Η απάντηση του Λαβρόφ ήταν περίπου όπως και εκείνη της Ευρώπης. Να τα βρούμε μέσα από τον ειρηνικό διάλογο κλπ.

Τι μπορεί να αναμένει κανείς από τη Ρωσία στην συγκεκριμένη συγκυρία, ειδικώς σε ό,τι αφορά τα ελληνοτουρκικά;

Πόσο ρεαλιστικό είναι να πιστεύουμε ότι δεν γνωρίζουν στη Μόσχα τι κάνει ο Ερντογάν και πόσο μπορεί κανείς να ελπίζει ότι θα υπάρξει μία ριζική μεταστροφή, τη στιγμή που η Τουρκία είναι ένας από τους βασικούς μοχλούς με τους οποίους ο Πούτιν επιχειρεί την υπονόμευση του ΝΑΤΟ;

Μήπως έχουν μεγαλύτερη σημασία για τους Ρώσους οι S-400, που προσφάτως μάλιστα επιχειρήθηκε να αξιοποιηθούν για τον εντοπισμό ελληνικών μαχητικών;

Η ανάδειξη του ρόλου και των μεθόδων της Τουρκίας κατά την τρέχουσα περίοδο είναι φυσικά μία αναγκαία και πολύ σοβαρή ενέργεια. Η απόσταση όμως από το σημείο αυτό έως του να πιστεύει κανείς ότι η Μόσχα θα αλλάξει τις στρατηγικές επιδιώξεις της είναι μάλλον μεγάλη.

Την ίδια στιγμή και ενώ στην Ευρώπη παρακολουθούν με κάποια αμηχανία τον αγώνα που έχει ξεκινήσει ο Μακρόν κατά του ισλαμιστικού επεκτατισμού, η Ελλάδα έχει ίσως μία σταθερά που καθορίζει τη θέση της και τις δυνατότητές της. Είναι η στρατιωτική συνεργασία με τις ΗΠΑ, η οποία εσχάτως αναβαθμίστηκε και που πάντως δεν τίθεται εν αμφιβόλω.

Η συνεργασία αυτή πιθανώς και να είναι η μόνη παράμετρος που έχει «βάθος» και γύρω από την οποία θα σημειωθούν οι εξελίξεις, προς τη μία ή προς την άλλη κατεύθυνση. Αυτή καθορίζει εν πολλοίς και να περιθώρια προσέγγισης με τη Μόσχα.

Υπό αυτό το πρίσμα, η επίσκεψη Λαβρόφ έχει το ενδιαφέρον της, πλην όμως δεν δικαιολογεί κανένα ενθουσιασμό ούτε και κάποια προσδοκία για ελληνο-ρωσική συμμαχία και διαμόρφωση μετώπου κατά του Ερντογάν.

Οι μεγάλοι παίχτες στο γεωπολιτικό παιχνίδι της περιοχής, εκ των πραγμάτων έχουν μία πολύ διαφορετική και πολυπαραγοντική σχέση με την Τουρκία. Η έκβαση όλων αυτών είναι άγνωστη, η αστάθεια μεγάλη και το μεγάλο ερώτημα είναι για πόσο ακόμη θα είμαστε αναγκασμένοι να παίζουμε αυτήν την ιδιότυπη και εξαντλητική άμυνα.