Τα κοινωνικά δίκτυα, καθώς και διάφορες ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές, πλημμύρισαν με αναφορές, αρχειακό υλικό και νοσταλγικές νότες, από την ημέρα εκείνη, την 18^η Οκτωβρίου 1981. Ποιος είναι ο πραγματικός λόγος για κάτι τέτοιο; Τι σημαίνει αυτό για την πολιτική κατάσταση στη χώρα και, πολύ περισσότερο, τι σημαίνει για το (ανύπαρκτο πλέον) κόμμα;

Πιθανώς και να είναι, δεδομένων των συνθηκών, μία περίτρανη απόδειξη της στρέβλωσης που κυριάρχησε επί δεκαετίες και τα απόνερά της ζούμε ακόμη σήμερα.

Το ΠαΣοΚ είχε κατορθώσει εξ αρχής να διαμορφώσει μία πλάνη, πάνω στην οποία έχτισε διάφορους μύθους. Την δήθεν εθνική συμφιλίωση, τον εκδημοκρατισμό της χώρας και διάφορα άλλα, που αν τα καλοεξετάσει κανείς σήμερα, ακούγονται ενοχλητικά παρεμφερή με το «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς.  

Με έναν μυστήριο τρόπο, η ημερομηνία της ίδρυσης του ΠαΣοΚ για κάποιον ανεξήγητο λόγο (πέραν του σφετερισμού της 3^ης Σεπτεμβρίου, που στην πραγματική της διάσταση θα μπορούσε να είναι και εθνική επέτειος) μετατράπηκε σε ορόσημο. Και κάθε χρόνο, στις «3 του Σεπτέμβρη», η χώρα όφειλε να γιορτάζει. Κάτι. Την ίδρυση ενός κόμματος. Γιατί; Ήταν φυσικά ένα επίτευγμα του πολιτικού μάρκετινγκ και του ιδίου του Ανδρέα. Ήταν όμως και μία πλάνη.

Εν συνεχεία, γιορτή και πανηγύρι σήμαινε υποχρεωτικά και η 18^η Οκτωβρίου. Επειδή το ΠαΣοΚ νίκησε σε κάποιες εκλογές. Με μεγάλο ποσοστό (48%), αλλά και πάλι, όχι τόσο μεγάλο ώστε να είναι υποχρεωμένη μία ολόκληρη χώρα να θυμάται την ημέρα, λες και επρόκειτο για την απελευθέρωσή της από κάποιον ζυγό.

Το πιο χαριτωμένο από όλα ήταν εφέτος η επινόηση των πρώην ΠαΣόΚων (και νυν στελεχών του διαδόχου σχήματός του): «Το ΚΙΝΑΛ είναι το ΠαΣοΚ του μέλλοντός μας». Αν παραβλέψει κανείς την κενότητα του μηνύματος, βρίσκεται αντιμέτωπος με το μέγεθος της αμηχανίας. Μία προσπάθεια ετεροπροσδιορισμού, με προβολή σε έναν παλαιό εαυτό, που θα πάρει μία νέα μορφή στο μέλλον. Κατασκευή που αν μη τι άλλο, προξενεί σύγχυση. Αν προσπαθήσει κάποιος να τα εξηγήσει σε ένα παιδί, ή σε κάποιον επισκέπτη από το εξωτερικό, θα βρεθεί μπροστά σε ένα τείχος απορίας, ματαιότητας και, φυσικά, αδιαφορίας.

Δεν μπορούν να διανοηθούν πολλοί, ακόμη και έπειτα από όλα όσα έχουν μεσολαβήσει, ότι η εμμονική αυτή σχέση με τα περασμένα μεγαλεία και τις «ιστορικές» στιγμές, μόνο την γύμνια του σήμερα αναδεικνύουν. Μοιάζουν πλέον όλες αυτές οι ψυχαναγκαστικές, τεχνητές, επέτειοι περισσότερο με μνημόσυνα, παρά με αφορμές για πολιτική ανασύνταξη.

Το παράδοξο είναι ότι κανείς από τους νοσταλγούς δεν είναι σε θέση να προσδιορίσει την ακριβή ημερομηνία θανάτου του ΠαΣοΚ. Ίσως όμως και να είναι λογικό. Οι περισσότεροι πλέον δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση, έχουν μετακινηθεί στο ΣΥΡΙΖΑ και προσπαθούν να χωνέψουν τις μέτριες μιμήσεις του Ανδρέα από τον Αλέξη Τσίπρα…