Η χώρα βουλιάζει και εμείς τρέχουμε πίσω από όλους αυτούς, κρεμασμένοι από τα χείλη τους, αγκιστρωμένοι συνεχώς στο παρελθόν, απογοητευμένοι από το παρόν και αποφεύγοντας συστηματικά να σκεφθούμε το μέλλον, λες και υπάρχει πιθανότητα να αναβάλλουμε τον ερχομό του. Ακόμη χειρότερα, λες και το μέλλον μπορεί να είναι άσχετο με τα παιδιά μας, ή ακόμη και μ΄ εμάς τους ίδιους. Φαίνεται όμως ότι είναι αδύνατον το σύστημα και η κοινωνία μας να ξεφύγουν από τις αγκυλώσεις τους.

Οι παραπάνω σκέψεις δεν σημαίνουν ότι πρέπει να μένει ατιμώρητος όποιος συμβάλλει στη διαφθορά, είτε ως δωρολήπτης, είτε ως δωροδότης, είτε σε οποιονδήποτε άλλον ρόλο. Ούτε σημαίνουν ότι δεν πρέπει να αναζητηθεί η αλήθεια. Αλλά από την άλλη πλευρά, δεν είναι δυνατόν να είναι αυτό το κυρίαρχο θέμα στην πολιτική μας σκηνή εδώ και μήνες και να πασχίζει με κάθε τρόπο η κυβέρνηση να το εκμεταλλευθεί. Όλα δε αυτά θα είχαν αποφευχθεί αν από την αρχή τα κόμματα και ο πολιτικός κόσμος παραδέχονταν ευθαρσώς αυτό που είναι παγκοίνως γνωστό. Ότι τα κόμματα παίρνουν εισφορές από εταιρίες για να συντηρηθούν και να κάνουν τις πολιτικές τους καμπάνιες. Πως αλλιώς δηλαδή βρίσκουν και ξοδεύουν τέτοια ποσά στη διάρκεια προεκλογικών περιόδων και πως διατηρούν τόσο προσωπικό, τόσα γραφεία και τόσα... άλλα;

Αν λοιπόν τα κόμματα (όλα τα κόμματα, γιατί δεν υπάρχουν κόμματα-παρθένες στην Ελλάδα, όπως προσπαθούν να πείσουν κάποιοι) και οι πολιτικοί αποφασίσουν κάποια στιγμή από κοινού να παραδεχθούν την πραγματικότητα, τότε φυσικά θα μπουν και οι κανόνες της διαφανούς χρηματοδότησης και από εκεί πέρα όποιος το παραβιάσει θα εισπράττει και την όποια ποινή του, δικαστική ή πολιτική. Το σύστημα είναι σε γενικές δοκιμασμένο σε διάφορες χώρες, οι οποίες πορεύονται με αυτό, οπότε γιατί εμείς να είμαστε η εξαίρεση με τις «Mayo» και τις Ζήμενς; Εκτός και αν μας συναρπάζει το απερίγραπτο χάλι που χαρακτηρίζει τον δημόσιο βίο μας. Δημόσιο βίο στον οποίον συγκαταλέγονται βέβαια και τα μήντια, που τρέφονται και ταυτόχρονα αναπαράγουν την μικροπολιτική στην Ελλάδα.
 
Ισως κάπως έτσι να πάρουν τα πράγματα και τις σωστές τους διαστάσεις, ώστε να μην παρελθοντολογεί συνεχώς η χώρα. Δεν αποκλείεται επίσης να δημιουργηθούν και οι προϋποθέσεις να απελευθερωθεί η δικαιοσύνη από τη μέγγενη της εκτελεστικής εξουσίας, για να μην εμπλέκεται σε κομματικά παιχνίδια, να μην καθυστερεί τις υποθέσεις που αναλαμβάνει και να φτάνει σε σωστές αποφάσεις σε εύθετο χρόνο για να μην παρελθοντολογεί και σέρνεται η χώρα. Όλα αυτά με παράλληλα αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών, φυσικά.

Αγγελος Στάγκος
[email protected]