Θύμισε αυτά που πολλοί έχουν ξεχάσει, για το πώς η χώρα έφτασε στο γκρεμό και επίσης για το ποιοι ευθύνονταν και σε ποιο βαθμό.
Με αυτήν την αφορμή οφείλει κανείς να έχει επίγνωση για τη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας.
Επιγραμματικά, καταλήγει σε μερικές διαπιστώσεις.
Τρία χρόνια έπειτα από την απαλλαγή από τον τυχοδιωκτισμό του ΣΥΡΙΖΑ, σε ένα βαθμό έχει επικρατήσει μία πολύ πιο ομαλή πολιτική ατμόσφαιρα, η οποία ωστόσο απειλείται ανά πάσα στιγμή από τις διαθέσεις όσων έχουν νοοτροπία δολιοφθορέα και, δυστυχώς, βρίσκουν πολλά ευήκοα ώτα.
Στα τρία αυτά χρόνια έχουν συμβεί διάφορα. Όμως σταδιακά διαπιστώνεται ότι οι μεταρρυθμίσεις του Πιερρακάκη, σύντομα δεν θα επαρκούν ως κορωνίδα του κυβερνητικού απολογισμού.
Παρά την κυρίαρχη εντύπωση ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη ήταν άτυχη, επειδή είχε πολλές και πολυδιάστατες κρίσεις να διαχειριστεί, υπάρχει μία αιρετική, αλλά ρεαλιστική, διαφορετική άποψη.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ήταν τυχερή. Είχε μεν μία πρωτοφανή υγειονομική κρίση να αντιμετωπίσει, όμως την ίδια στιγμή βρέθηκε με άφθονα δισ. προς αξιοποίηση και είχε τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει την συνθήκη αυτή, ώστε να μεταρρυθμίσει τα πάντα.
Με ελάχιστες εξαιρέσεις, η ευκαιρία αυτή δεν αξιοποιήθηκε. Και πρέπει να δει κανείς μία κάπως άβολη σύγκριση. Το πρώτο, επίπονο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής 2010-2012 σήμανε περικοπές της τάξεως των 45-50 δισ. Το ίδιο ποσό δαπάνησε την τελευταία διετία η κυβέρνηση Μητσοτάκη για παροχές και επιδόματα, λόγω πανδημίας. Δεν το λες και ατυχία. Την ίδια στιγμή όμως, διαπιστώνεις και ότι τα δισ. ευρώ (ή, έστω, τα τριχίλιαρα του Καραμανλή και του Δούκα) «δεν είναι πετσετάκια», που έλεγε και η λαϊκή επιτυχία της δεκαετίας του ’80, η οποία είχε κάνει πάταγο σε μία περίοδο που είχε πολλές ομοιότητες με τη σημερινή.
Σήμερα και έπειτα από όλα αυτά, η πορεία δείχνει να αντιστρέφεται.
Ο φθηνός δανεισμός τελειώνει, οι αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων έχουν σχεδόν διπλασιαστεί σε μερικές εβδομάδες και ένα αβέβαιο πολιτικό περιβάλλον διαμορφώνεται εν όψει εκλογών, κυρίως λόγω της απλής αναλογικής και καθώς ζητούμενο είναι η αυτοδυναμία και η πολιτική σταθερότητα έπειτα από τις κάλπες.
Όλα αυτά συνθέτουν την πραγματικότητα του προσεχούς διαστήματος, την οποία η κυβέρνηση θα πρέπει να αναγνωρίσει, να κάνει τις επιλογές της και να λάβει τις αποφάσεις της.
Υπό αυτό το πρίσμα και παρά την αίσθηση πολιτικής κυριαρχίας, η κρίσιμη παράμετρος από εδώ και στο εξής θα είναι μία: Η εμπέδωση της συναίσθησης ότι, παρά τη καλλιεργούμενη εντύπωση, η πορεία της χώρας δεν θα είναι ένας ευχάριστος περίπατος.