Όχι ότι δεν ενοχλούν τους φιλήσυχους πολίτες που αποτελούν και την πλειοψηφία του πληθυσμού, αλλά είναι τέτοιο το κλίμα της απάθειας που έχει καταλάβει την ελληνική κοινωνία και τόσο στρεβλός ο τρόπος σκέψης της, που την έχει καταστήσει εντελώς ανεκτική για τα πάντα, όσο βέβαια οι εκδηλώσεις της βίας δεν την αφορούν άμεσα (σε ατομικό επίπεδο γιατί σε συλλογικό την αφορούν και μάλιστα πάρα πολύ).
Η βία στα ελληνικά γήπεδα είναι πλέον καθεστώς και αυτά περί των «ολίγων ανεγκέφαλων» είναι τρίχες κατσαρές. Οι «λίγοι ανεγκέφαλοι» αποτελούν την «καθεστηκυία τάξη» και αυτό σημαίνει ότι δεν είναι και τόσο λίγοι, όταν τα επεισόδια, οι συμπλοκές, οι λεηλασίες, οι καταστροφές και οι αντιαισθητικές βρισιές είναι το βασικό χαρακτηριστικό ολόκληρου του φάσματος του ομαδικού ελληνικού αθλητισμού. Από το ποδόσφαιρο ως το πόλο και από το μπάσκετ ως το βόλεϊ, από τα ματς γυναικών μέχρι τους παμπαίδες και από την πρώτη εθνική κατηγορία, μέχρι τα τοπικά πρωταθλήματα και την έσχατη κατηγορία. Πρόκειται για βία που στην «αθώα» της μορφή καλλιεργείταιστην οικογένεια, στο σχολείοκαι οφείλεται σε μεγάλο βαθμόστην έλλειψη αγωγής και παιδείας, αλλά έχει πάρει και οργανωμένη μορφή, που ενισχύεται από παράγοντες, αθλητικό τύπο και μικροσυμφέροντα.
Υπάρχουν άτομα μεταξύ των «λίγων ανεγκέφαλων» που βγάζουν μεροκάματο για να καθοδηγούν «το κοπάδι» των οργανωμένων, αλλά πέρα από αυτό το γεγονός, είναι γνωστό ότι στους κύκλους των «χουλιγκάνων» διακινούνται ναρκωτικά με τη σέσουλα. Αφήστε που υπάρχουν βάσιμες υπόνοιεςότι οι κουκουλοφόροι των γηπέδων διασυνδέονται με τους
ομότεχνούς τους που ρημάζουν τα πάντα στο διάβα τους με κάθε ευκαιρία.Ενώ όμως όλα αυτά είναι γνωστά, κανείς δεν κουνάει το δαχτυλάκι του για να αντιμετωπισθεί η βία στα γήπεδα, αν και η αντιμετώπισή τους δεν έχει πολιτικό κόστος και μόνο όφελος θα έχει όποιος τολμήσει. Ελλειψη θάρρους, ανικανότητα, ή στρεβλή νοοτροπία, αφού δεν ασκείται και πίεση από την κοινή γνώμη;
Η βία στα γήπεδα αλληλοσυμπληρώνεται με τη βία στους δρόμους. Την βία που καλύπτεται με ψευδοϊδεολογήματα περί αντίστασης κατά της αυθαιρεσίας και της βίας του ανελέητου κράτους (που στην Ελλάδα χαρακτηρίζεται από ανίκανο έως ανύπαρκτο, αλλά συχνά ασκεί την κρατική βία με κομματικά κριτήρια και όχι για να εφαρμοστεί ο νόμος) και που ορισμένες εκφάνσεις της είναι άκρως επικίνδυνες, καθώς έχουν πάρει τη μορφή «αντάρτικου πόλεων» και στοχεύουν αστυνομικούς. Παράλληλα όμως υπάρχει και η βία των απεργιακών κινητοποιήσεων που πολύ συχνά στρέφονται κατά των δικαιωμάτων των άλλων πολιτών. Τα «μπλόκα» στους δρόμους που δεν επιτρέπουν την κυκλοφορία και τη διακίνηση των αγαθών, οι καταλήψεις των πανεπιστημίων και των σχολείων, από μικρές μειοψηφίες τις περισσότερες φορές, αποτελούν μορφές βίας, που δυστυχώς είναι ανεκτές από τα μήντια, τα κόμματα και την «σιωπηλή πλειοψηφία», με αποτέλεσμα να υποσκάπτεται κάθε έννοια νόμου και τάξης.
Τέλος έχουμε και την εγκληματική βία που ασκείται από άτομα του κοινού ποινικού δικαίου, σε βάρος νομοταγών πολιτών, σε βάρος τραπεζών και επιχειρήσεων, αλλά και εναντίον άλλων το ιδίου φυράματος. Η αλληλεξόντωση μελών διαφόρων συμμοριών αποκαλείται και «ξεκαθάρισμα λογαριασμών», αλλά επίσης δεν είναι ανεκτή σε μία ευνομούμενη πολιτεία. Δυστυχώς όμως, το βίαιο έγκλημα παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στις μεγάλες πόλεις. Η χώρα που κάποτε εθεωρείτο ή ασφαλέστερη ίσως στην Ευρώπη βλέπει τώρα την εγκληματικότητα να αυξάνεται καθημερινά και γρήγορα, η δε οικονομική κρίση δεν πρόκειται να βοηθήσει την κατάσταση. Αντίθετα, η οικονομική κρίση επιβαρύνει την κοινωνική κρίση και με αυτή την έννοια προβλέπεται ότι η εγκληματικότητα στην Ελλάδα θα αυξηθεί, αφού και η αστυνομία που έχει σαν καθήκον την διατήρηση της ασφάλειας των πολιτών παραπαίει μεταξύ ανικανότητας και βλακείας.
Αγγελος Στάγκος
[email protected]