Μέσα σε όλα, κυριάρχησε και η νοσταλγική ανάρτηση του Αλέξη Τσίπρα για την «εξέγερση» του Δεκεμβρίου εκείνου του 2008. Μία ωραιοποιημένη παρουσίαση, από την οποία απουσίαζε η παραμικρή αναφορά στην πυρπόληση της Αθήνας, τις καταστροφές, τις λεηλασίες και όλα όσα είχαν συμβεί και που καμία σχέση δεν είχαν με τη δολοφονία.
Επρόκειτο για μία κλασική προσπάθεια του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης να χαϊδέψει (ακρο)αριστερά αφτιά, να οικειοποιηθεί τάχα τη νεολαία και να ενεργοποιήσει αντανακλαστικά, τα οποία χαρακτήρισαν κοινωνικές και πολιτικές συμπεριφορές της προηγούμενης περιόδου.
Μπορεί για τον πολύ κόσμο, όλα αυτά να πέρασαν απαρατήρητα. Ειδικά στις συνθήκες που επικρατούν, είναι εξαιρετικά πιθανό να μην «τσιμπάει» κανείς στις απόπειρες αυτές του Αλέξη Τσίπρα και της ομάδας του.
Πλην όμως, πρόκειται για ένα στοιχείο, το οποίο φανερώνει για μία ακόμη φορά τον πραγματικό χαρακτήρα του κόμματος και της ηγεσίας του. Αν υπήρχε πράγματι η διάθεση για πολιτική προσγείωση και έναν εξορθολογισμό, θα συνοδευόταν το μήνυμα για την επέτειο και από κάτι άλλο, κάποια αναφορά που να μην σχετίζεται μόνο με την «εξέγερση», αλλά και την καταδίκη της βίας γενικώς. Ή ακόμη, μία αναφορά στους νεκρούς της Marfin, που για τον ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθούν να είναι θύματα κάποιου ατυχήματος και όχι μίας δολοφονικής επίθεσης. Πολύ υψηλές απαιτήσεις, θα πει κάποιος…
Όμως, όταν μέσα σε όλα αυτά, διαβάζει κανείς τι είπε ο Γιώργος Σταθάκης σε μία επανεμφάνιση του έπειτα από πολύ καιρό, μοιραία αναρωτιέται.
«Τις εκλογές στην Ελλάδα, εδώ και δεκαετίες, τις κρίνουν η σημαντική μερίδα των ψηφοφόρων του Κέντρου, που κατά κανόνα συνδέονται με τα πολυπληθή μεσαία στρώματα», ανέφερε ο καθηγητής και πρώην υπουργός και προφανώς έχει δίκιο.
Ποιος δουλεύει ποιον σε αυτό το κόμμα και πόσο θεωρούν ότι μπορούν να δουλεύουν όλοι μαζί τους υπολοίπους; Εκτός και αν αυτά που λέει είναι μία αιχμή προς την ηγεσία για τα όσα κάνει, πράττει και διακηρύττει.
Αν το αναλογιστεί κανείς και αν αφήσει στην άκρη τι υπέστησαν τα μεσαία στρώματα επί ΣΥΡΙΖΑ, στην τρέχουσα περίοδο, το κέντρο το έχει καταλάβει ο Μητσοτάκης και δεν φαίνεται πώς θα το αφήσει. Κανείς βέβαια δεν μπορεί και δεν πρέπει να κάνει προβλέψεις στην πολιτική και αυτό δεν θα πρέπει να λησμονείται.
Ωστόσο, το Κέντρο και τα μεσαία στρώματα δεν συγκινούνται με τις αναρτήσεις του Τσίπρα, ούτε με τις φαντασιόπληκτες καταγγελίες για πράγματα που δεν συμβαίνουν και που τάχα αποκαλύπτουν την ακροδεξιά πολιτική ταυτότητα του Μητσοτάκη.
Όλα αυτά δεν μας δείχνουν κάτι νέο για τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά που γνωρίζαμε, απλώς επιβεβαιώνονται.
Όμως είναι χρήσιμη η διαπίστωση ότι όχι απλώς δεν έχει αλλάξει κάτι, αλλά ότι μάλλον όλα επιδεινώνονται με ορμή και ταχύτητα.