Η κυβέρνηση Μπους έκανε ό,τι μπορούσε τα τελευταία οκτώ χρόνια για να δείξει παραδειγματική ανικανότητα, αλαζονεία και έλλειψη πολιτικής οξυδέρκειας, με αποτέλεσμα να χάσουν την εμπιστοσύνη τους στην Ουάσιγκτον ακόμη και οι παραδοσιακοί σύμμαχοί της. Το κερασάκι είναι βέβαια η βαθειά οικονομική κρίση που βιώνει ολόκληρος ο κόσμος. Κρίση που οφείλεται στον οικονομικό νεοφιλελευθερισμό που είχαν ενστερνισθεί και επιβάλει οι ΗΠΑ, εδώ και μερικές δεκαετίες.
Τώρα ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ θα έχει να αντιμετωπίσει μία τελείως διαφορετική κατάσταση. Η πραγματικότητα λέει ότι η χώρα του βρίσκεται ήδη σε ύφεση, αλλά ταυτόχρονα θα χρειαστεί να κάνει μεγάλη προσπάθεια για να ξανακερδίσει η Ουάσιγκτον το χαμένο κύρος της. Το πιθανότερο είναι ότι η αμερικανική μονοκρατορία έχει λήξει, ειδικά στον οικονομικό τομέα και αυτό σημαίνει ότι οι ΗΠΑ δεν θα μπορούν πια εύκολα να επιβάλλουν την θέλησή τους. Αν εκλεγεί ο κ. Ομπάμα ενδεχομένως να αντιμετωπισθεί με λιγότερη δυσπιστία από λαούς και κυβερνήσεις, αλλά όλες οι αποφάσεις και οι ενέργειές του θα βρίσκονται υπό στενή παρακολούθηση για να διαπιστωθεί αν φέρνει την «αλλαγή» που ευαγγελίζεται προεκλογικά. Ο κ. Μακέϊν θα έχει να ανεβεί μεγαλύτερη ανηφόρα, αφού θα θεωρείται ότι αποτελεί συνέχεια της διακυβέρνησηςΜπους, ενώ ταυτόχρονα οι πάντες θα τρέμουν μήπως του συμβεί τίποτα και στο θρόνο βρεθεί η τρομακτική κα Πέϊλιν.
Αντικειμενικά, ο κ. Ομπάμα έχει σημαντικά περισσότερεςπιθανότητες από τον κ. Μακέϊν να κερδίσει τις εκλογές της Τρίτης. Οι δημοσκοπήσεις τον φέρνουν πέντε μονάδες μπροστά από τον αντίπαλό του, τα μήντια τον προτιμούν, το πολιτικό-οικονομικό κατεστημένο δεν φαίνεταινα έχει αντιρρήσεις, αν κρίνουμε ότι οι χρηματικές εισφορές στην προεκλογική του καμπάνια είναι απίστευτες και πάντως πολύ περισσότερες από εκείνες των ρεπουμπλικάνωνκαι οι μέρες που απομένουν είναι πολύ λίγες για να υπάρξει ανατροπή. Και όμως, η ανατροπή δεν μπορεί να αποκλειστεί. Αν δεν υπήρχε η οικονομική κρίση είναι πολύ αμφίβολο κατά πόσον ο κ. Ομπάμα θα προηγείτο σήμερα στις δημοσκοπήσεις, αφού το κόστος βαρύνει -και σωστά- το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ψαλλίδα δείχνει να κλείνει τις τελευταίες ημέρες. Και το κυριότερο, όλα εξαρτώνται από πώς θα συμπεριφερθεί ο λευκός αμερικανός ψηφοφόρος όταν βρεθεί μόνος του μπροστά στηνκάλπη και από το πόσοι μαύροι θα πάνε να ψηφίσουν.
Με λίγα λόγια, δεν αποκλείεται καθόλου το ενδεχόμενο να παίξει τελικά πολύ μεγάλο ρόλο το χρώμα του κ. Ομπάμα. Οι ΗΠΑ δεν είναι μόνον οι γνωστές μεγάλες πόλεις. Είναι οι μεσοδυτικές και νοτιοδυτικές πολιτείες, είναι ο Νότος, είναι οι εργάτες του «μπλέ κολάρου», είναι οι ισπανόφωνοι και πολλά άλλα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης ότι πάρα πολλοί αμερικανοί είναι άνθρωποι με τελείως διαφορετική νοοτροπία από τους ευρωπαίους, εξαιρετικά συντηρητικοί, τόσο θρησκευόμενοι όσο και οι πρώτοι άποικοι, σε μεγάλο βαθμό ρατσιστές και αντίθετοι σε κάθε έννοια κρατικού ελέγχου, που για αυτούς ισοδυναμεί με σοσιαλισμό. Επιπλέον, το παιχνίδι παίζεται στη βάση των εκλεκτόρων που θα συγκεντρώσει ο κάθε υποψήφιος κερδίζοντας πολιτείες και όχι ο συνολικός αριθμός των ψήφων. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το 2000, ο Αλ Γκορ κέρδισε περισσότερες ψήφους , αλλά ο Τζώρτζ Μπους εκλέχτηκε (με αρκετή νοθεία στη Φλόριντα και με πολύ αμφιλεγόμενη απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου.)
Επομένως, η πιθανότητα να εκλεγεί ο κ. Μακέϊν υπάρχει και με αυτή την έννοια η έκπληξη δεν πρέπει να αποκλείεται.
Αγγελος Στάγκος
[email protected]