Ταυτόχρονα όμως, είναι απόλυτα απαραίτητο να αποκτήσει ο ελληνικός λαός ένα όραμα και αυτό είναι ευθύνη του πρωθυπουργού, της κυβέρνησης, του πολιτικού συστήματος και της ηγετικής τάξης να το δημιουργήσουν. Ένα όραμα καθαρό, απτό και κατανοητό που να μπορεί να φτάσει στα μεδούλια της ελληνικής κοινωνίας, ώστε να τη συνεγείρει και να τη συστρατεύσει στην προσπάθεια που απαιτείται για την ανασυγκρότηση και την αναγέννηση της χώρας. Ο Γ. Παπανδρέου προσπαθεί να περάσει το μήνυμα της ανάγκης να ξαναβρεί η Ελλάδα τη χαμένη αξιοπιστία της. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό, ή μάλλον είναι αδύναμο γιατί υπονοεί ότι πρέπει να προσπαθούμε και να δίνουμε εξετάσεις για να γίνουμε αποδεκτοί από τους ξένους.
Εκείνο που τώρα χρειάζεται είναι ένα όραμα που να επισημαίνει ότι στο τέλος του τούνελ υπάρχει φως, πολύ πιο δυνατό από αυτό που είχαμε δει ως τώρα. Για να είναι η δική μας η ζωή καλύτερη, ορθολογικότερη, ασφαλέστερη, με λιγότερη διαφθορά, με στοιχειώδη αξιοκρατία, με καλύτερο κοινωνικό κράτος, με αποτελεσματικότερες υπηρεσίες για την εξυπηρέτηση του πολίτη, με πραγματική παιδεία και βελτιωμένη δημόσια υγεία. Και όχι για να είμαστε απλά αποδεκτοί από τους ξένους. Τέτοιο όραμα πρέπει να προβληθεί με τις κατάλληλες λέξεις από την κυβέρνηση, το πολιτικό σύστημα και την ηγετική τάξη, ταυτόχρονα βέβαια με κινήσεις που θα αποδεικνύουν συνεχώς στην πράξη ότι είναι εναρμονισμένες μαζί του (με το όραμα). Στο πλαίσιο αυτό η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να ψάξει και να βρει ανάμεσα στις δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας τους κατάλληλους ανθρώπους για να τη βοηθήσουν. Πέρα από παρέες, αγκυλώσεις και ανασφάλειες.
Εκεί που έχουν φτάσει τα πράγματα, στον Γιώργο Παπανδρέου έλαχε ο κλήρος ή να φορτωθεί το τρομαχτικό βάρος της βύθισης της χώρας στον βάλτο, να μείνει στην ιστορία ως ο αναμορφωτής της. Το αντέχει;
Αγγελος Στάγκος