Σύμφωνα με τα όσα, κατ’ ουσίαν δραματικά, σημείωσε προ ημερών ο Σωτήρης Τσιόδρας, τις επόμενες δύο εβδομάδες θα γνωρίζουμε αν ο δείκτης R του ρυθμού εξάπλωσης του ιού, θα έχει εκτοξευθεί πάνω από το 1, κάτι που θα σημάνει επικίνδυνη έξαρση ή αν θα παραμείνει στο επίπεδο του 1, κάτι που θα σημάνει συνεχή επιφυλακή και αλλαγή συμπεριφοράς από όλους, αφού κατά τα όσα λένε οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι, επιβολή γενικού lockdown δεν προβλέπεται.
Η διαφαινόμενη εξέλιξη είναι πολλαπλώς σύνθετη και επικίνδυνη. Ήδη βρισκόμαστε σε σημείο πολύ χειρότερο από την εποχή που επιβλήθηκε η απαγόρευση κυκλοφορίας και ένα δεδομένο θα πρέπει όλοι να αναλογιστούν. Τον Μάρτιο του 2020 μόλις είχαμε βγει από την χειμερινή περίοδο η οποία ευνοεί την εξάπλωση του ιού. Τα μέτρα επιβλήθηκαν εγκαίρως και αναμενόταν το καλοκαίρι, το οποίο τουλάχιστον λόγω της μειωμένης συγκέντρωσης σε κλειστούς χώρους, υποτίθεται ότι θα επιδρούσε ευεργετικά.
Μετά την επιτυχή αυτή πρώτη φάση διαχείρισης, ακολούθησε ένας συνδυασμός παραμέτρων που φάνηκε ότι επέδρασαν αρνητικά. Η ψυχαναγκαστική απόφαση για το άνοιγμα του τουρισμού, οι πλημμελείς όπως αποδείχθηκε έλεγχοι, τα επίχειρα μίας αντίληψης ότι οι νέοι είναι άτρωτοι από τον covid, μας έφεραν στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα.
Ο έλεγχος έχει πιθανώς ξεφύγει.
Και η διαφορά σε σχέση με τον Μάρτιο είναι ότι έρχεται φθινόπωρο, ακολουθεί χειμώνας και το σημείο εκκίνησης στο δεύτερο κύμα της πανδημίας είναι πολύ χειρότερο από το πρώτο. Μοναδικές ελπίδες, σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα, είναι το ενδεχόμενο να έχει εξασθενήσει ως προς την συμπτωματολογία του ο ιός, να υπάρχει περισσότερη γνώση για την συμπεριφορά του και την αντιμετώπισή του κατά την νοσηλεία και να είναι σε μεγαλύτερη ετοιμότητα το σύστημα υγείας.
Ωστόσο, τα καθημερινά στοιχεία δείχνουν ότι όλα αυτά θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί.
Κατά τα όσα προκύπτουν από τους ελέγχους και τις ιχνηλατήσεις, μεγάλα προβλήματα δημιουργήθηκαν κατά την είσοδο βαλκανίων τουριστών από τα βόρεια σύνορα, από τους γάμους και τις βαπτίσεις και κατά πάσα βεβαιότητα από τις μαζικές συναθροίσεις σε κλαμπ και συναφείς χώρους.
Την ίδια στιγμή, η τουριστική περίοδος θεωρείται ήδη τελεσίδικα χαμένη, με τα έσοδα στην καλύτερη περίπτωση να υπολογίζεται ότι θα φτάσουν τα 3 δισ. ευρώ, που αντιστοιχούν σε 6-7% των περυσινών.
Αναρωτιέται κανείς για ποιον λόγο άξιζε τον κόπο όλο αυτό το ρίσκο.
Γιατί να μην είχαν απαγορευτεί οι συναθροίσεις (γάμοι, βαπτίσεις, κλαμπ κλπ.); Για ποιον λόγο να μην είχε παραμείνει κλειστή η χώρα, καθώς και όλες οι άλλες; Για ποιον λόγο να πρέπει να περάσουν σχεδόν τρεις μήνες μέχρις ότου αποφασιστεί η υποχρεωτική χρήση μάσκας παντού και από όλους; Για ποιον λόγο να έχει σταματήσει η τακτική ενημέρωση; Για ποιον λόγο να (απειλείται να) ακυρωθεί όλη η προσπάθεια της προηγούμενης περιόδου και να επικαλείται ο Πρωθυπουργός το ελληνικό φιλότιμο;
Αν όπως αποδεικνύεται, όλα αυτά έγιναν για 3 ψωροδισ., δεν άξιζε τον κόπο τίποτε.