Σε ένα παράξενο γύρισμα της τύχης, πολλά τέθηκαν σε δοκιμασία και πολύ γρήγορα, είτε λόγω της θεομηνίας στην Χαλικιδική, είτε λόγω του σεισμού της Παρασκευής στην Αθήνα. Τα πράγματα δούλεψαν. Δεν ειναι για συγχαρητήρια, απλώς το να δουλεύουν τα πράγματα κανονικά και κατά τα αυτονόητα, ήταν κάτι ασυνήθιστο τα τελευταία χρόνια…

Τα παραδείγματα των Χρυσοχοΐδη, Μενδώνη, Λιβάνιου, Μαυρωτά  και πολλών άλλων σε χαμηλότερες βαθμίδες, φανερώνουν κάτι. 

Μπορεί στο ΚΙΝΑΛ να το βλέπουν παρεξηγημένοι και μουτρωμένοι ως προσπάθεια υπονόμευσης τους, αλλά κανείς δεν το βλέπει όπως αυτοί. 

Μπορεί να έχει αυτή η προσπάθεια του Μητσοτάκη στοιχεία πολιτικού ανοίγματος, αλλά το κυρίαρχο είναι η επιλογή προσώπων που ξέρουν τη δουλειά, την έχουν ξανακάνει, έχουν μετρηθεί και έχουν επιτύχει. 

Μπορεί να υπάρχουν ερωτηματικά ως προς κάποιες άλλες επιλογές, όπως π.χ. η τοποθέτηση του πρώην αρχηγού της ΕΛΑΣ σε θέση γγ στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, αλλά είναι βέβαιον πως αυτό δεν είναι το κυρίαρχο. 

Το κυρίαρχο είναι πως δύσκολα μπορεί κάποιος να χαρακτηρίσει αυτήν την κυβέρνηση δείγμα μίας παραδοσιακής αντίληψης κρατισμού της λαϊκής Δεξιάς, ή ακόμη και της Ακροδεξιάς, που θα έλεγαν - ή θα λένε ακόμη - στην Κουμουνδούρου. 

Ο Μητσοτάκης κάνει κάτι που είχε παλαιότερα επιχειρήσει και ο πατέρας του, με κάποια επιτυχία, αλλά πάντως περιορισμένη. Ήταν και πολύ διαφορετικές οι εποχές και τα πολιτικά πάθη δύσκολα θα άφηναν να ξεπεραστεί χωρίς εντάσεις και σχόλια η υπουργοποίηση π.χ. του Μίκη Θεοδωράκη ή η στήριξη στον Αντώνη Τρίτση για την δημαρχια της Αθήνας. 

Όπως και να ΄ναι, η εποχή έχει αλλάξει. Οι ανάγκες της χώρας είναι διαφορετικές, το θέμα είναι η αποτελεσματικότητα, η νηφαλιότητα, η εγκατάλειψη των αναχρονιστικών πολιτικών παθών και των αδέξοδων συζητήσεων, που δεν προσφέρουν πλέον τίποτε, ούτε καν στα καφενεία. 

Το καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί θα ήταν να κινηθεί με αντίστοιχο πνεύμα και η αξιωματική αντιπολίτευση. Αντί να περιχαρακωθεί σε άσκηση κριτικής για τα επουσιώδη και επιφανειακά, να εργαστεί και να επανεφεύρει τον εαυτό της. Πρωτίστως πολιτικά, εν συνεχεία υφολογικά και εν τέλει ως προς την συμπεριφορά της σε όλα τα θεσμικά επίπεδα. Εφόσον αυτό συμβεί, θα έχει προσφέρει και αυτή μία σημαντική υπηρεσία στην χώρα και στην προσπάθειά της να καλύψει το κενό από τον προηγμένο κόσμο. 

Κακά τα ψέματα. Κανείς δεν πρόκειται πλέον να ενδιαφερθεί για συζητήσεις με θέμα «η παλινόρθωση της Δεξιάς» ή «πώς η Αριστερά έχει το δίκιο με το μέρος της». Ούτε και με το αν ο Μητσοτάκης είναι γκαντέμης και επί των ολίγων ημερών του στην διακυβέρνηση έγινε μία θεομηνία ή ένας σεισμός. 

Και εν πάση περιπτώσει, ας καταλάβουν κάποιοι ότι με τα δείγματα γραφής της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ακόμη νωπά, προκαλεί ένα σκαστό χαμόγελο μία ανακοίνωση περί της Νέας Δημοκρατίας «που αντιλαμβάνεται το κράτος ως λάφυρο και τη Δημόσια διοίκηση ως τσιφλίκι της». Και που «αντικαθιστά τους άριστους με τους αρεστούς και τους άξιους με τους κολλητούς»…