Παντού, σε όλο τον κόσμο, τα μήντια έχουν αποκτήσει μεγάλη ισχύ, κυρίως λόγω της τηλεόρασης. Στον δυτικό όμως κόσμο, στον οποίον υποτίθεται ότι ανήκουμε, γίνεται κάποια προσπάθεια τήρησης κανόνων που έχουν σχέση με τη γνώση και τη δεοντολογία. Ταυτόχρονα γίνεται και μία προσπάθεια ώστε ο δημοσιογράφος και το «μέσο» στο οποίο εργάζεται να αρκούνται στην καταγραφή και παραγραφή ενός γεγονότος και όχι να δίνουν την εντύπωση ότι συμμετέχουν ή να συμμετέχουν πραγματικά στην εξέλιξή του.
Στην Ελλάδα φυσικά τίποτα από τα παραπάνω δεν ισχύει. Εδώ επικρατεί η γνωστή πραγματικότητα που έχει τους δικούς της κανόνες, ή μάλλον που δεν έχει κανόνες. Εχουμε τους «βαρόνους της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου που με ύφος 100 καρδιναλίων όλα τα σφάζουν και όλα τα μαχαιρώνουν, έχοντας άποψη επί παντός του επιστητού, έχουμε τους «δούκες» του ρεπορτάζ, αρκετοί από τους οποίους αποτελούν θλιβερά απομεινάρια άλλων εποχών, που δήθεν διαθέτουν παντού «πηγές» και λένε ό,τι του κατέβει, με μεγάλη ροπή προς τον λαϊκισμό, έχουμε και τους «ματσουκοφόρους» που «μπουκάρουν» παντού και πολύ συχνά, προκειμένου να εντυπωσιάσουν, μεταδίδουν τη δική τους πραγματικότητα σε «σπαστά» ελληνικά».
Κυρίως όμως έχουμε τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων που επέβαλε η ιδιωτική τηλεόραση (τρομάρα της και τρομάρα σε όσους κάποτε την αποκαλούσαν «ελεύθερη τηλεόραση») και που όμοιά τους δεν υπάρχουν απανταχού της οικουμένης. Η φάμπρικα της μεταφοράς της «γειτονιάς» στην τηλεόραση, με τα «παράθυρα» και τους θιάσους των σχολιαστών που πότε εμφανίζονται ως εισαγγελείς, πότε εξυπηρετούν δικά τους και άλλα συμφέρονται, πότε παίζουν πολιτικά παιχνίδιακαι που μονίμως φάσκουν και αντιφάσκουν, δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο.
Όπως δεν υπάρχουν αλλού στον κόσμο τόσοι πολλοί «ενημερωτικοί» σταθμοί με άλλους ή και τους ίδιους πρωταγωνιστές οι οποίοι φτιάχνουν κλίμα λέγοντας το μακρύ τους και το κοντό τους, πάλι εξυπηρετώντας δικά τους και άλλων συμφέροντα και πάλι φάσκοντας και αντιφάσκοντας. Αφήστε δε και το κλίμα που δημιουργούν διάφορα «ψώνια» από το «νοήμον κοινό» που τηλεφωνούν ή στέλνουν μηνύματα με τις απερίγραπτες απόψεις τους
Την σημερινή ελληνική «πατέντα» της δημοσιογραφίας και της πληροφόρησης την συμπληρώνουν οι «βεντέτες» που είναι ταυτόχρονα και επιχειρηματίες. Είναι οι «δημοσιογραφάρες» που έχουν γίνει και επιχειρηματίες, εκδίδουν εφημερίδες, έχουν δικές τους εταιρίες παραγωγής, συμμετέχουν στις ιδιοκτησίες τηλεοπτικών καναλιών και ραδιοφωνικών σταθμών, που αποτελούν μέλη διοικητικών συμβουλίων επιχειρήσεων με αποκλειστικό στόχο την απόκτηση οικονομικής και κοινωνικής επιφάνειας, την ανάμειξή τους (που πολλές φορές είναι εμφανής στις κοσμικές εκδηλώσεις) με την θεσμοποιημένη εξουσία και την επιχειρηματική τάξη. Το αποτέλεσμα είναι ένας πολτός που δεν αφήνει τίποτα να ανθίσει σε αυτό τον τόπο. Συστατικό μάλιστα του πολτού είναι οι αμοιβές των λεγόμενων τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών αστέρων. Αμοιβές που έχουν ελάχιστη σχέση με τη δημοσιογραφία και πολύ μεγάλη σχέση με την «show business».
Δυστυχώς, δυστυχέστατα, στην Ελλάδα μας όπου έχει καταργηθεί η διάκριση των θεσμοποιημένων εξουσιών, υποκλίνονται οι πάντες, εκτός από τα αφεντικά των μήντια. Υποκλίνονται οι πολιτικοί, οι δικαστές, οι επιχειρηματίες, οι επαγγελματίες, οι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι. Αν μάλιστα κάποια στιγμή αποφασίσουν να ασχοληθούν και με την πολιτική, η αναγνωρισιμότητά τους βοηθάει στην εκλογή τους, αφού ο κοσμάκης δεν μπορεί να ξεχωρίσει τα μύδια από τα φρύδια.
Φυσικά όλη αυτή κατάσταση δεν έχει σχέση με την πληροφόρηση. Αντίθετα συντελεί αποφασιστικά στη δημιουργία ενός αντι-πληροφοριακού χάους και ας λένε ό,τι θέλουνοι μεγάλοι ιερείς της ηλεκτρονικής δημοσιογραφίας. Ας τα πουν αυτά σε κάποιον που γνωρίζει απόέξω και ανακατωτά πρόσωπα και πράγματα για να εισπράξουν τις κατάλληλες απαντήσεις... Oχι, ότι δεν υπάρχουν και εξαιρέσεις. Υπάρχουν και όποιος μπορεί να κρίνει στοιχειωδώς αντιλαμβάνεται ποιες είναι οι εξαιρέσεις. Οι εξαιρέσεις όμως επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Συμπέρασμα: η συμβολή των μήντια και των δημοσιογράφων στην πλήρη διάλυση