Στην αρχή νόμισα ότι ήταν κουρασμένος, καθώς μόνο στην Ελλάδα οι πολιτικές εκπομπές «παίζουν» μετά τις 12 το βράδυ, λες και πάμε στα μπουζούκια, αλλά μετά πρόσεξα ότι ήταν και εξαιρετικά απολογητικός, σχεδόν παρακλητικός. Σαν να παρακαλούσε τους δημοσιογράφους που του έκαναν ερωτήσεις να μην είναι πολύ «σκληροί» μαζί του. Κατάλαβα ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά για την κυβέρνηση, αλλά αυτό πολύ λίγο με ενδιαφέρει. Το χειρότερο είναι ότι αντιλήφθηκα ταυτόχρονα πως τα πράγματα δεν πάνε καλά στην οικονομία και αυτό όχι μόνον είναι πολύ σημαντικό, αλλά και με αφορά προσωπικά, όπως και όλους τους έλληνες.
Όπως ήταν αναμενόμενο, ο κ. Αλογοσκούφης πάσχιζε να πείσει ότι για όλα φταίει η διεθνής κρίση και χωρίς αυτήν η Ελλάδα θα ήταν ένα σύγχρονο Ελντοράντο, χάρις στη σημερινή κυβερνησάρα μας. Επανέλαβε, όχι πολύ πειστικά είναι η αλήθεια, ότι επί πρωθυπουργίας Καραμανλή και υπουργίας δικής του, το έλλειμμα κατέβηκε, το δημόσιο χρέος σε σχέση με το ΑΕΠ κατέβηκε και αυτό, η ανεργία επίσης κατέβηκε, ο ρυθμός ανάπτυξης ανέβηκε και γενικά όσοι δείκτες έπρεπε να πάνε προς τα πάνω έκαναν το... καθήκον τους και το ίδιο έγινε και με τους δείκτες που έπρεπε να πάνε προς τα κάτω. Κρίμα, γιατί αν δεν πέφταμε στην άτιμη την χρηματοπιστωτική κρίση, όλα θα ήταν περίφημα σήμερα.
Ελα όμως που εγώ τα θυμάμαι κάπως διαφορετικά τα πράγματα. Θυμάμαι δηλαδή ότι η κυβέρνηση και μαζί της ο κ. Αλογοσκούφης παρέλαβε μία χώρα με έλλειμμα σχεδόν συμπαθητικό και έκαναν το άθλιο κόλπο της απογραφής για να εμφανιστούν μετά ότι έριξαν σαν μάγοι, θυμάμαι ότι περίπου το ίδιο έκαναν με την ανεργία που την πήραν περίπου στο 8% (με Ολυμπιακούς) και ξαφνικά μία μέρα ο τότε υπουργός Απασχόλησης Παναγιωτόπουλος, γνωστός και ως «κόκκινος» Πάνος ανακοίνωσε ότι στην πραγματικότητα ήταν 11,5% ώστε στη συνέχεια να τη ρίξει με τη βοήθεια του «αλχημιστή» Κοντοπυράκη της Στατιστικής Υπηρεσίας στο 7,5 (χωρίς Ολυμπιακούς παρακαλώ), ενώ περιορίστηκε κάπως και ο ρυθμός ανάπτυξης. Θυμάμαι ακόμη ότι το δημόσιο χρέος βρισκόταν ήδη σε πτωτική πορεία σε σχέση με το ΑΕΠ και απλώς συνέχισε να κάνει το ίδιο, αλλά πολύ αργά πλέον και φυσικά θυμάμαι ότι ο ρυθμός ανάπτυξης ήταν για αρκετά χρόνια της κυβέρνησης Σημίτη στο 4,5-5% και αυτό παρέλαβαν οι σημερινοί.
Και επειδή από μνήμη σκίζω (μνήμη ελέφαντα που λένε), θυμάμαι ότι ο Σημίτης μας έβαλε στην ΟΝΕ και πρέπει να του ανάβουμε μία λαμπάδα ίσαμε το μπόϊ του (αν και δεν είναι μεγάλο) σήμερα, όπως θυμάμαι ότι η ακρίβεια δεν είχε καμία σχέση με τη σημερινή, ότι είχε στηθεί ένας μηχανισμός φοροείσπραξης (ΣΔΟΕ τον έλεγαν) που δούλευε κουτσά - στραβά και τον διέλυσε η κυβέρνηση της Ν.Δ. και ο κ. Αλογοσκούφης. Γα όλα αυτά, όχι μόνο δεν τον λυπήθηκα προχθές το βράδυ τον κ. Αλογοσκούφη για τα χάλια του, αλλά θύμωσα κιόλας. Εγώ όμως φταίω που αντί να πάω για ύπνο κάθησα και τον άκουγα. Να απολογείται εκείνος και να εκνευρίζομαι εγώ. Καλά να πάθω όμως, γιατί δε μου φτάνει που νοιώθω ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο με πλησιάζει και αισθάνομαι ρίγη, ήθελα να μου ανέβει και η αδρεναλίνη μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα!
Αγγελος Στάγκος
[email protected]