Στη δοξασμένη χώρα μας , το πρώτο θύμα της «ελληνικής πραγματικότητας» είναι η στοιχειώδης τήρηση του νόμου και της τάξης. Η εν ψυχρώ παραβίαση κάθε λογής νόμων και κανόνων κοντεύει ναπάρει διαστάσεις ιδεολογίας και σίγουρα είναι τρόπος ζωής. Η έλλειψη σεβασμού προς τους νόμους μετουσιώνεται σε ποικιλία μορφών, από τα μηχανάκια και τις μηχανές που κυκλοφορούν στα πεζοδρόμια ή αντίθετα προς το ρεύμα, μέχρι τα αυτοκίνητα που παραβιάζουν το «στοπ» ή το κόκκινο και από την παραβατικότητα στα σχολεία, μέχρι την αυθαιρεσία στην οικοδόμηση, από την καταπάτηση κρατικής γης ωςτην φοροκλοπή (όχι απλά τη φοροδιαφυγή), τη νοθεία ή την κλοπή στα καύσιμα. Η «γκάμα» της ασυδοσίας είναι ατελείωτη και αγκαλιάζει όλες τις τάξεις και όλα τα επαγγέλματα, αφού οι ελεγκτικοί μηχανισμοί είτε αδιαφορούν, είτε είναι ανίκανοι και σχεδόν πάντα διεφθαρμένοι ως το μεδούλι.
Αντίστοιχα παρεξηγημένες είναι και οι έννοιες του «προοδευτικού» και του «αριστερού» στην Ελλαδάρα μας. Η ασυδοσία και η ατιμωρησία δεν αποτελούν στοιχεία του «προοδευτισμού» ή της «αριστεράς». Δεν είναι «αριστερό» και «προοδευτικό» να μπορούν οι δημόσιοι υπάλληλοι να λουφάρουν ή να μην κρίνονται για τα λάθη, τις παραλείψεις ή την ανικανότητα και αυτός να είναι ο βασικός λόγος θεοποίησης του δημοσίου ως εργοδότη. Πραγματικά προοδευτικό και αριστερό είναι πια στη χώρα μας η εξυγείανσηκαι η βελτίωση της λειτουργίας του δημόσιου τομέα ώστε να είναι πιο αποδοτικός για το καλό όλων μας. Χωρίς ικανό κράτος δεν είναι δυνατόν να ορθοποδήσει η χώρα και για να γίνει ικανό το κράτος πρέπει να είναι απολύτως διακριτοί οι ρόλοι των συνδικάτων και της διοίκησης, να ξεφύγει από τον κρατισμό και να επιβληθεί η αξιοκρατία. Τελεία και παύλα!
Επειδή πάρα πολλά από τα στραβά μας ξεκινούν από την παιδεία, είναι απολύτως αναγκαίο να ξαναγίνουν σχολεία τα γυμνάσια και τα λύκεια. Προϋπόθεση είναι η επιβολή μίας ελάχιστης πειθαρχίας , πέρα φυσικά από την ουσιαστική εκμάθηση γνώσεων που είναι απαραίτητες για ένα άνθρωπο με μόρφωση γυμνασίου και λυκείου, αλλά και για την πορεία στη ζωή. Η ασυδοσία που επικρατεί σήμερα στα δημόσια σχολεία της χώρας εκφράζεται στην πιο ακραία μορφή με τις συχνές και επαναλαμβανόμενες καταλήψεις. Μπορεί φέτος η αφορμή να είναι σοβαρή ο φόνος του άτυχου Αλέξη- , αλλά τις προηγούμενες χρονιές τα αιτήματα ποικίλαν από τον τετραγωνισμό των σαπουνιών στις τουαλέτες μέχρι χειροποίητο φύλλο τυρόπιττας Αυτή η ασυδοσία είναι που μεταφέρεται στη συνέχεια στα πανεπιστήμια και έχουμε την γνωστή μόνιμη ταραχή εκεί.
Αυτά όλα δεν έχουν αληθινή σχέση ούτε με την πρόοδο , ούτε με την αριστερά. Εχουμε χάσει την μπάλα και σαν κράτος και σαν κοινωνία. Ειδικά η ελληνική κοινωνία έχει φτάσει στο έσχατο σημείο αλλοτρίωσης και πολύ απλά δεν πάει άλλο. Η ελευθερία του καθενός σταματάει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου και όχι εκεί που κάποιος θέλει να την πάει καταπατώντας τα δικαιώματα των υπολοίπων. Αν θέλουμε να λεγόμαστε κράτος και να ζούμε σαν συντεταγμένη κοινωνία. Για τη χώρα μας σήμερα, «προοδευτικό» και «αριστερό» είναι η κατάκτηση ενός πολιτισμένου και σχετικά αποδοτικού πλαισίου συμβίωσης που θα δημιουργεί προϋποθέσεις συνέχεια και για τα παιδιά μας. Δεν είναι η δήθεν «αριστερή» μπαρουφολογία!
Αγγελος Στάγκος