Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα των τελευταίων ημερών ήταν οι αντιδράσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης για το μεταναστευτικό και για τα… γλυπτά του Παρθενώνα.
Με αφορμή την έκτακτη συνεδρίαση του ΚΥΣΕΑ και τις αποφάσεις για κάποια μέτρα υπό το βάρος της νέας υπερφόρτωσης των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, οι υπεύθυνοι της Κουμουνδούρου έσπευσαν να εκδώσουν ανακοινώσεις, να διατυπώσουν προειδοποιήσεις, μέχρι και που κατηγόρησαν την ΝΔ ότι ενήργησε καθυστερημένα και άργησε να συνειδητοποιήσει το πρόβλημα!
Τα υποστήριξαν αυτά στελέχη μίας προηγούμενης κυβέρνησης, η οποία έχει αποδοκιμαστεί για τους αποτυχημένους έως και σκανδαλώδεις χειρισμούς της στο προσφυγικό, από την ΕΕ και από τις τοπικές κοινωνίες… Στελέχη μίας προηγούμενης κυβέρνησης, η οποία με τους χειρισμούς της στο προσφυγικό και την εξαθλίωση που επέβαλε π.χ. στην Μόρια, κατόρθωσε να υποβαθμίσει την θέση της χώρας στην περιοχή, να οδηγήσει τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις στην πολιτική των κλειστών συνόρων και τις γειτονικές χώρες των Βαλκανίων σε μία αναβάθμιση του δικού τους ρόλου και ενίσχυσή της δικής τους θέσης.
Οι πολίτες γνωρίζουν και ιδίως οι πολίτες των περιοχών που αντιμετωπίζουν το πρόβλημα.
Όσο ακούγονταν ακόμη οι κραυγές για το προσφυγικό, έγινε γνωστή η πρόθεση του Κ. Μητσοτάκη να ζητήσει από τον Μπόρις Τζόνσον την μεταφορά και έκθεση στην Αθήνα των γλυπτών του Παρθενώνα, εν όψει της επετείου των 200 ετών από την Επανάσταση του 1821.
Είπε σχετικά ο Μητσοτάκης στον Observer: «Ως μια πρώτη κίνηση, να σταλούν τα Γλυπτά του Παρθενώνα στην Αθήνα, ως δάνειο για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Από την πλευρά μας θα στείλουμε πολύ σημαντικά αντικείμενα, τα οποία δεν έχουν βγει ποτέ από τη χώρα μας, για να εκτεθούν στο Βρετανικό Μουσείο».
Και συμπλήρωσε και το εξής: «Η απαίτησή μας για επιστροφή των γλυπτών παραμένει ακέραια. Δεν πιστεύω ότι πρέπει να συνεχίσουν να δίνουν μια χαμένη μάχη. Γιατί είναι μια χαμένη μάχη. Η πίεση θα αυξάνεται διαρκώς»
Σε αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ θεώρησε ότι είχε χρέος να κάνει αντιπολίτευση. Και η αρμόδια επί του Πολιτισμού, Μυρσίνη Ζορμπά, ανέφερε μεταξύ των άλλων σε μία σχετικά μακροσκελή ανακοίνωση: «Θεωρούμε ότι ο δανεισμός των Γλυπτών προς έκθεση αποδέχεται στην ουσία τις κατά καιρούς απαντήσεις των δανειστών περί αναγνώρισης της κυριότητας εκ μέρους της χώρας μας ως προϋπόθεσης του δανεισμού, γεγονός το οποίο υπονομεύει και ακυρώνει την οριστική επιστροφή και επανένωση».
Σαν να μην άκουσε ή διάβασε τι ακριβώς είχε πει ο Πρωθυπουργός και πάντως σαν να υιοθετεί εν τέλει τα επιχειρήματα της βρετανικής πλευράς.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η πολιτική περίοδος που ξεκινά αποκτά ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Είναι διαχρονικά διαπιστωμένο ότι στην Ελλάδα συνήθως και με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι εκλογές κυρίως χάνονται από τις κυβερνήσεις παρά κερδίζονται από τις αντιπολιτεύσεις. Και ότι με αυτό το σκεπτικό, ό,τι και να λέει κανείς όσο είναι στην αντιπολίτευση δεν έχει και τόση σημασία.
Το αν κάτι τέτοιο σε αυτόν τον πολιτικό κύκλο μπορεί να θεωρείται βέβαια εξέλιξη, είναι αμφίβολο.
Συνεπώς η τυφλή και αστήρικτη κριτική για όλους και για όλα και ο εγκλωβισμός στην αντίληψη και τις πρακτικές του 4%, πιθανώς να μην αρκεί σήμερα. Απαιτείται μία νέα αντίληψη της πολιτικής και μία συναίσθηση των διαθέσεων των πολιτών.
Το πάθος και η τυφλή σύγκρουση μπορεί να μην έχουν πλέον εύφορο έδαφος. Η σύνεση, η μετριοπάθεια και η φαντασία είναι μάλλον πιο ενδεδειγμένα συστατικά μίας πολιτικής θέσης. Για όποιον μπορεί να τα αξιοποιήσει, φυσικά…