Όταν της ανήγγειλε το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας ο Πρόεδρος της Βουλής Κώστας Τασούλας, στο γραφείο της στο Συμβούλιο της Επικρατείας την Τετάρτη το μεσημέρι, δημιουργήθηκε μία αίσθηση ωραία και χρήσιμη: δίχως τυμπανοκρουσίες, μεγαλοστομίες και άχρηστες συγκινήσεις, καταγραφόταν μία ιστορική στιγμή.
Όχι επειδή μία γυναίκα για πρώτη φορά εξελέγη στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Ούτε επειδή η γυναίκα αυτή είναι και η πρώτη ανώτατη δικαστικός.
Η κυρίαρχη αίσθηση ήταν ότι με τρόπο ήρεμο, μετρημένο και ενδεδειγμένο, η ανακήρυξη της κ. Σακελλαροπούλου στην Προεδρία σήμανε σε συμβολικό επίπεδο και το τέλος μίας μακράς και δύσκολης περιόδου κρίσης για την Ελλάδα.
Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, όλα τα πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν την τελευταία δεκαετία, από όποιο αξίωμα και αν συνέβη αυτό, ήταν φιγούρες της κρίσης. Θετικές ή αρνητικές.
Η νέα Πρόεδρος πέρα από όλα τα άλλα και εν αναμονή της επίσημης ανάληψης των καθηκόντων της, δεν συγκαταλέγεται στα πρόσωπα, τα οποία έχουν συνδεθεί με την κρίση. Το χαρακτηριστικό της αυτό προέκυψε αυτομάτως με την πρώτη της, επίσημη δημόσια τοποθέτηση έπειτα από την ανακήρυξή της.
Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι λόγια όπως αυτά είναι αυτονόητα: «Η χώρα μας, ένα σύγχρονο κράτος δικαίου, και από πολλά χρόνια μέλος της ΕΕ, αποτελεί παράγοντα σταθερότητας, ανάπτυξης, πολιτισμού και Δημοκρατίας στην ευρύτερη περιοχή. Απαραίτητη προϋπόθεση για τη διατήρηση και βελτίωση της θέσης αυτής, είναι η διασφάλιση της εδαφικής της ακεραιότητας και των κυριαρχικών της δικαιωμάτων».
Ή ότι η περιγραφή των προκλήσεων του 21ου αιώνα, όπως η οικονομική κρίση, η κλιματική αλλαγή, η μαζική μετακίνηση πληθυσμών και η συνεπακόλουθη ανθρωπιστική κρίση, η υποχώρηση του Κράτους Δικαίου, οι ανισότητες και οι αποκλεισμοί, έχουν χιλιοειπωθεί και μπορεί να μην συγκινούν τις μάζες.
Ωστόσο, η φράση της με την οποία περιέγραψε τις προτεραιότητές της ήταν απολύτως αντιπροσωπευτική των αναγκών της Ελλάδας έπειτα από μία μακρά και θα μπορούσε να πει κάποιος, χαμένη περίοδο: «Ιδιαίτερα για τη χώρα μας, η εμπέδωση στο κοινωνικό σύνολο ενός κλίματος ηρεμίας, ασφάλειας και εμπιστοσύνης, η οικονομική ανάπτυξη, η αντιστροφή της φυγής των νέων στο εξωτερικό και η προστασία των αδυνάμων αποτελούν προτεραιότητες».
Ακούγονται απλά και όμορφα αυτά τα λόγια, ωστόσο το αντίκρισμά τους στην πραγματικότητα δεν είναι ούτε αυτόματο, ούτε αυτονόητο. Ειδικώς αν μιλάμε για την εμπέδωση του κλίματος ηρεμίας, ασφάλειας και εμπιστοσύνης, μπορεί και να συμπυκνώνει τις βασικές προϋποθέσεις για όλα τα άλλα.
Μακάρι η θητεία της νέας Προέδρου να συνδεθεί με αυτά τα επιτεύγματα, αλλά και με κάτι άλλο, που η έως και σήμερα ιδιότητά της κατ’ αρχήν διασφαλίζει: την διαφύλαξη όλων των όρων και προϋποθέσεων για την εύρυθμη λειτουργία θεσμών και διαδικασιών, που δοκιμάστηκαν σκληρά στην περίοδο της κρίσης.