Ποιο είναι το λάθος; Ότι παίζει με την ατζέντα που θέτει ο Αλέξης Τσίπρας. Ή ακόμη και όταν δεν το κάνει ο ίδιος, αφήνει άλλους μέσα στο κόμμα του να το κάνουν.
Δεν έχει λόγο ο κ. Μητσοτάκης να κάνει επίσημες ανακοινώσεις και δηλώσεις για τον Ρουβίκωνα, για παράδειγμα. Είναι ένα γήπεδο στο οποίο ο Πρωθυπουργός αισθάνεται άνετα. Η δράση του Ρουβίκωνα είναι γνωστή και ο στόχος της κυβέρνησης είναι να διαφοροποιήσει δια της ανοχής της την ανώδυνη βία του ή τον ακτιβισμό του, από την σωματική βία, που στο αριστερό ασυνείδητο ταυτίζεται με την ακροδεξιά (βλ. επίθεση στον Γιάννη Μπουτάρη). Τι θα λέει άραγε η ΝΔ αν (μεγάλο «αν»...) για δικούς της λόγους η κυβέρνηση αποφασίσει κάποια στιγμή να αλλάξει τακτική και να συλλάβει τους Ρουβίκωνες;
Δεν έχει λόγο ο κ. Μητσοτάκης να ανάγει σε μείζον πολιτικό ζήτημα το ταξίδι του Πάνου Καμμένου στο Μονακό, βγαίνοντας από αριστερά. Η δουλειά γίνεται στην συνείδηση των πολιτών με την δημοσιοποίηση και μόνο. Το θέμα δεν είναι πολιτικό (από την στιγμή που όντως όλα έγιναν με δαπάνες του ιδίου του κ. Καμμένου), είναι πολιτιστικό και αισθητικό. Η αναβάθμισή του με την μεταφορά του στην Βουλή θα δώσει και πάλι αφορμή για τις γνωστές απαντήσεις: off-shore, Μαρέβα, Siemens κλπ. κλπ. Δεν υπάρχει λόγος για κάτι τέτοιο.
Δεν έχει λόγο ο κ. Μητσοτάκης να βάλει στην δική του ατζέντα την δολοφονία του Λαμπράκη πριν από 55 χρόνια, γιατί αυτό θέλει ο κ. Τσίπρας. Να αναβιώσουν αριστερά και δεξιά συμπλέγματα, στα οποία να στηρίξει την διχαστική του τακτική.
Το μόνο που έχει να κάνει πλέον ο κ. Μητσοτάκης είναι να αναδείξει την δική του πρόταση. Σε όλα τα πεδία, από την οικονομία και την Παιδεία, έως τον Πολιτισμό και την εξωτερική πολιτική.
Η διολίσθησή της ΝΔ στο λασπωμένο γήπεδο του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μην στοιχίσει μία εκλογική νίκη. Όμως δεν έχει η αξιωματική αντιπολίτευση και κανέναν λόγο να συμμετέχει στις τηλεοπτικές και λοιπές συζητήσεις με τους όρους του παραλόγου, οι οποίοι ευνοούν την διαιώνιση της ασυναρτησίας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Αυτό εν τέλει είναι που εξακολουθεί να κρατά πολιτικά ζωντανό τον Αλέξη Τσίπρα ενώπιον του ακροατηρίου του ή όσων τέλος πάντων έχουν απομείνει.