Αν προσπαθήσουμε να δούμε τα πράγματα κάπως πιο ψύχραιμα (όσο αυτό είναι δυνατόν στη συγκεκριμένη στιγμή), θα δούμε ότι η δολοφονία ενός 15χρονου από αστυνομικό στα όρια των Εξαρχείων ήταν ένα αναμενόμενο γεγονός. Θα μπορούσε να εκδηλωθεί διαφορετικά, ίσως με άλλο θύμα, σε διαφορετικό σημείο της συγκεκριμένης περιοχής, ακόμη και με αλλαγή ρόλων, αλλά κάποια στιγμή θα είχαμε τέτοιο αιματηρό επεισόδιο. Μόνον ένα μη-κράτος σαν το ελληνικό θα μπορούσε να ανεχθεί για τόσο μεγάλο διάστημα την ύπαρξη μίας περιοχής εκτός νόμου και τάξηςστην καρδιά της πρωτεύουσας. Η ατμόσφαιρα των Εξαρχείων δεν μπορούσε παρά να οδηγήσει σε μία τέτοια τραγωδία, που ίσως να μη συνέβαινε σε διαφορετική περιοχή.
Το χειρότερο είναι ότι στην προκειμένη περίπτωση, το θύμα δεν είχε σχέση με τα Εξάρχεια και δολοφονήθηκε από έναν κακά εκπαιδευμένο αστυνομικό, προφανώς απειθάρχητο, με χαμηλό επίπεδο επαγγελματισμού και προφανώς νοημοσύνης, αλλά με υψηλή την αίσθηση του «τσαμπουκαλή». Πρόκειται για έναν «ελληνάρα», από τους χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια, που απαρτίζουν την ελληνική κοινωνία και εκδηλώνονται με κάθε ευκαιρία στην καθημερινότητά μας. Μόνο που αυτός οπλοφορούσε και ανήκε σε ένα σώμα ασφαλείας το οποίο διακρίνεται εδώ και πολλά χρόνια για τις χαμηλές επιδόσεις του. Τέτοιους όμως συναντούμε συνεχώς και παντού, αφού η ασυδοσία έχει γίνει θεσμός του κράτους και συνήθεια της κοινωνίας μας.
Τα όσα ακολούθησαν με τους εμπρησμούς, τις καταστροφές και τις λεηλασίες, ιδιαίτερα στην Αθήνα, αλλά και σε πολλές άλλες πόλεις, θα μπορούσαν να εκληφθούν σαν κοινωνική έκρηξη που ξέσπασε με αφορμή την δολοφονία του νεαρού Αλέξη. Μπορεί να είναι έτσι, αλλά ίσως και να μην είναι. Οι επόμενες μέρες θα δείξουν πιο καθαρά, αλλά κυβέρνηση και κόμματα δείχνουν αμηχανία μέσα σε αυτή την κατάσταση. Αντίθετα, οι κουκουλοφόροι που διαλύουν τα πάντα βρήκαν αυτή τη φορά μία σοβαρή αφορμή για να ξεχαρβαλώσουν ό,τι μπορούσαν, εκμεταλλευόμενοι και την αδράνεια της αστυνομίας και της κυβέρνησης, οι οποίες ήθελαν να αποφύγουν τη σύγκρουση, πέρα βέβαια από τη γνωστή ανικανότητά τους. Ετσι όμως επλήγησαν αθώοι άνθρωποι, καταστράφηκαν περιουσίες, δημιουργήθηκαν νέοι άνεργοι και αυτό δεν αντέχεται πια.
Είναι σαφές ότι στο ερώτημα «αν είναι στραβός ο γιαλός ή αν στραβά αρμενίζουμε», η απάντηση είναι ότι «στραβά αρμενίζουμε». Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ούτε προφήτης, ούτε «Αϊνστάϊν» για να καταλάβει ότι η «πλήρης διάλυση του παντός» βρίσκεται ως διαδικασία σε πλήρη εξέλιξη. Δεν πορευόμαστε πλέον, αλλά βουλιάζουμε λόγω έλλειψης κάθε ίχνους πειθαρχίας και λογικής (ξεκινάει από την ελληνική οικογένεια και ανθίζει στα σχολεία), λόγω κατάρρευσης όλων σχεδόν των θεσμών, λόγω εκτεταμένης και ανεξέλεγκτης διαφθοράς, λόγω επιβολής της βίας στην καθημερινότητά μας, λόγω ανικανότητας του πολιτικού προσωπικού, της κυβέρνησης και των κομμάτων, λόγω αθλιότητας της δημόσιας διοίκησης, λόγω έλλειψης αισθητικής και κουλτούρας, λόγω παραδειγματικής ασκήμιας των πόλεων, λόγω νεοπλουτισμού και ανυπαρξίας στιβαρής αστικής τάξης, λόγω ουσιαστικής εξαφάνισης του συστήματος παιδείας, λόγω, λόγω, λόγω...
Δυστυχώς, η σημερινή ελληνική πραγματικότητα δεν επιτρέπει ίχνος αισιοδοξίας. Το καράβι βυθίζεται με πλήρωμα και επιβάτες που φωνάζουν για βοήθεια, αλλά χωρίς να προσπαθούν οι ίδιοι να σωθούν για να μη χάσουν θέσεις και καμπίνες!
Αγγελος Στάγκος
[email protected]