Στις εκλογές της 7ης Ιουλίου έχει έναν και μοναδικό ανομολόγητο στόχο. Από την επίτευξή του ή μη θα κριθούν πολλά. Για τον ίδιο, για την παρέα του, για το κόμμα του, για αυτό που νομίζει ότι είναι «δημοκρατική παράταξη» και εν τέλει για το ίδιο το αμαρτωλό πολιτικό σύστημα της χώρας.
Με αριθμητικούς όρους, ο στόχος περιγράφεται εύκολα. Είναι να πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ ένα εκλογικό ποσοστό μεγαλύτερο από εκείνο των ευρωεκλογών.
Αν το κατορθώσει, ο Τσίπρας θα μπορέσει να ισχυριστεί πολλά, να κάνει κάποια εσωκομματικά κουμάντα, να προκηρύξει ένα ιδρυτικό συνέδριο της «Προοδευτικής Συμμαχίας» για το φθινόπωρο και να επιδιώξει την πολιτική του κυριαρχία, ως επικεφαλής ενός λεγόμενου «δεύτερου πόλου».
Αν δεν το κατορθώσει, τα πράγματα θα ζορίσουν. Μία υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ κάτω από το 24% των ευρωεκλογών, θα πυροδοτήσει άλλες διαδικασίες. Επίδοξοι αμφισβητίες θα εκδηλωθούν. Ακόμη και αν δεν διεκδικήσει κάποιος την ηγεσία της «παράταξης», η φαγωμάρα της Αριστεράς θα εξαπλωθεί, πολλοί θα στραφούν εναντίον πολλών άλλων, ενδεχομένως κάποια στιγμή και όλοι εναντίον όλων.
Η εικόνα του ηγέτη, του μεσσία της Αριστεράς και του τολμηρού πολιτικάντη θα θολώσει.
Και ο πόλος θα πάει περίπατο.
Όσοι σπεύδουν να μιλούν για τον νέο δικομματισμό, θα πρέπει να είναι κάπως πιο επιφυλακτικοί.
Κατ’ αρχάς, το κατά πόσον αυτός θα επιβεβαιωθεί θα κριθεί από τα ποσοστά των κομμάτων. Αν για παράδειγμα το πρώτο κόμμα συγκεντρώσει πάνω από 40% και το δεύτερο λίγο περισσότερο από 20%, δεν θα έχουμε να κάνουμε με δικομματισμό. Θα πρόκειται για την κυριαρχία, με άγνωστο έστω χρονικό βάθος, μίας πολιτικής παράταξης και την αρχή της αποδρομής ενός κόμματος, το οποίο εκτοξεύτηκε στην εξουσία με όρους ασαφείς, αόριστους, ψευδείς, χωρίς κοινωνικά ερείσματα και δίχως πολιτικό βάθος. Ενα κόμμα που απλώς κάποια στιγμή συντάχηκε πίσω από κάποιο πρόσωπο και δεν κατόρθωσε να αποκτήσει δομές και ρίζες.
Αν το αποτέλεσμα των εκλογών είναι διαφορετικό και τα δύο πρώτα κόμματα βρεθούν κοντά, τότε πράγματι οι όροι του πολιτικού παιχνιδιού θα αλλάξουν.
Όπως και να έχει όμως, οι πολιτικοί πόλοι δεν δημιουργούνται επειδή κάποιος έτσι αποφασίζει. Χρειάζονται πολλά περισσότερα.
Υπό αυτό το πρίσμα και με ορατή την καθήλωση των περισσότερων κομμάτων σε ποσοστά κάτω από 10%, ένα ενδεχόμενο θα πρέπει να υπάρχει στην σκέψη μας: η διαμόρφωση ενός νέου πολιτικού σκηνικού, κατακερματισμένου, με έναν κυρίαρχο παίκτη και πολλούς άλλους μικρότερους να αναζητούν ταυτότητα, αξιοπιστία και εν τέλει κοινωνικό αντίκρισμα.