Το λιντσάρισμα ενός τοξικομανούς στην Ομόνοια φανέρωσε πολλές πτυχές του προβλήματος. Όπως και ο ξυλοδαρμός ενός βουλευτή, αυτήν την φορά του ΣΥΡΙΖΑ.

Κατ’ αρχάς την αντίληψη ότι κάτι τέτοια φαινόμενα είναι δικαιολογημένα και αναμενόμενα. Δύο «άντρες» χτυπούσαν έναν καταφανώς αδύναμο άνθρωπο, έστω επίδοξο ληστή, εγκλωβισμένο σε ένα κοσμηματοπωλείο.

Οι υπόλοιποι τους κοιτούσαν. Κανείς δεν πήγε να τους σταματήσει.

Κάποιοι άλλοι άρχισαν να πλακώνονται στα κοινωνικά δίκτυα. Τα γνωστά, από εδώ οι «φασίστες», από εκεί οι «κοινωνικά ευαίσθητοι». Οι «καλά του κάνανε» και οι οπαδοί του ανθρωπισμού.

Τι απουσίαζε και πάλι; Το αυτονόητο. Ούτε αστυνόμευση υπήρχε, ούτε πρόληψη, ούτε καταστολή. Ούτε προστασία της περιουσίας, ούτε προστασία της ζωής.

Το κράτος έχει παραδοθεί στον όχλο, ο οποίος πράττει κατά βούληση. Βρίζει, δέρνει, σκοτώνει.

Ετσι, ένα παρ’ ολίγον έγκλημα (ληστεία) μετατράπηκε σε λιντσάρισμα και το πραγματικό πρόσωπο της Αθήνας και της χώρας φανερώθηκε. Κάτι μεταξύ Άγριας Δύσης και ισλαμικής δημοκρατίας. Σε λίγο μπορεί να δούμε και δημόσιους λιθοβολισμούς…

Η λογική του μίσους και όσα έχουν καλλιεργηθεί τα τελευταία χρόνια, με προφανείς ευθύνες κυβέρνησης και συνοδοιπόρων της, δεν πρόκειται να υποχωρήσει εύκολα. Ας μην ξεχνούμε ότι κυβερνητικός εταίρος ήταν αυτός που προέτρεπε κατοίκους ακροατές και οπαδούς του, να λιντσάρουν δήμαρχο στην Χαλκιδική.

Ο σημερινός πρωθυπουργός ήταν αυτός που χαμογελούσε περίεργα βλέποντας τον ξυλοδαρμό της Κανέλλη σε ζωντανή μετάδοση.

Κυβερνητικά χείλη είναι και αυτά που δικαιολογούν τον Ρουβίκωνα και την «χαμηλή» παραβατικότητά του.

Όλα αυτά, όσο και διαφορετικά, είναι εκφάνσεις του ίδιου φαινομένου.

Η νοοτροπία του «εμείς ή αυτοί» είναι πλέον ριζωμένη βαθιά. Και μπορεί να φτάσει στα άκρα, στην φυσική εξόντωση του «αντιπάλου». Θεωρητικοποιείται στα κοινωνικά δίκτυα, όπου με αφορμή τέτοια περιστατικά όλοι ξεχαρμανιάζουν, ξεκατινιάζοται και εκτονώνονται. Και διαπιστώνεις ότι φίλοι σου, άνθρωποι με μόρφωση, παιδεία και αγωγή, έχουν παραδοθεί στα πάθη του διχασμού.

Οι μεν χαίρονται να βλέπουν άλλους να κάνουν αυτό που δεν τολμούν οι ίδιοι, οι δε το παίζουν από καθέδρας τιμητές και υπερασπιστές της νομιμότητας. Που δεν γνωρίζουν και τι ακριβώς είναι ή την ορίζουν όπως θέλουν κατά περίπτωση.

Ο χυλός της ελληνικής κοινωνίας, για μία ακόμη φορά δείχνει με αφορμή μία κρίση ότι δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί τι του συμβαίνει.

Είναι παραδομένος στην επιθετικότητά του, στα ζωώδη ένστικτά του, στην λογική του ότι για όλα φταίνε πάντα οι άλλοι, του όλα επιτρέπονται», του «όλοι ίδιοι είναι». Όλα είναι προς συζήτηση και ο καθένας λέει ότι του κατέβει.

Ετσι κάπως, η οικονομική κρίση θα αποδειχθεί ότι ήταν ένας περίπατος στην εξοχή. Βγαίνοντας από αυτήν, η Ελλάδα υπνοβατεί, ελλείψει βασικών αρχών και απουσία δυνατότητας διαφύλαξης της νομιμότητας, του πλαισίου  δηλαδή προστασίας της ύπαρξης της χώρας, προς μία βαθιά κοινωνική κρίση, η οποία θα εκδηλωθεί με βία και θύματα.

Και είναι τώρα, σε αυτές τις συνθήκες,  που ένας δαρμένος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ανακαλύπτει ότι «το μίσος φέρνει μίσος». Όλοι καταδικάζουν τον ξυλοδαρμό του.

Δυστυχώς όμως άργησε να καταλάβει τι συμβαίνει με το μίσος.