Κάτι τον ενόχλησε από την πλευρά της αντιπολίτευσης. Και θέλησε να επιβληθεί δια των κραυγών και επικαλούμενος το αξίωμά του.

Κάτι σαν το γνωστό, ελληνικό και αγαπημένο «ξέρεις ρε ποιος είμαι εγώ;»…

Εκνευρισμός εμφανής αλλά και αξιομνημόνευτος. Γιατί αφού είναι τόσο μεγάλος ηγέτης και τα έχει καταφέρει τόσο καλά με τα μαγειρέματα της εξουσίας, αισθάνεται την ανάγκη να μας θυμίσει ότι είναι ο Πρωθυπουργός;

Αν τον παρακολουθήσει κάποιος τις τελευταίες εβδομάδες και ημέρες θα παρατηρήσει κάτι. Μιλάει ολοένα και συχνότερα στο πρώτο ενικό πρόσωπο. «Αποφάσισα», η «κυβέρνησή μου», το Σύνταγμα «μου επιτρέπει» και άλλα τέτοια.

Με λίγα λόγια, ο Πρωθυπουργός είναι ανασφαλής.

Παρά τα βαθυστόχαστα που λέει και διακινεί, καταλαβαίνει ότι όλα είναι διαφορετικά από εκείνα που συνέβησαν πριν από ακριβώς τέσσερα χρόνια. Τότε ερχόταν ορμητικός, ανέμελος και χαρούμενος στην εξουσία. Λογαριασμό δεν έδινε και δεν λογάριαζε τίποτε. Κυριολεκτικά τίποτε.

Τώρα, λίγο πριν την αποχώρησή του αναζητεί απεγνωσμένα κοινοβουλευτικά στηρίγματα. Λογαριάζει βουλευτικές έδρες και κοινοβουλευτικές ψήφους. Κατά τα φαινόμενα τις βρίσκει. Και από τους χειροκροτητές του μεταφράζεται η μεθόδευση αυτή ως μείζον πολιτικό προτέρημα, ως ικανότητα, ως ηγετικό χάρισμα.

Επιχειρεί όμως ο ίδιος να καμουφλάρει την μετάπτωσή του από φορέα της ελπίδας (sic) σε πρωθυπουργό εν αποδρομή και σε master chef του κοινοβουλευτικού παρασκηνίου.

Από το καλοκαίρι κι έπειτα και αφότου έβγαλε την χώρα από τα μνημόνια (sic) δεν κάνει τίποτε άλλο από να εξαγγέλλει και να επιχειρεί την αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού. Λες και αυτό είναι μία θεμιτή επιδίωξη ενός Πρωθυπουργού.

Ως γνωστόν αποστολή του είναι να κυβερνά, να υπερασπίζεται το Σύνταγμα και τους νόμους και πολλά άλλα. Όχι όμως να αναδιατάσσει το πολιτικό σκηνικό.

Ίσως η απόκλιση αυτή του προξενεί την ανάγκη να υπενθυμίζει ότι είναι ο Πρωθυπουργός. Θελει να το ακούει, του αρέσει να το ακούει. Για όσο διάστημα ακόμη του απομένει.