Ξεσηκώθηκαν αντιδράσεις πολλές, καθώς θεωρήθηκε ότι ένας Πρωθυπουργός δεν οφείλει να αναγνωρίζει τα χάλια, αλλά να κάνει ό,τι περνάει απ΄ το χέρι του, ώστε να τα διορθώσει.
Κοιτώντας πίσω, στον Σημίτη μπορούν να πιστωθούν πολλά στο πεδίο του εκσυγχρονισμού. Και να του χρεωθούν παραλείψεις και λάθη, φυσικά. Παρεμπιπτόντως, η πρόοδος της ακτοπλοΐας έκτοτε υπήρξε εντυπωσιακή. Δεν σημαίνει αυτό ότι έπρεπε να πεθάνουν 80 άνθρωποι και να αυτοκτονήσει ένας πλοιοκτήτης στο όνομα της προόδου. Θα μπορούσε να έχει γίνει κι αλλιώς.
Με αφορμή ωστόσο την τελευταία κακοκαιρία και την κατάσταση που διαμορφώθηκε, όλοι είδαμε και πάλι ότι «αυτή είναι η Ελλάδα». Ναι, τα φαινόμενα ήταν ακραία. Ναι, οι υποδομές είναι γερασμένες. Και ναι, το αλαλούμ των αρμοδιοτήτων και των ανευθυνοϋπεύθυνων συνεχίζεται.
Όμως, την κακοκαιρία την έβλεπαν να έρχεται, οι απαρχαιωμένες υποδομές είναι κάτι γνωστό και η διοικητική ανεπάρκεια σε πολλά πεδία της δημόσιας διοίκησης είναι μία πληγή ανοιχτή. Και τελικά, αποδεικνύεται μάλλον προβληματική η «παράσταση για έναν» του Νίκου Χαρδαλιά. Προφανώς και δεν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος, όσες ικανότητες και φιλοδοξίες και αν έχει, να ασχολείται με την πανδημία, τους εμβολιασμούς, τους σεισμούς, τις φουρτούνες, τις πλημμύρες, τις πυρκαγιές και τις χιονοθύελλες. Η Πολιτική Προστασία μάλλον θα πρέπει να πάρει άλλη μορφή και δομή.
Ο Μητσοτάκης εξέφρασε κατόπιν όλων αυτών την ενόχληση του για τα όσα συνέβησαν. Και δεσμεύτηκε να «καθαρίσει» το τοπίο των αρμοδιοτήτων και να προωθήσει των εκσυγχρονισμό των υποδομών. Ορθά και τα δύο.
Όμως, υπάρχουν τελικά ευθύνες και ποιος τις φέρει; Φταίει ο ΔΕΔΔΗΕ για την μη-συντήρηση του δικτύου; Φταίνε οι δήμοι που δεν είχαν προνοήσει για διάφορα; Φταίει η Περιφέρεια;
Κάποιος για κάτι θα φταίει, δεν μπορεί. Και τι θα γίνει με αυτόν που φταίει;
Επειδή λοιπόν αυτή είναι η Ελλάδα και είναι μάλλον αφελής όποιος θεωρεί ότι μπορεί να αλλάξει από τη μια μέρα στην άλλη, το πεδίο αυτό είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που ανοίγεται μπροστά στον Μητσοτάκη. Η εκ θεμελίων αναδιάρθρωση της δημόσιας διοίκησης, η άρση όλων εκείνων των εμποδίων και η αλλαγή των νοοτροπιών, που τελικά εμποδίζουν οποιαδήποτε απόπειρα εκσυγχρονισμού και η απόδοση ευθυνών σε όσους αποδεικνύονται ανεπαρκείς και ακατάλληλοι.
Θα γίνουν όλα αυτά; Οι περισσότερες πιθανότητες συγκεντρώνονται στο «όχι». Η λαμπερή λιακάδα μετά την χιονοθύελλα θα κάνει τα πάντα να ξεχαστούν. Και την επόμενη φορά θα ξαναλέμε τα ίδια, μέχρις ότου βρουν ποιος θα κόβει δέντρα και ποιος θα καθαρίζει δρόμους…