Μπορούσε κάτι να γίνει καλύτερα; Μπορούσε κάτι να γίνει νωρίτερα; Ήταν δυνατόν να δράσει κάποιος πιο αποτελεσματικά; Είναι μερικά από τα ερωτήματα στα οποία θα μπορούσαν να προστεθούν και πολλά άλλα. Οι απαντήσεις δε, θα μπορούσαν να είναι πολλαπλάσιες και διαφορετικές και έτσι η ζωή να συνεχίζεται με κουβέντες και θεωρίες.
Παρατηρώντας ωστόσο τα όσα συμβαίνουν, θα πρέπει κανείς να αντιληφθεί ότι και στην Ελλάδα, η αντιμετώπιση της κατάστασης γίνεται εν πολλοίς συντεταγμένα και αξιολογώντας τα δεδομένα. Ήταν λάθος ο εορτασμός του Άι Δημήτρη στη Θεσσαλονίκη; Ναι, ήταν λάθος. Όμως και σε αυτή την περίπτωση κανείς δεν υποχρέωσε κανέναν να τρέχει σε λιτανείες και συναθροίσεις. Έχουν ευθύνη κάποιοι για όλα αυτά; Έχουν, ναι. Από την Εκκλησία έως τους τοπικούς άρχοντες και την κεντρική κυβέρνηση. Εδώ θα ξεκινούσε μία ακόμη συζήτηση για την ατομική και κοινωνική ευθύνη, όμως δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Το θέμα μας είναι ότι οφείλουμε όλοι να εμπεδώσουμε ότι δεν υπάρχει μαγική συνταγή στον πόλεμο κατά του covid. Όλοι λίγο πολύ στην πεπατημένη πορεύονται, να τηρήσουν ισορροπίες προσπαθούν και αξιολογούν στοιχεία, δεδομένα και εισηγήσεις καθημερινώς. Κάποιες φορές και από ώρα σε ώρα.
Με λίγα λόγια, γραμμική εξέλιξη πραγμάτων σε αυτήν την περίοδο δεν είναι δυνατόν να αναμένει κανείς. Όλοι οφείλουν να είναι συμβιβασμένοι με την πραγματικότητα του αναπάντεχου και με τη διαχείριση του. Ό,τι κινήσεις γίνουν και όποια μέτρα ληφθούν, το αποτέλεσμα θα κρίνει την προσπάθεια.
Με λίγα λόγια, προχωρούμε μέρα-μέρα και αναγκαστικά «βλέποντας και κάνοντας». Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά παντού.
Υπό αυτήν την έννοια, η περιφρονητική κριτική στο «βλέποντας και κάνοντας» είναι άστοχη και ασύμβατη με τη συνθήκη που ζούμε. Όσο δε μιλάμε για την Ελλάδα, είναι παράδοξο να υποτιμά κανείς την τακτική αυτή, καθώς είναι στοιχείο του εθνικού μας DNA…
Ας ηρεμήσουν λοιπόν όλοι και ας προσαρμοστούν στις συνθήκες. Η κόπωση είναι δεδομένη και οι αντοχές μειωμένες. Αυτά αφορούν τους πολίτες. Οι οποίοι δεν χρειάζονται διαφόρους αγκιτάτορες να τους φιτιλιάζουν…