Το ελληνικό πρόβλημα είναι ένα αγκάθι για την Ευρώπη εδώ και χρόνια και όλοι έχουν κάθε λόγο να λένε σήμερα πόσο καλά τα πήγαμε, πώς τελειώνει η ελληνική κρίση, πώς αρχίζει μία νέα περίοδος ευημερίας και ανάπτυξης και όλα αυτά που γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δεν ισχύουν, αλλά κάνουμε ότι δεν συμβαίνει τίποτε.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Η επιτήρηση θα συνεχιστεί, οι μεταρρυθμίσεις θα πρέπει να εφαρμόζονται απαρεγκλίτως και η κυβέρνηση έχει στην διάθεσή της ένα «μαξιλάρι» περίπου 20 δισ. για πληρωμές και ξόδεμα σε περίπτωση που δεν κατορθώσει να δανειστεί από τις αγορές με αξιοπρεπή επιτόκια. Παρεμπιτόντως: όσο θα ξοδεύει, τόσο θα ανεβαίνει και το κόστος δανεισμού.
Είναι αμφίβολο υπό αυτές τις συνθήκες το αν η κυβέρνηση Τσίπρα θα επιχειρήσει καν να βγει στις αγορές. Οι σημερινές αποδόσεις των ομολόγων παραμένουν πάνω από το 4%, κόστος δανεισμού απαγορευτικό και πάντως όποιος αποτολμήσει να δανειστεί σε αυτό το ύψος, κάνει το πρώτο βήμα για την επόμενη χρεοκοπία. Οπότε, θα στραφεί στο μαξιλάρι. Και ο Θεός βοηθός.
Όλα αυτά συμβαίνουν δυστυχώς σε μία ατυχή συγκυρία. Η παγκόσμια οικονομία μπαίνει σε μία περίοδο υψηλών (ή υψηλότερων) επιτοκίων και η Ελλάδα βρίσκεται με μία κυβέρνηση σε (αργή ή συντομότερη) αποδρομή, η οποία ένα και μόνο μέλημα έχει: να περιορίσει την εκλογική της φθορά και ει δυνατόν να ναρκοθετήσει το πεδίο για την επόμενη κυβέρνηση.
Την ίδια στιγμή, είναι μία κυβέρνηση με ορατό τέλος, το οποίο καθορίζεται πλέον από τις διαθέσεις ή τις βεβιασμένες αποφάσεις του Πάνου Καμμένου, ο οποίος παλεύει για την πολιτική του επιβίωση. Αργά ή γρήγορα είτε θα ανατρέψει τον συνασπισμό είτε θα σκηνοθετήσει μία κάποια κρίση, προκειμένου να διατηρήσει κάποια επαφή με το εθνολαϊκιστικό ακροατήριό του και να μπορέσει τουλάχιστον να παρουσιαστεί στις εκλογές.
Με λίγα λόγια, καλοδεχούμενη άλλη μία ρυθμιστική παρέμβαση στο ελληνικό χρέος, αλλά η πιθανότητα να αποδεχθεί και αυτή μία ακόμη τρύπα στο νερό είναι μεγάλη.
Είναι καλό τέτοιου είδους παρεμβάσεις και συμφωνίες να επιτυγχάνονται όταν υπάρχουν ισχυρές ή/και στοιχειωδώς επαρκείς κυβερνήσεις, που να ξέρουν τι να κάνουν.
Δεν είναι ακριβώς η περίπτωσή μας αυτή…