ΕΚΤΥΠΩΣΗ
Εκτύπωση αυτής της σελίδας
Η επανάσταση δεν θα μεταδοθεί (γιατί δεν θα γίνει)

Η επανάσταση δεν θα μεταδοθεί (γιατί δεν θα γίνει)

10:37 - 11 Ιουν 2021
Υποτίθεται ότι η χώρα και οι εργαζόμενοι της βρίσκονται σε αναβρασμό, ότι όπου να ‘ναι ξεκινά μία νέα επανάσταση και ένας νέος ανένδοτος, με τον Αλέξη Τσίπρα και τον Δημήτρη Κουτσούμπα να κρατούν τα λάβαρα και να ετοιμάζονται να ανατρέψουν τα δεδομένα, με αφορμή το εργασιακό νομοσχέδιο που ψηφίζεται την ερχόμενη εβδομάδα στη Βουλή.

Την ίδια στιγμή, μία άλλη επανάσταση υποτίθεται ότι συντελείται από τους φαρμακοποιούς της χώρας. Για ποιον ακριβώς λόγο δεν είναι σαφές, πάντως η αναστάτωση ξεκίνησε από την απόφαση τους να σταματήσουν την δωρεάν διάθεση αυτοδιαγνωστικών τεστ για τον κορονοϊό. 

 

Και στις δύο περιπτώσεις αναδεικνύεται μία νέα πραγματικότητα. 

 

Η κινητοποίηση κατά του εργασιακού νομοσχεδίου ήταν ίσως το μεγαλύτερο φιάσκο των τελευταίων δεκαετιών. Η συμμετοχή στην απεργία της Πέμπτης ήταν ισχνή και όπως τελικά φάνηκε, μαζεύτηκαν γύρω στους 1.500 διαμαρτυρόμενους συνδικαλιστές του δημοσίου τομέα και πολιτικά στελέχη, τα είπαν μεταξύ τους, μεταφέρθηκαν κάπου στα βάθη του παρελθόντος στην πολιτική τους χρονοκάψουλα και απλώς έμεινε για μία ακόμη φορά η ταλαιπωρία των Αθηναίων, κυρίως λόγω της απεργίας στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Όπως φάνηκε δηλαδή, στην απεργία τελικά συμμετείχαν οι αρχισυνδικαλιστές που δεν εκπροσωπούν κανέναν και κάποιοι εργαζόμενοι στο Δημόσιο, τους οποίους δεν αφορά το υπό συζήτηση νομοσχέδιο. Το ωραίο είναι δε, ότι η «επανάσταση δεν μεταδίδεται», που έλεγε και ο Τζίλ Σκοτ Χέρον, αφού στην άσφαιρη απεργία συμμετείχαν και οι δημοσιογράφοι. Έτσι ο κόσμος προτίμησε να παρακολουθήσει τη Σάκκαρη με την ησυχία του στον ημιτελικό το Ρολάν Γκαρός.

 

Αν αυτή είναι «η μητέρα των μαχών», όπως έχει πει ο Τσίπρας, φαίνεται ότι την χάνει προτού καν αρχίσει. Μπορεί κανείς εύκολα να προβλέψει ότι η αντιπαράθεση της ερχόμενης Τετάρτης στη Βουλή με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, θα προσφέρει πολλές χαριτωμένες στιγμές όπου ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θα εκστομίζει ένα κάρο ανακρίβειες και θα χαίρεται με τα χειροκροτήματα του Ραγκούση, της Μαριλίζας, του Πολάκη και όλων των υπολοίπων πρωταγωνιστών του παράλληλου σύμπαντος του ΣΥΡΙΖΑ. Και την ίδια στιγμή ο Μητσοτάκης, θα περνά ένα θεωρητικά δύσκολο νομοσχέδιο, στο οποίο οι εργαζόμενοι ουδόλως αντιδρούν και θα ξεδοντιάζει την αντιπολίτευση. 

 

 

Την ίδια στιγμή, στο θέμα των φαρμακοποιών παρατηρείται ένα αντίστοιχο φαινόμενο. Αντιδρούν στη δωρεάν διάθεση των αυτοδιαγωνστικών τεστ χωρίς να λένε γιατί, οπότε ο καθένας μπορεί να υποθέσει ό,τι νομίζει. Κάτι θέλουν, αλλά δεν τολμάνε και να το πουν δημοσίως. Και όταν η κυβέρνηση έρχεται και λέει «δεν πειράζει, αν δεν θέλετε θα τα μοιράσουμε από αλλού», οι φαρμακοποιοί ξεσηκώνονται και πάλι και λένε ότι τώρα θέλουν να έχουν το μονοπώλιο της διάθεσης. 

 

Και τα δύο φαινόμενα δείχνουν και επιβεβαιώνουν κάτι. Ο συνδικαλισμός των προηγούμενων δεκαετιών έχει πεθάνει. Μαζί με τις εργασιακές συνθήκες που έχουν αλλάξει ανεπιστρεπτί. Οι συνδικαλιστές και οι πολιτικοί τους προστάτες, δεν εκπροσωπούν κανέναν παρά μόνο τους εαυτούς τους και η σημερινή κυβέρνηση, καλώς ή κακώς, είναι εκείνη που συνομιλεί με την κοινωνία, όσο οι υπόλοιποι επιλέγουν απλώς να διεκδικούν όσα διεκδικούν για τους εαυτούς τους και μόνο. 

 

Είναι μία πολιτικοκοινωνική συνθήκη που οι «επαναστάτες» αδυνατούν να αντιληφθούν και να αφομοιώσουν. Μπορεί να είναι βολική για την κυβέρνηση, όμως εμπεριέχει και έναν κίνδυνο. Όσο ο θεσμική αντιπολίτευση απαξιώνεται και απομονώνεται, οι όποιες αντιδράσεις θα περιορίζονται και θα εκδηλώνονται από αντισυστημικές δυνάμεις, λιγότερο ή περισσότερο συμπαγείς, αλλά πάντως ακραίες. 

 

Πιθανώς αυτή η πολιτική στρέβλωση να παράξει αποτελέσματα και ίσως κάποια από αυτά να είναι και δύσκολα διαχειρίσιμα. 

 

Μπορεί κανείς να μην το βλέπει ακόμη καθαρά, αλλά πρόκειται για ένα ζήτημα που θα η χώρα θα αντιμετωπίσει στις επόμενες εκλογές. Ως γνωστόν, αυτές θα διεξαχθούν με το σύστημα της απλής αναλογικής. Όπερ σημαίνει ότι αν τα πράγματα συνεχίσουν να εξελίσσονται έτσι, θα μπορούσε να προκύψει μία Βουλή-τέρας και μία συνθήκη πολιτικής αναστάτωσης, δίχως ουσιαστική αντιστοίχιση, αλλά πάντως με σοβαρές πιθανότητες παρατεταμένης εκκρεμότητας. 

 

Από τα όσα συμβαίνουν καθίσταται σαφές ότι η πλειονότητα των πολιτών έχει μία προτεραιότητα. Την ηρεμία και την ομαλότητα, έπειτα από μία παρατεταμένη περίοδο αστάθειας, κρίσης, έντασης και εξαλλότητας. 

 

Όποιος δεν σέβεται και δεν υπηρετεί αυτούς τους στόχους, δεν έχει πολιτικό μέλλον. Ωστόσο η ζημιά που μπορεί να κάνει δεν είναι αμελητέα και μόνο οι πολίτες (έστω, εκείνοι της σιωπηλής πλειοψηφίας) μπορούν να την αποτρέψουν. 

Copyright © 1999-2024 Premium S.A. All rights reserved.