Προφανώς και δεν ήταν τυχαία η επιλογή του χώρου, αφού εκεί, στο αίθριο του Ζαππείου είχε υπογραφεί ακριβώς πριν από 42 χρόνια η συνθήκη προσχώρησης της χώρας στην τότε ΕΟΚ.
Είναι κάτι που αξίζει να εορτάζεται; Το κάνουν και σε άλλες χώρες; Πιθανώς οι υπόλοιποι να μην το κάνουν και τόσο θέμα. Εμείς όμως, ναι, οφείλουμε να το γιορτάζουμε. Για ποιον λόγο;
Μεταξύ όλων των άλλων και επειδή είμαστε η μοναδική χώρα της Ένωσης, η οποία πριν από μερικά χρόνια έφτασε τόσο κοντά στο να αποχωρήσει ή να εκδιωχθεί από αυτήν. Και επειδή δεν έχουν συνειδητοποιήσει όλοι πόσο κοντά φτάσαμε, καλό είναι να γίνονται τέτοιες εκδηλώσεις.
Και καλό είναι επίσης, να γίνονται κάποιες υπενθυμίσεις, όπως αυτή που έκανε ο Κυριάκος Μητσοτάκης για το «σκοτεινό διάλειμμα» του 2015. Ίσως η μνήμη να τα έχει διαγράψει, όπως συνήθως κάνει με τα δυσάρεστα, αλλά η χώρα με την καθοδήγηση των Τσίπρα-Βαρουφάκη- Καμμένου είχε κάνει το βήμα στο κενό και διασώθηκε από την επιμονή κάποιων ευρωπαίων και από τις πολιτικά δυσάρεστες αποφάσεις κάποιων παρατάξεων, οι οποίες στην κρίσιμη στιγμή έσωσαν την παρτίδα, εισπράττοντας και το κόστος. Προφανώς και δεν μιλάμε για το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για την ΝΔ και το ΠαΣοΚ.
Θα μπορούσε κανείς να πει «περασμένα, ξεχασμένα, τι τα θες τώρα;».
Όσο και αν υπάρχει μία τέτοια διάθεση όμως, έρχονται κάποια στοιχεία και δεν σ’ αφήνουν ν’ αγιάσεις.
Στην εκδήλωση του Ζαππείου, όπου μεταξύ άλλων παραβρέθηκαν ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ, ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κονοβουλίου Νταβίντ Σασόλι, χαιρέτισε η Πρόεδρος της Επιτροπής Ούρσουλα Φον ντερ Λάιεν, και παρόντες ήταν οι πρώην Πρωθυπουργοί Γιώργος Παπανδρέου και Αντώνης Σαμαράς, ένα πρόσωπο έλαμψε δια της απουσίας του: ο Αλέξης Τσίπρας. Υπενθυμίζεται ότι δεν είναι μόνον πρώην Πρωθυπουργός αλλά και πολιτειακός παράγων, κατέχει το θεσμικό αξίωμα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το οποίο επιχείρησε και να υπερασπιστεί την επόμενη ημέρα στη Βουλή.
Γιατί δεν πήγε ο κ. Τσίπρας; Είχε προσκληθεί, προφανώς. Αλλά έστειλε ως εκπρόσωπο του τον Παπαδημούλη. Εδώ που τα λέμε, ο ευρωβουλευτής πρέπει να είναι από τους πλέον ευγνώμονες που η χώρα παραμένει στην Ευρώπη…
Του έπεφτε βαρύ του αρχηγού της αντιπολίτευσης να συνυπάρξει με τους «μένουμε Ευρώπη»; Θέλει να κρατάει τις πολιτικές του καβάντζες στους χώρους του αντιευρωπαϊσμού; Δεν αντέχει να ακούει τι έχουν κάνει οι άλλες παρατάξεις για τη χώρα και αισθάνεται άσχημα ανάμεσα στους εκπροσώπους τους; Μπορεί κάτι από αυτά, μπορεί και όλα μαζί ή και διάφορα άλλα, ανεξήγητα ακόμη.
Το θέμα είναι πως με τη στάση του ο κ. Τσίπρας δικαιώνει όσους τον μέμφονται και είτε το θέλει, είτε όχι, δεν πείθει με κανέναν τρόπο για τις προθέσεις και τα κίνητρα του.
Δεν μπορεί καν να αντιληφθεί, έστω και εκ των υστέρων, ότι αν παρευρισκόταν στην εκδήλωση, υπήρχε και μία πιθανότητα να μην κάνει ο Πρωθυπουργός την αναφορά για το «σκοτεινό διάλειμμα» του 2015.
Όσο όμως ο ίδιος ο αρχηγός της αντιπολίτευσης επιμένει στην διχαστική στάση και την επιδεικνύει, τόσο θα δικαιολογεί και όσους τον βλέπουν με αμείωτη καχυποψία.
Πάντως, τελικά ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έκανε την καρδιά του πέτρα και πήγε αργότερα στο δείπνο που παρέθεσε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαρόπουλου στους κήπους του Προεδρικού Μεγάρου.
Ακόμη και εκεί όμως, με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο στα αριστερά του και τον υπουργό Επικρατείας Γιώργο Γεραπετρίτη απέναντι του, δεν μπορούσε να κρύψει την βαρυθυμία του και την δυσανεξία του…