Κατάσταση που είναι στα όρια της ύφεσης, αν δεν βρισκόμαστε ήδη στην ύφεση, ως ευρωπαίοι. Από την άλλη πλευρά, αν εκλεγεί ο Τζον Μακέϊν στις ΗΠΑ, μπορούμε να μιλάμε για γενικευμένη μαυρίλα, καθώς επί της ουσίας θα πρόκειται για συνέχιση της τρισκατάρατης πολιτικής του Τζωρτζ Μπους. Αυτό τουλάχιστον θα είναι το μήνυμα που θα στείλουν οι αμερικανοί στον υπόλοιπο κόσμο.
Η Ελλάδα τίποτα δεν μπορεί να κάνει για να επηρεάσει τα πράγματα προς μία κατεύθυνση, ούτε καν στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Το παιχνίδι το παίζουν τα μεγάλα παιδιά και επιπλέον, η σημερινή κυβέρνηση έχει κάνει ό,τι μπορούσε για να χάσει την αξιοπιστία της απέναντι στις Βρυξέλλες. Η περιβόητη απογραφή, ο βασικός μέτοχος η μη συμμόρφωση με αρκετές από τις οδηγίες και τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης είναι μερικά από τα συμβάντα, αλλά το σημαντικότερο είναι ότι τα τελευταία τέσσερα χρόνια η Αθήνα αποξενώθηκε από το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Αυτή είναι η πραγματικότητα όσο και να προσπαθούν να την εξωραίσουν τα κυβερνητικά στελέχη. Επομένως η ελληνική φωνή δεν ακούγεται καθόλου όταν παίρνονται οι αποφάσεις και η Ελλάδα απλά ακολουθεί όπως και όσο μπορεί.
Τα πράγματα όμως είναι εξαιρετικά δύσκολα την περίοδο που διανύουμε. Όχι μόνο γιατί βρισκόμαστε στη μέση μας διεθνούς οικονομικής κρίσης, αλλά και γιατί υπάρχει η αίσθηση ότι η ελληνική οικονομία είναι σε πολύ δυσκολότερη κατάσταση από αυτήν που νομίζουμε και παραδέχεται η κυβέρνηση. Δεν υπάρχουν λεφτά για να κινηθεί η οικονομία με τη βοήθεια δημοσίων επενδύσεων, δηλαδή δρόμους που δίνουν δουλειά σε οικονομικούς μετανάστες κυρίως,γιατί το κράτος είναι ανίκανο να σκεφτεί και να διαχειριστεί οτιδήποτε άλλο, και δεν υπάρχουν επίσης λεφτά για να βοηθηθούν αποφασιστικά τα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού και πολύ περισσότερο τα μεσαία που επίσης πλήττονται. Ωστόσο, κάτω από την πίεση (που είναι και ενδοκυβερνητική) και για να πάρει κάπως τα πάνω της η κυβέρνηση, ο κ. Αλογοσκούφης κάνει «φιλότιμες» προσπάθειες για να αυξήσει τις δημόσιες επενδύσεις.
Το γιατί δεν υπάρχουν λεφτά έχει εξήγηση. Γιατί υπάρχει πολύ μεγάλη υστέρηση στα έσοδα, γιατί οι μηχανισμοί του κράτους έχουν παραλύσει και δεν μπορούν να περιορίσουν την φοροδιαφυγή, γιατί το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών είναι αυξανόμενα αρνητικό και το ισοζύγιο πληρωμών έχει ξεπεράσει το 15% του ΑΕΠ, γιατί το δημόσιο χρέος είναι τεράστιο, γιατί δύσκολα μας δανείζουν πια είτε ευθέως, είτε αγοράζοντας ομόλογα του ελληνικού κράτους και γιατί όταν βρίσκουμε δανεικά μας τα δίνουν με εξαιρετικά επιβαρυμένο τόκο σε σχέση με άλλες χώρες. Δηλαδή χάλια μαύρα και αυτό το ξέρουν στην κυβέρνηση, άλλο αν το κρύβουν. Με λίγα λόγια, άλλοι περιμένουν τον Γκοντό, εμείς περιμένουμε μία βροχή να μας σώσει από την ξηρασία και ένα θαύμα να μας σώσει από την κατάρρευση. Στο μεταξύ η κυβέρνηση καταφεύγει σε φτηνά κόλπα όπωςμε τη φορολόγηση του συνιδιοκτήτη σε δάνεια πρώτης κατοικίας, αλλά ούτε αυτό της βγαίνει.
Αγγελος Στάγκος
[email protected]