Ακούγοντας ή διαβάζοντας κάποιος την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ το Σάββατο (αν έχει την σχετική υπομονή…), καταλήγει σε μία ενδιαφέρουσα διαπίστωση.
Δεν περιείχε ούτε ένα νέο στοιχείο.
Ήταν μία επανάληψη όσων ακούμε από τα τα χείλη του τα τελευταία τέσσερα πέντε χρόνια, σε νέες παραλλαγές και εκδοχές, με μοναδική ενδιαφέρουσα πρωτοτυπία την εξής: το νέο εφεύρημά του, σύμφωνα με το οποίο το κοντέρ έχει μηδενιστεί και η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε στις 21 Αυγούστου και μόλις συμπλήρωσε τις 100 πρώτες ημέρες της.
Η λεπτομέρεια είναι ότι και στην νέα διακυβέρνηση συμμετέχει ο Καμμένος και το ζήτημα ότι όλα αυτά είναι στην ουσία ανάξια περαιτέρω σχολιασμού.
Και η άλλη λεπτομέρεια, ότι σχέδιο ανάπτυξης, οικονομικής ανασυγκρότησης κλπ. ακόμη αναζητείται.
Το άλλο ενδιαφέρον είναι το μάθημα που θέλησε να κάνει ο κ. Τσίπρας στους συντρόφους του, μιλώντας για το Grexit.
Είπε:
«Κάποιοι και σ’ αυτόν εδώ το χώρο σύντροφοί μας θεωρούσαν την επιλογή του Grexit ως επαναστατική επιλογή, ριζοσπαστική, ρηξικέλευθη. Δείτε τώρα τι ακριβώς συμβαίνει με τη Βρετανία. Και ποιος ωφελείται ή μάλλον ποιος χάνει απ’ αυτή την εξέλιξη. Διότι δεν υπάρχει Brexit soft και χαλαρό. Υπάρχει μόνο σκληρό και αβέβαιο για την πορεία των λαϊκών δυνάμεων εκεί και κυρίως της εργατικής τάξης που η Αριστερά οφείλει να εκπροσωπεί».
Αυτός δεν ήταν όμως που έλεγε ότι το νόμισμα δεν είναι φετίχ και όλα εκείνα τα ωραία; Αυτός δεν προκήρυξε ένα δημοψήφισμα, από το οποίο κρινόταν η παραμονή της χώρας στο ευρώ; Και ο ίδιος δεν είναι που παραδέχθηκε πριν από λίγες ημέρες ότι «με καθαρό μυαλό πήρε τις σωστές αποφάσεις», ομολογώντας ότι έως τότε άλλα πίστευε και θεωρούσε;
Και δεν είναι ο Γιάννης Δραγασάκης, που πριν από λίγες ημέρες είπε αυτό το καταπληκτικό: «Ο λόγος που απορρίψαμε το ενδεχόμενο συνολικής ρήξης, ή μάλλον την παράταση της συνθήκης ρήξης στην οποία βρισκόμαστε, δεν ήταν στενά οικονομικός, αλλά ήταν ο κίνδυνος να δημιουργηθεί μια κατάσταση τόσο χαοτική, που να μην μπορεί να ελεγχθεί με δημοκρατικά μέσα»;
Αφού το απέρριψαν σημαίνει ότι το σκέφτονταν, είναι το απολύτως λογικό συμπέρασμα.
Η τελική διαπίστωση από όλα αυτά είναι ότι έπειτα από τέσσερα χρόνια, το μοναδικό (μοναδικό!) κατόρθωμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι να ομολογεί ότι τότε έλεγε ανοησίες.
Το κακό γι’ αυτόν είναι ότι τώρα που υποτίθεται ότι δεν τις λέει πια, δεν έχει και τι άλλο να πει…
