Η απεργία αυτή στην ουσία ήταν μία εσωτερική υπόθεση των αρχισυνδικαλιστών και των πολιτικών τους πατρόνων. Το αίτημα που περίτεχνα περιτυλίχθηκε σε τετριμμένες φράσεις της συνδικαλιστικής αργκό ήταν στην ουσία ένα και μοναδικό: η διατήρηση του συνδικαλιστικού προνομίου να προκηρύσσονται κινητοποιήσεις, δίχως την σύμφωνη γνώμη του σωματείου. Εν ολίγοις δίνουν τον δικό τους αγώνα πολιτικής επιβίωσης τα πρόσωπα και οι ομάδες εκείνες που κρατούν τις σφραγίδες των σωματείων.
Και μάλλον αυτοί ήταν και οι μόνοι που ασχολήθηκαν να κατεβούν στους δρόμους, τους οποίους είχαν ρεζερβάρει για την βόλτα τους στην ηλιόλουστη Αθήνα.
Η απεργία πέρασε και το μόνο που έμεινε ήταν η ταλαιπωρία.
Εμεινε όμως και ο απόηχος της πολιτικής αντιπαράθεσης γύρω από αυτά.
Αφορμή δόθηκε από την ανάρτηση του Πρωθυπουργού στα κοινωνικά δίκτυα (απεργούσαν άλλωστε και οι δημοσιογράφοι...), στην οποία ανέφερε:
«Για μία ακόμη φορά, απεργούν οι λίγοι και ταλαιπωρούνται οι πολλοί!
Κι αυτό γιατί μερικοί επαγγελματίες του συνδικαλισμού αντιδρούν στη διαφάνεια. Επαγγελματίες συνδικαλιστές που έχουν χάσει την επαφή τους με τον κόσμο της εργασίας και που δεν αντιλαμβάνονται ότι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι επιθυμούν περισσότερη συμμετοχή και δημοκρατία στη λήψη αποφάσεων που τους αφορούν.
Εμείς νομοθετούμε τα σωματεία να είναι αντιπροσωπευτικά και να λογοδοτούν. Και οι πλειοψηφίες να είναι αυτές που θα αποφασίζουν για τη στάση των εργαζομένων, θεσπίζοντας, προαιρετικά, και τη δυνατότητα ηλεκτρονικής ψηφοφορίας.
Στέκομαι στο πλευρό των εκατομμυρίων πολιτών που σήμερα δοκιμάζονται γιατί έτσι το θέλησε μια μειοψηφία. Οι Έλληνες κουράστηκαν, πλέον, να δοκιμάζονται από πρακτικές περασμένων δεκαετιών.
Είναι καιρός να πάμε μπροστά. Και θα πάμε!».
Ίσως το μήνυμα αυτό να ξένισε. Τι δουλειά έχει ένας Πρωθυπουργός να βγάζει ουσιαστικά επίσημη ανακοίνωση για ένα τέτοιο θέμα; Όμως είναι σαφές ότι πρόκειται για μείζον πολιτικό θέμα. Όλοι κατανοούν ότι ειδικά τα τελευταία δέκα χρόνια, καμία απεργία και καμία πορεία δεν είχε το διεκδικούμενο αποτέλεσμα. Μόνο οι επαγγελματίες του συνδικαλισμού επιβεβαίωναν την παρουσία τους και οι υπόλοιποι ταλαιπωρούνταν.
Υπάρχουν βέβαια και τα ειδικότερα παράδοξα, όπως η συμμετοχή στην απεργία των δημοσιογραφικών σωματείων, τα οποία έχουν δεν έχουν συλλογική σύμβαση εργασίας από το 2009 και η μόνη που έχουν φροντίσει να υπογράψουν τα τελευταία χρόνια είναι εκείνη για τους εργαζόμενους στον στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα. Που είναι και η ασφαλής «πελατεία».
Υπό αυτά τα δεδομένα και αυτές τις προφανώς αναχρονιστικές συνθήκες, εκτυλίχθηκε μία πολιτική σκιαμαχία, όπου ο καθένας έδειξε τι είναι, τι μπορεί και τι επιδιώκει.
Η ανάρτηση του κ. Μητσοτάκη αν μη τι άλλο φανερώνει μία πολιτική βούληση και δεν χαϊδεύει αυτιά.
Ο σχολιασμός της από τον Αλέξη Τσίπρα δείχνει επίσης πολλά. Και κυρίως την εκτός τόπου και χρόνου αντίληψη και φρασεολογία. Ενός κόμματος που υποτίθεται ότι κοιτάζει προς το μέλλον.
Εγραψε ο πρώην Πρωθυπουργός, αποσιωπώντας μεταξύ των άλλων και ότι νόμος του ΣΥΡΙΖΑ είχε θεσπίσει την ανάγκη παρουσίας του 50+1% των οικονομικά ενεργών μελών μιας πρωτοβάθμιας συνδικαλιστικής οργάνωσης στη γενική συνέλευση, προκειμένου να τεκμαίρεται απαρτία ώστε να ληφθεί απόφαση για απεργία - απλώς πλέον παρέχεται η δυνατότητα ηλεκτρονικής ψήφου:
«Η ανάρτηση του κ. Μητσοτάκη για τη σημερινή απεργία, αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της ακραίας συντηρητικής του αντίληψης για το συνταγματικά κατοχυρωμένο δημοκρατικό δικαίωμα των εργαζομένων να απεργούν. Ούτε ο Όρμπαν στην Ουγγαρία, δε θα το έγραφε καλύτερα. Δυσανεξία στις απεργίες, δυσανεξία στη διαφορετική άποψη, δυσανεξία στα εργασιακά δικαιώματα, δυσανεξία και στη Δημοκρατία. Όλα αυτά είναι σημάδια καθεστωτικής νοοτροπίας. Επειδή κέρδισε τις εκλογές, νομίζει ότι δε θα πρέπει κανείς να τον ενοχλεί. Κόμματα, κοινοβουλευτικές διαδικασίες, εφημερίδες, απεργοί. Όλοι σιωπή! Ενοχλείται ο κος Πρωθυπουργός…». Η εμμονή του κ. Τσίπρα με τον Ορμπαν θα πρέπει να προσεχθεί. Όλα τα άλλα που αναφέρει είναι απλώς εκτός τόπου και χρόνου. Για να μην θυμίσουμε την δική του δυσανεξία στην διαφορετική άποψη και τις πρακτικές που εφάρμοσε...
Όσο για την αντίστοιχη του ΠαΣοΚ είναι μάλλον και εκτός θέματος: «Δυστυχώς με την πολιτική που προωθεί στα εργασιακά ο κ. Μητσοτάκης την πληρώνουν οι πολλοί. Γιατί το νομοθέτημά του οδηγεί σε καταστρατήγηση των συλλογικών συμβάσεων, απαξιώνει τις αμοιβές και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Για αυτά, στα οποία εστιάζουν οι εργαζόμενοι τον αγώνα τους σιωπά εκ του πονηρού. Τα υπόλοιπα από την ανάρτησή του, όπως τα περί συμμετοχής και ψηφοφοριών, από μας μόνο ως προβοκάτσια εκλαμβάνονται…».
Η απάντηση σε όλα αυτά είναι περιττό να αναζητείται. Ήταν μπροστά μας και δόθηκε στις απεργιακές συγκεντρώσεις τύπου «τρεις κι ο κούκος».
Είναι φανερό ότι οι συνδικαλιστές παντός τύπου και πολιτικής απόχρωσης θα πρέπει να επανεφεύρουν τους εαυτούς τους. Το ίδιο και οι πολιτικοί τους πάτρονες.