Είναι υπό αυτές τις συνθήκες σχεδόν αδύνατη κάθε είδους οργανωμένη συζήτηση, είτε πολιτική, είτε νομική, ακόμη και επιστημονική, όπως διαπιστώνουμε τους τελευταίους μήνες. Αντί του προφανούς, κυριαρχεί η εντύπωση και η παρερμηνεία της, βάσει αυτών διαμορφώνονται απόψεις και εκφράζονται με κραυγές. Κάθε λογική και τεκμηρίωση έρχεται αντιμέτωπη με ένα αλλοπρόσαλλο «ναι μεν, αλλά», οι επαγγελματίες προβοκάτορες κυριαρχούν στη δημόσια σφαίρα και καθορίζουν την ατζέντα.
Οι αιτίες για όλα αυτά είναι πολλές και έχουν προεκτάσεις παιδευτικές, πολιτικές και ιστορικές. Σχεδόν ποτέ κατά την μεταπολεμική περίοδο δεν ξεκαθαρίστηκαν κάποια πράγματα σε αυτή τη χώρα. Δεν έχουμε κάνει τους λογαριασμούς με την Ιστορία μας και όπως φαίνεται θα πάρει πολύ καιρό ακόμη για να γίνει αυτό.
Έτσι, βάσει στερεοτύπων δεκαετιών, ο Κουφοντίνας τείνει τώρα να γίνει ήρωας, ο Μητσοτάκης χτίζει ένα αστυνομικό, φασιστικό καθεστώς, η Αριστερά είναι καλή και η Δεξιά κακή, οι αστυνομικές παρεμβάσεις στο ΑΠΘ και στα Εξάρχεια, είναι ομοειδή φαινόμενα με τα όσα συνέβησαν στη Νέα Σμύρνη, για όλα τα περιστατικά όλοι έχουν μία άποψη, η οποία κατά το πλείστον διαμορφώνεται στα κοινωνικά δίκτυα, αποσπασματικά και επιφανειακά.
Είναι φανερό ότι όλα αυτά επιτείνονται όσο διαρκεί η πανδημία και όσο ο κόσμος πιέζεται. Τα μέτρα προστασίας αντιμετωπίζονται από πολλούς ως απόπειρα κρατικής επιβολής. Τη μία φωνάζουν κάποιοι ότι δεν υπάρχει έλεγχος, όταν υπάρχει φωνάζουν άλλοι για τον αυταρχισμό της εξουσίας.
Ελλείψει φαντασίας και πολιτικής ικανότητας, η πανδημία γίνεται πεδίο αντιπολίτευσης και διάφοροι κραυγάζουν για το σύστημα υγείας, το οποίο παρά ταύτα αντέχει. Φωνάζουν για την οικονομία, ενώ φαίνεται ότι και αυτή αντέχει περισσότερο από όσο αναμενόταν, ενώ η γενική στήριξη των πληττόμενων συνεχίζεται. Φωνάζουν για τα εμβόλια, ενώ πρόκειται για μία διαδικασία που προχωρεί υποδειγματικά.
Υπό αυτές τις συνθήκες, καταλαβαίνουμε ότι βρισκόμαστε σε ένα κομβικό σημείο. Οι αντοχές είναι περιορισμένες, οι υπονομευτές ψάχνουν αφορμές και ευκαιρίες για να στήσουν τη δολιοφθορά τους, οι επαναστάτες του γλυκού νερού ονειρεύονται ανατροπές την «επόμενη ημέρα», όπως και σε προηγούμενες περιόδους μεγάλης κρίσης.
Παρά ταύτα και παρά τις αδυναμίες ή τις υστεροβουλίες, η πραγματικότητα είναι αυτή που είναι.
Η στοιχειώδης λογική λέει ότι όλα αυτά τα φαινόμενα, που αναζωπυρώθηκαν εν μέσω πανδημίας και ενώ είχαν αρχίσει να υποχωρούν, θα φθίνουν όσο θα ομαλοποιείται η κατάσταση. Η επιστροφή στην οικονομική δραστηριότητα και την κοινωνική συναναστροφή θα εκτονώσει την ανοησία και την σπέκουλα.
Κάτω από αυτό το πρίσμα, καταλαβαίνουμε όλοι ότι όσο τα μέτρα αμφισβητούνται, δεν τηρούνται ή αποτελούν αφορμή για πολιτική αντιπαράθεση και πυροδοτούν ξεστρατισμένες συζητήσεις για όλα τα θέματα, η λύση είναι μία: το εμβόλιο.
Μόνο όταν προχωρήσει ο εμβολιασμός σε μεγάλη κλίμακα και εκλείψει η συνθήκη της υγειονομικής κρίσης, θα ξεφουσκώσουν τα φαινόμενα της εξαλλοσύνης.
Για αυτό και το εμβόλιο έχει πολύ μεγαλύτερη πολιτική σημασία από όση διάφοροι φαντάζονται.