Όσο κι αν ακούγεται απλοϊκό, αυτό περιγράφει την έξοδο από τα μνημόνια.

Κατά τα άλλα, οκτώ χρόνια περιπέτειας μας έχουν οδηγήσει στα εξής:

Η χώρα αποκλείστηκε από τις διεθνείς αγορές το 2010, με το δημόσιο χρέος της περίπου στα 310 δισ., ποσοστό της τάξεως του 145-146% του ΑΕΠ.

Τότε το ΑΕΠ της ήταν 220 δισ.

Σήμερα, βγαίνοντας από τα μνημόνια, το χρέος της είναι στα 345 δισ. Και το ΑΕΠ της μετά βίας και εφόσον όλα πάνε όσο καλύτερα γίνεται, θα φτάσει τα 190.  Ως ποσοστό του εγχώριου προϊόντος, το χρέος φτάνει το 180%.

Οι δαπάνες του δημοσίου έχουν μειωθεί όλα αυτά τα χρόνια σε απόλυτα νούμερα μόλις κατά 4-5 δισ. και αυτό δεν ήταν παρά αποτέλεσμα της μείωσης συντάξεων.

Η συμμετοχή των τραπεζικών ζημιών στο δημόσιο χρέος αυξήθηκαν κατά 18 δισ. συνεπεία του πρώτου εξαμήνου της τρελής πορείας του ΣΥΡΙΖΑ με οδηγό-συνοδηγό τους Τσίπρα και Βαρουφάκη.

Και τα σπρεντ; Ως δια μαγείας, βρίσκονται εκεί ακριβώς που τα είχαμε αφήσει πριν από οκτώ χρόνια, με το κόστος δανεισμού της χώρας να βρίσκεται σήμερα πάνω από το 4,2% για το δεκαετές ομόλογο. Εκεί βρισκόταν και όταν ο Γ. Παπανδρέου και ο Γ. Παπακωνσταντίνου έλεγαν ότι «τώρα το περίστροφο βρίσκεται στο τραπέζι». Λίγο αργότερα ξεκίνησε η περιπέτεια.

Υπό αυτές τις συνθήκες τελειώνουν τα μνημόνια και με 25 δισ. καβάντζα (πληρωμένα από όλους εμάς με αίμα), τα οποία η σημερινή κυβέρνηση ονομάζει μαξιλάρι, αλλά στην πραγματικότητα τα έχει για να μοιράσει καμιά παροχή, καμιά δήθεν 13 σύνταξη και να κάνει ο Τσίπρας καμιά εξαγγελία στην ΔΕΘ, παριστάνοντας ότι διαθέτει χώρο δημοσιονομικής ελευθερίας. Μετά υποτίθεται θα πάει να ζητήσει δανεικά από τις αγορές.

Το τέλος του μνημονίου δεν είναι κατόπιν όλων αυτών μία ιστορική στιγμή. Είναι απλώς μία απόδειξη της εθνικής μας ανικανότητας. Και εφόσον η πορεία συνεχιστεί με αυτούς τους όρους και προϋποθέσεις, καλό θα είναι να έχουμε κατά νου ότι μία πραγματικά ιστορική ημερομηνία βρίσκεται μπροστά μας: η επόμενη χρεοκοπία της χώρας, η οποία θα είναι αναπόφευκτη αν δεν συμβεί κάποιο θαύμα.