Η πρώτη ευκαιρία για κυβέρνηση «μεγάλου συνασπισμού» χάθηκε το 2000, όταν το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εκλογές με μία διαφορά 75.000 ψήφων και η χώρα είχε μπροστά της την οργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων. Η σχετική πρόταση θα έπρεπε να είχε γίνει από τον τότε Πρωθυπουργό κ. Κ. Σημίτη και να συνδυαστεί με τις απολύτως αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που έπρεπε από τότε να είχαν γίνει σε διάφορους τομείς και ταυτόχρονα να γίνουν και τα έργα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Αγνωστο αν ο κ. Κ. Σημίτης το σκέφτηκε, αλλά πάντως και να το σκεφτόταν πολύ δύσκολα θα γινόταν πράξη. Η πολιτική κουλτούρα των ελλήνων δεν έχει φτάσει σε τέτοιο προωθημένο σημείο και ο λεγόμενος κομματικός πατριωτισμός δεν θα επέτρεπε τη δημιουργία κυβέρνησης «μεγάλου συνασπισμού». Ας μην ξεχνάμε τους εκατοντάδες ή και χιλιάδες κομματικούς που περιμένουν πως και πώς να κυβερνήσει το κόμμα τους για να βρουν και αυτοί μία θέση στην εξουσία. Χώρια βέβαια ότι κανείς σχεδόν δεν θέλει να επιβαρυνθεί με πολιτικό κόστος για μεταρρυθμίσεις που πρέπει οπωσδήποτε να γίνουν για το καλό της χώρας.
Από τότε τα πράγματα έχουν χειροτερέψει με ευθύνη του κ. Καραμανλή, της κυβέρνησης της οποίας ηγείται και της παράταξής του. Ηλθαν στην εξουσία με τακτικές ολοκληρωτικής αντιπολίτευσης και αντί να συνεχίσουν το έργο της προηγούμενης κυβέρνησης (που ήταν και ιδιαίτερα σημαντικό), στο πλαίσιο της δικής τους πολιτικής, έκαναν τα πάντα για να ακυρώσουν ό,τι είχε γίνει από την κυβέρνηση Σημίτη και μάλιστα σπιλώνοντας. Το αποκορύφωμα ήταν η διαβόητη απογραφή που προκάλεσε ποικίλα προβλήματα στη χώρα και την οικονομία.
Με αυτή την έννοια, δημιουργήθηκε πια ένα σχεδόν αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ. Ένα χάσμα που είναι σχεδόν αδύνατο να γεφυρωθεί, παρ΄ όλο που στην πολιτική οι διαφορές δεν πρέπει να είναι προσωπικές, αλλά και δεν μπορεί να εξαφανιστεί το προσωπικό στοιχείο. Τα σκάνδαλα των ομολόγων και κυρίως του Βατοπεδίου δεν βοήθησαν προς την κατεύθυνση μίας στοιχειώδους συναίνεσης και από τη στιγμή που το ΠΑΣΟΚ προηγείται με τέτοια διαφορά στις δημοσκοπήσεις δύσκολα θα συζητούσε το ενδεχόμενο μίας κυβέρνησης «μεγάλου συνασπισμού», ακόμη και αν του το πρότειναν.
Από την άλλη η πρόταση του κ. Δασκαλόπουλου αναφέρεται στην περίπτωση που δεν θα υπάρξει αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές. Και πάλι όμως, τι θα εμπόδιζε τον νικητή των εκλογών να πάει αμέσως σε νέες εκλογές και μάλιστα με τον εκλογικό νόμο Παυλόπουλου; Εκτός και αν έχει ήδη επέλθει η οικονομική καταστροφή της χώρας και μάλιστα με επίσημο τρόπο. Σε αυτή και μόνο την περίπτωση τα δύο μεγάλα κόμματα θα αναγκάζονταν (ίσως) να συμβιώσουν σε μία κυβέρνηση μεσυγκεκριμένο πρόγραμμα για συγκεκριμένο χρόνο. Οσο για τα κόμματα της Αριστεράς, αυτά θα τρίβουν τα χέρια τους
Αγγελος Στάγκος
[email protected]