Προηγουμένως είχε τονίσει ότι «είναι η ώρα όλοι να γυρίσουμε σελίδα στον τόπο αυτό». Τα σκληρά και επώδυνα μέτρα που ανακοινώθηκαν στη συνέχεια σηματοδοτούν τα βασικά χαρακτηριστικά της νέας εποχής, τουλάχιστον στο ξεκίνημά της. Η κραιπάλη αποτελεί παρελθόν και στη θέση της μπαίνει η αυστηρή λιτότητα σε συνδυασμό με μία προσπάθεια εξορθολογισμού των κρατικών δαπανών και της λειτουργίας του κράτους, ‘όπως καταγράφεται στο σχετικό νομοσχέδιο. Ταυτόχρονα προτάσσεται η πρόθεση του περιορισμού της φοροδιαφυγής και της φοροκλοπής.
Αγνωστο πόσοι έλληνες παρακολούθησαν και αντελήφθησαν όσα είπε ο πρωθυπουργός στην ομιλία του. Επρόκειτο για μία ομιλία που παρουσίαζε με απόλυτη ειλικρίνεια την αναμφισβήτητη πραγματικότητα από την οποία είναι σαφές ότι δεν ήταν δυνατόν να ξεφύγουμε. Το προσπάθησε φαίνεται ο Γ. Παπανδρέου και γι αυτό εξέφρασε την οδύνη του που η βάσκανη μοίρα τον καταδίκασε να σηκώσει αυτός και η κυβέρνησή του το βάρος των εξαιρετικά αντιπαθητικών αποφάσεων, προκειμένου να σωθεί η χώρα από τα χειρότερα και τις ολέθριες συνέπειές τους. Ισως υπήρξε καθυστέρηση μέχρι να εμπεδωθεί ότι δεν υπήρχε άλλη οδός, καθώς δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα μέτρα που εξαγγέλθηκαν είναι «κόντρα» στα ιδεολογικά πιστεύω και τις διαθέσεις του Γ. Παπανδρέου. Αλλά δεν πρέπει να υπάρχει επίσης και η ελάχιστη αμφιβολία ότι η λήψη τους αποτελεί μονόδρομο.
Στη δεδομένη κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε λοιπόν, τα μέτρα δεν ήταν μόνο αναπόφευκτα, αλλά κρίνονται και ως γενικά δίκαια. Δείχνουν να είναι ιδιαίτερα οδυνηρά για τους υπαλλήλους του δημοσίου και των ΔΕΚΟ, που όμως ήταν από τους πιο ευνοημένους γενικά και σαν τάξη κατά την 35ετία το στρουθοκαμηλισμού και της κραιπάλης. Θα χάσουν έναν ολόκληρο μισθό και βάλε από τις αποδοχές τους, αλλά θα πρέπει να θυμούνται και να δοξάζουν τον Θεό που δεν απειλούνται από την ανεργία που πλήττει και θα πλήξει ακόμη περισσότερο τη χώρα. Και ας αφήσουμε στην άκρη τη λογική των επιδομάτων και την αποδοτικότητά τους (των υπαλλήλων)… Οι υπόλοιποι εργαζόμενοι, μεοκαματιάρηδες, μισθοσυντήρητοι και αυτοαπασχολύμενοι θα πληγούν σε αυτή τη φάση από τα υπόλοιπα μέτρα (αύξηση ΦΠΑ, καυσίμων, ποτών, τσιγάρων ΔΕΗ κλπ.) που θα επιπέσουν σε όλο τον πληθυσμό, αλλά παράλληλα θα αγωνιούν μήπως και χάσουν τη δουλειά τους, αφού το φάσμα της ύφεσης δεν απλά ορατό, αλλά και απτό πλέον. Το ερώτημα αφορά απλά το βάθος και τη διάρκεια της, οπότε ενδεχομένως θα πρέπει να τεθεί και θέμα κάποιου ελέγχου στις τιμές.
Για τους πολίτες με μεγαλύτερα εισοδήματα που καλούνται να συνεισφέρουν περισσότερα για να αποφύγουμε την καταβαράθρωση, δεν περισσεύουν πολλά δάκρυα, εφόσον η συνεισφορά τους δεν προέρχεται από το υστέρημά τους. Για εκείνους όμως που ως τώρα έπιναν και έτρωγαν στην υγειά των κορόϊδων απομυζώντας πόρους με πλαστά στοιχεία, φοροδιαφεύγοντας ή φοροκλέπτοντας με διάφορους τρόπους, όχι μόνο δεν περισσεύουν δάκρυα, αλλά η ευχή είναι να «συλληφθούν» και να πληρώσουν. Στον εντοπισμό τους θα κριθεί και ο κρατικός μηχανισμός, αν δηλαδή θα ανταποκριθεί αποτελεσματικά. Με τη σειρά της, από την ανταπόκριση του κρατικού μηχανισμού, θα κριθεί η επιτυχία ή η αποτυχία των μέτρων. Να μη ξεχνάμε ότι αν αυτά τα μέτρα που εξαγγέλθηκαν, μαζί με τα φορολογικά που θα έλθουν, δεν αποδώσουν τα δέοντα, «το μαχαίρι» θα μπει ακόμη βαθύτερα.
Φυσικά, με την εξαγγελία των μέτρων ούτε μπορούμε να πούμε ότι σωθήκαμε, ούτε ότι τελειώσαμε . Μένει να δούμε τις αντιδράσεις στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Πως θα συμπεριφερθεί η κοινή γνώμη στο εσωτερικό και πως η Ευρωζώνη και οι αγορές στο εξωτερικό. Τα μαντάτα και οι προβλέψεις από το εσωτερικό δεν είναι πολύ αισιόδοξες προς το παρόν, δυστυχώς. Οι ηγεσίες των κομμάτων της Αριστεράς (και κάποιοι παλαιοπασόκοι) είναι αδιόρθωτοι και το ίδιο συμβαίνει με τους συνδικαλιστές, που δεν θέλουν να καταλάβουν ότι έχουμε τρομερό πρόβλημα δανεισμού. Και αν δεν μπορέσουμε να δανειστούμε, … καήκαμε! Τα μαντάτα από το εξωτερικό είναι μεικτά. Οι αγορές αντέδρασαν κατ΄ αρχάς θετικά και το ίδιο έκαναν διάφοροι αξιωματούχοι των Βρυξελλών και των εταίρων με δηλώσεις τους, ενώ πληθαίνουν οι φωνές εναντίον των οίκων κερδοσκοπίας και αξιολόγησης. Από την άλλη πλευρά, το Βερολίνο δεν φαίνεται διατεθειμένο να βάλει το χέρι στην τσέπη και λόγω αντιδράσεων της γερμανικής κοινής γνώμης και δεν ξέρουμε τι γίνεται με το Παρίσι, πέρα από τη συμπάθεια που μας δείχνει. Να δούμε τι θα γίνει στο τέλος αλλά πάντως, το ΔΝΤ είναι ακόμη στα υπ όψιν…