Πρόεδρος λοιπόν του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου εκλέχτηκε ύστερα από παρασκηνιακές διαβουλεύσεις μεγάλων και μικρών ο φλαμανδός πρωθυπουργός του Βελγίου Χέρμαν Φαν Ρομάϊ και υπουργός Εξωτερικών ή αγγλίδα βαρόνη Κάθριν Αστον. Ο πρώτος γνωστός στον στενό κύκλο του πυρήνα της Ευρώπης, αλλά πάντως πρωθυπουργός μία χώρας που ανήκει στην ιδρυτική ομάδα της δημιουργίας της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης, η δεύτερη σχεδόν παγκοσμίως άγνωστη, αλλά αγγλίδα και αυτό είναι πολύ σημαντικό κατά μία έννοια!
Όπως γίνεται πάντα στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης, η επιλογή των συγκεκριμένων προσώπων ήτανπροϊόν διαπραγματεύσεων, ανταλλαγών και συμβιβασμών, ισχύος, αλλά και διπλωματικής ικανότητας και παράδοσης. Σε αυτόν τον τελευταίο τομέα διαπρέπει διαχρονικά η Βρετανία που είναι απαράμιλλη στις παρασκηνιακές ραδιουργίες. Έτσι, αυτή τη φορά πρόβαλε την υποψηφιότητα του Τόνι Μπλέρ για τηνπροεδρία το Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι δεν επρόκειτο να γίνει αποδεκτή, ώστε στη συνέχεια να ζητήσει σαν αντάλλαγμα το «υπουργείο» Εξωτερικών.
Η θέση προοριζόταν για το νέο αστέρι της βρετανικής πολιτικής, τον σημερινό υπουργό Εξωτερικών της Βρετανίας, τον Ντέηβιντ Μίλιμπαντ, αλλά εκείνος προφανώς προτίμησε να δοκιμάσει την τύχη του ως διάδοχος του Γκόρντον Μπράουν στην ηγεσία των Εργατικών. Έτσι, προέκυψε η βαρόνη Κάθριν Αστον, επίτροπος ως σήμερα, αλλά χωρίς ιδιαίτερες περγαμηνές. Που σημαίνει ότι οι αιώνιοι ατλαντιστές και ελάχιστα ευρωπαϊστές βρετανοί θα ελέγχουν την εξωτερική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και τουλάχιστον προς το παρόν, φαίνεται ότι η «υπουργός» Εξωτερικών της ΕυρωπαϊκήςΈνωσης θα είναι πιο σημαντικό πρόσωπο επί της ουσίας από τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, που θα συμβολίζει κυρίως την ενότητά της. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στο πρόσωπο του Χέρμαν Φαν Ρομπάϊ, η Ευρώπηεπέλεξε τον εκπρόσωπο μίας χώρας του σκληρού πυρήνα της και άρα ευρωπαϊστή, συντηρητικό,καθολικό, και αντίθετο στην ένταξη της Τουρκίας, που έχει και αυτό τη σημασία του.
Η απορία φυσικά παραμένει γιατί Γερμανία και Γαλλία επιμένουν να συμπεριφέρονται στην Βρετανία ως ίσο εταίρο, παρ΄ όλο που οι απόψεις της για το μέλλον της ΕυρωπαϊκήςΈνωσης διαφέρουν σημαντικά από εκείνες που υποτίθεται ότι πρεσβεύει ο γαλλογερμανικός άξονας. Μία εξήγηση θα μπορούσε να είναι ότι είναι γνωστή η τρομερή ικανότητα των Αγγλων να προκαλούν ζημιές όταν δεν συμφωνούν με κάτι ή μένουν έξω από την ... μοιρασιά. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι οι Γάλλοι και οι Γερμανοί πιστεύουν στην ατλαντική διάσταση της Ευρώπη και αυτή την εκπροσωπεί η Βρετανία λόγω και των ειδικών σχέσεων που έχει με τις ΗΠΑ. Ο τρίτος λόγος είναι ότι η ’ντζελα Μέρκελ και ο Νικολά Σαρκοζί έδωσαν το « «υπουργείο» Εξωτερικών θέλουν δικά τους άλλα ευρωπαϊκά «οφίτσια».
Εκτιμάται ότι σε αυτή τη φάση Γερμανοί και Γάλλοι προτιμούν να ελέγχουν με δικούς τους ανθρώπους πόστα που έχουν σχέση με την οικονομία. Οι Γερμανοί φαίνεται ότι έχουν εξασφαλίσει ήδη να είναι συμπατριώτης τους ο άνθρωπος που θα διαδεχθεί τον Ζαν Κλώντ Τρισέ στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (δεν θα μπορούσε βέβαια να είναι Βρετανός, αφού η Βρετανία δεν μετέχει στο Γιούρογκρουπ) και παράλληλα θέλουν δικό τους και τον νέο επίτροπο Βιομηχανίας στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Οι Γάλλοι από την πλευρά τους θέλουν Γάλλο τον επίτροπο Γεωργίας, καθώς η χώρα τους έχει σχετικά μεγάλο αγροτικό πληθυσμό και παράγει πολλά αγροτικά προϊόντα, αλλά πιθανότατα θέλουν και Γάλλο Πρόεδρο στο Γιούρογκρουπ, μετά τον Ζαν Κλώντ Γιούνκερ.
Είναι φανερό ότι η επιλογή των Χέρμαν Φαν Ρομπάϊκαι της Κάθριν Αστον δεν ενθουσίασε τα πλήθη και ιδιαίτερα εκείνους που πιστεύουν και εύχονται την επιτάχυνση της διαδικασίας για την πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης. Όπως είπαμε όμως, γίγαντες της πολιτικής δενκυκλοφορούν σήμερα και πάντως η επιλογή του βέλγου πρωθυπουργού δεν πρέπει να προκαλεί αντιδράσεις. Η επιλογή της Κάθριν Ασκοτ είναι βέβαια ένα ζήτημα, αλλά φαίνεται ότι στις πρωτεύουσες που ορίζουν την πορεία και τις τύχες της Ευρώπης ο χρόνος τρέχει πιο αργά σε σχέση με την επίτευξη του στόχου. Προφανώς οι σημερινοί ηγέτες της Γερμανίας, της Γαλλίας και των ά