Παράλληλα ωστόσο με την εξέλιξη στο ιατρικό της σκέλος, η κρίση αυτή αρχίζει να δείχνει κάποια σημάδια για την επόμενη ημέρα.
Ο οικονομικός απολογισμός και η αντιμετώπιση των προβλημάτων, οι πολιτικές επιπτώσεις, οι επιλογές κρατών, κυβερνήσεων και πολιτών, θα καθοριστούν προς την μία ή προς την άλλη κατεύθυνση από την πανδημία αυτή.
Υπό το πρίσμα αυτό, το τι συμβαίνει τώρα ίσως θα πρέπει να μας προετοιμάσει για το μετά.
Στην συνολική εικόνα, παγκοσμίως, αν επιχειρήσει κανείς να δει το πώς συνέβησαν όσα συνέβησαν έως τώρα, παρατηρεί τα εξής:
- Η κρίση ξεκίνησε από την Κίνα. Ως ολοκληρωτικό καθεστώς φίμωσε την ενημέρωση, ο ιός εξαπλώθκε και εν συνεχεία, ως ολοκληρωτικό καθεστώς, εφήρμοσε κάθε ακραία μορφή ελέγχου και περιορισμού και η εξάπλωση ελέγχθηκε.
- Στον αντίποδα, οι ΗΠΑ, ως κατεξοχήν φιλελεύθερη δημοκρατία, έστω και με διακυβέρνηση Τραμπ, θεώρησαν ότι περίπου είναι αλώβητες από τον ιό. Πάνω κάτω, όπως πίστευε και στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Επειτα, ο ιός χτύπησε και εκεί, εξαπλώνεται πιθανώς ανεξέλεγκτα, πλην όμως η κυβέρνηση της χώρας προτάσσει την οικονομία και θεωρεί ότι σε δύο εβδομάδες τουλάχιστον η οικονομική λειτουργία θα επανέλθει. Την ίδια ώρα, εκτιμήσεις αναφέρουν ότι αν τα πράγματα συνεχιστούν έτσι στις ΗΠΑ, ο απολογισμός των νεκρών μπορεί και να φτάσει τα 10 εκατομμύρια. Όσο και λειτουργήσει η οικονομία, οι «πελάτες» θα είναι λιγότεροι…
- Κάτι αντίστοιχο σε πολλά επίπεδα συμβαίνει στην Βρετανία, όπου μία αλλοπρόσαλλη ηγεσία φαίνεται πως πελαγοδρομεί σε βάρος των πολιτών της.
Στην Ιταλία και την Ισπανία, το πρόβλημα εξελίσσεται δραματικά για άλλους λόγους, που περισσότερο έχουν να κάνουν με δραματικά ή και εγκληματικά λάθη και ολιγωρίες, με το αποκεντρωμένο σύστημα διακυβέρνησης, εν τέλει με προβληματικές αποφάσεις.
Κορονοϊός και πολιτεύματα
Για να μην μακρυγορεί κάποιος, ως προς αυτά μπορεί να πεί ότι είναι τουλάχιστον αστήριχτο και παρακινδυνευμένο να συνδυαστεί η εξάλπλωση του ιού με το σύστημα διακυβέρνησης. Διακινδυνεύοντας δε μία άποψη, θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο ιδανικός συνδυασμός είναι η έγκαιρη λήψη μέτρων, στο πλαίσιο μίας οργανωμένης φιλελεύθερης δημοκρατίας, με διαφανή και υπεύθυνη ενημέρωση των πολιτών. Είναι από αυτά που μπορεί κανείς να έχει την πολυτέλεια να συζητήσει μετά.
Αυτά που δεν θα έχει μεγάλη πολυτέλεια να συζητάει όταν περάσει η υγειονομική κρίση, ή ακόμη και όσο αυτή θα εξελίσσεται, είναι οι απαιτούμενες παρεμβάσεις στο οικονομικό- πολιτικό πεδίο.
Ειδικά στην Ευρώπη, διακρίνεται ήδη το πεδίο της επόμενης σύγκρουσης και διαπιστώνονται στάσεις. Εννέα ηγέτες, μεταξύ των οποίων και ο Ελληνας Πρωθπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, έχουν σπεύσει να ζητήσουν εγκαίρως την ήδη καθυστερούμενη έκδοση ευρωομολόγου. Και με αφορμή αυτό το αίτημα, αναδεικνύεται με διαφορετικό τρόπο μία παλαιά και θεμελιώδης παθογένεια της Ενωσης.
Η Γερμανία, το «μαύρο πρόβατο» της επόμενης ημέρας
Μπορεί η ύπαρξη της αυτήν την στιγμή να είναι ευεργετική ως προς την ύπαρξη κάποιων μηχανισμών στήριξης, πλην όμως τα ελείμματα είναι πολλά και μεγάλα σε άλλα πεδία.
Η πλέον ακραία συμπεριφορά κράτους μέλους της Ενωσης αυτήν την περίοδο είναι αυτή της Γερμανίας. Απαγόρευεσε τις εξαγωγές υγειονομικού υλικού, επιχειρεί να εξασφαλίσει όσες μεγαλύτερες ποσότητες μπορεί από την Κίνα και περιχαρακώνεται στην δημοσιονομική της ισχύ, χρηματοδοτώντας με αστρονομικές δαπάνες από τα πλεονάσματά της το σύστημα υγείας και την οικονομία της.
Την ίδια στιγμή αρνείται καν να μπει στην συζήτηση για το ευρωομόλογο και την αλλαγή ρότας της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Θεωρεί ότι οι κανόνες, οι «οδηγίες χρήσης», το manual, παραμένει και θα παραμένει για πάντα το ίδιο, έστω και αν όλος ο κόσμος έχει αλλάξει.
Για πόσο θα μπορεί η Γερμανία να το κάνει αυτό ακόμη, είναι ένα ζήτημα και κατά τα φαινόμενα θα τεθεί και επισήμως, αν δεν επιδειχθεί ευελιξία και προσαρμοστικότητα από την κυβέρνηση του Βερολίνου - πράγμα απίθανο.
Υπό αυτές τις συνθήκες, οι εξελίξεις στην Ευρωζώνη προμηνύονται τουλάχιστον δύσκολες. Ολοένα και περισσότεροι θα κατανοούν τι απαιτείται, ο κόσμος θα κινείται σε άλλους ρυθμούς και οι Γερμανοί θα είναι με το παλιό manual στο χέρι…