Δεν σημαίνει όμως αυτό και ότι η επίκληση από την κυβέρνηση στατιστικών συγκρίσεων μεταξύ της Ελλάδας και άλλων χωρών, είναι η ενδεδειγμένη ή ότι δίνει απαντήσεις σε όλα.
Αυτό που μάλλον έχει μεγαλύτερη σημασία, είναι η παρατήρηση κάποιων συνολικότερων φαινομένων στην κατά τα φαινόμενα πολύ κρίσιμη φάση της πανδημικής κρίσης.
Όπως γίνεται αντιληπτό, το θέμα της προμήθειας των εμβολίων είναι η καταλυτική παράμετρος που θα κρίνει τα πάντα, στην Ελλάδα και τον πλανήτη ολόκληρο. Βλέπουμε ήδη ότι υπάρχουν καθυστερήσεις στις παραγγελίες και στην παραγωγή.
Και εξ αιτίας αυτών, αρχίζουν να καταστρώνονται ανά την Ευρώπη εναλλακτικές στρατηγικές εμβολιασμών. Σε κάποιες χώρες μελετούν την καθυστέρηση μεταξύ πρώτης και δεύτερης δόσης, προκειμένου να εμβολιαστεί σε πρώτη φάση όσο το δυνατό μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού. Τι αποτέλεσμα θα έχει αυτό και τι θα σημάνει για την διαμόρφωση της επιθυμητής ανοσίας και σε ποιο χρόνο, δεν είναι σαφές. Συνεπώς, ακόμη και με το εμβόλιο, η αβεβαιότητα κυριαρχεί.
Την ίδια στιγμή, παρατηρούμε κάτι που είχε συμβεί και στο πρώτο κύμα της πανδημίας, όταν μεταξύ των κρατών σημειωνόταν ένας αδιανόητος ανταγωνισμός για την αποκλειστική προμήθεια υγειονομικού εξοπλισμού. Σήμερα, βλέπουμε μεγάλες και ισχυρές χώρες, όπως η Γερμανία, να κάνουν τις δικές τους, αυτόνομες παραγγελίες εμβολίων, παρακάμπτοντας την ευρωπαϊκή διαδικασία και επιδεικνύοντας την γνωστή εθνο-εγωιστική στάση, η οποία εκδηλώνεται από το Βερολίνο κατά περιόδους.
Παράλληλα, παρακολουθούμε το παράδειγμα του Ισραήλ, το οποίο έχει καταγράψει ρεκόρ στην επάρκεια και στην ταχύτητα των εμβολιασμών, στοιχείο που έχει ενδιαφέρον ως προς την προεργασία και προετοιμασία ενός κράτους.
Οφείλει όμως κανείς να συνειδητοποιήσει μία άλλη παράμετρο. Η συζήτηση αυτή για την προμήθεια, την επάρκεια, την ταχύτητα των εμβολιασμών και την αποτελεσματικότητα της, αφορά εν πολλοίς τον ανεπτυγμένο κόσμο. Στην καλύτερη περίπτωση 1-2 δισεκατομμύρια ανθρώπους, από τα σχεδόν 7 του παγκόσμιου πληθυσμού.
Τι γίνεται με τις αναπτυσσόμενες και φτωχές χώρες και τι τύχη θα έχουν αυτές, όταν ήδη ανταγωνίζονται οι μεγάλες οικονομικές δυνάμεις για την προμήθεια μερικών εκατοντάδων εκατομμυρίων εμβολίων;
Γίνεται αντιληπτό, ότι ο εμβολιασμός είναι μία πολυδιάστατη υπόθεση και ότι η πρόσβαση στα εμβόλια θα διαμορφώσει έως και νέα γεωπολιτικά δεδομένα, τα οποία αυτή τη στιγμή δεν τα φανταζόμαστε.
Μπορεί κανείς να συνειδητοποιήσει το βαθμό της αβεβαιότητας και το ενδεχόμενο της παράτασης της σημερινής κατάστασης, με μία αναγωγή. Αν οι επιδημιολόγοι αναφέρουν ότι ένα ικανοποιητικό επίπεδο ανοσίας κατακτάται με τον εμβολιασμό του 70% του πληθυσμού, σε παγκόσμια κλίμακα αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να εμβολιαστούν περί τα 4,5 - 5 δισεκατομμύρια άνθρωποι.
Σε τι χρονικό ορίζοντα θα έχει συμβεί αυτό;
Αν υπάρξει απάντηση, θα έχουμε και μία εικόνα για το πραγματικό τέλος της κρίσης. Προς το παρόν και δυστυχώς, τέτοια απάντηση δεν μπορεί να δοθεί.