορομαχία, ώστε να ξεδιπλωθεί και πάλι ο πολιτικός κουτσαβακισμός, λειτουργεί για κάθε επαναστάτη ως υπνωτικό.
Το ωραίο είναι ότι τις προάλλες έλεγε ότι επί των ημερών του αναβαθμίστηκε ο ρόλος του Κοινοβουλίου…
Είναι όμως να αναρωτιέται κανείς: τι σημαντικότερο έχει να κάνει ο Πρωθυπουργός στον πολύτιμο χρόνο του από το να συμμετέχει σε κοινοβουλευτικές διαδικασίες; Να τα λέει με τον Καρανίκα και τα άλλα τα παιδιά; Να καπνίζει κάνα πούρο στην μαγευτική βεράντα του Μαξίμου; Να μετρά τις μέρες που του απομένουν στην εξουσία; Μπορεί αυτό το τελευταίο να τον αγχώνει λίγο και γι’ αυτό να εκτροχιάζεται και ο λόγος καμιά φορά.
Αν επιμείνει κάποιος να αναζητήσει τα αίτια μίας τέτοιας προκλητικής συμπεριφοράς, θα καταλήξει κάπου μεταξύ έπαρσης και απουσίας κάθε στοιχειώδους πολιτικής και κοινωνικής αγωγής.
Εκεί ξεκινούν οι διαπιστώσεις για τις υπόλοιπες ελλείψεις. Μεταξύ αυτών και η γνωστή αστική ευγένεια.
Όχι ότι την έχασε κάποιος για να την βρει ο κ. Τσίπρας, απλώς κάποιες φορές διαπιστώνει κανείς ότι αυτά τα ξενέρωτα τα αστικά, όπως η «δημοκρατία» και η «ευγένεια» είναι αλληλοσυμπληρούμενα.