Οι πληροφορίες και οι εκτιμήσεις λοιπόν στις οποίες βασιζόμαστε λένε ότι η προσφυγή στο ΔΝΤ δεν θα έλυνε το πρόβλημά μας τόσο οικονομικά, όσο και πολιτικά. Η κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να ασκήσει την πολιτική που θέλει να ασκήσει, ενώ ταυτόχρονα θα αντιμετώπιζε πιέσεις και φυγόκεντρες τάσεις που είναι πολύ πιθανό να την οδηγούσαν στην κατάρρευση σε διάστημα μηνών. Το κυριότερο, το ΔΝΤ συνηθίζει να δανειοδοτεί όσες χώρες προσφεύγουν σ΄ αυτό κατ΄ αναλογία με «τα μερίδια» τους στο ίδιο. Που σημαίνει ότι θα μπορούσε να δώσει στην Ελλάδα το πολύ 15 δισεκατομμύρια ευρώ και όχι παραπάνω, εκτός και αν ξέφευγε κατά πολύ από τη μέχρι τώρα πρακτική, πράγμα όχι εύκολο γιατί θα δημιουργούσε προηγούμενο.
Από εκεί και πέρα, το χοντρό παιχνίδι που παίζεται στο πλαίσιο της Ευρωζώνης από την πλευρά της Γερμανίας είναι ότι θέλει πια να αλλάξει το καθεστώς για να επιβάλει την ηγεμονία της και να απαλλαγεί από τις αδύναμες οικονομίες, κυρίως του Νότου. Το σχέδιο υπήρχε, αλλά την αφορμή για να αρχίσει να εκδηλώνεται την προσφέραμε εμείς με το χάλι μας. Πατώντας λοιπόν πάνω σε μας, το Βερολίνο προωθεί την ιδέα της εξόδου σταδιακά, μέσα σε πέντε ή δέκα χρόνια, των ευρωπαϊκών οικονομιών που δεν θα είναι ανταγωνιστικές και θα αποτελούν βαρίδια για το ευρώ. Δηλαδή της Ελλάδας πρώτης και καλύτερης, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, ακόμη και της Ιταλίας, αν είναι δυνατόν. Επομένως, πρέπει να παίρνουμε πολύ σοβαρά τα λόγια της Μέρκελ και του Σόϊμπλε!
Με αυτή την έννοια, δεν πρέπει να περιμένουμε χέρι βοήθειας από τη Γερμανία. Ούτε στη σύνοδο κορυφής, στις 25 Μαρτίου, ούτε στην επόμενη. Θα αναγκαστούμε να πάμε να δανειστούμε από τις αγορές και η κυβέρνηση το γνωρίζει, αλλά ελπίζει μήπως και οι εταίροι πουν κάποια κουβέντα για να ρίξουν κάπως τα επιτόκια. Το γνωρίζουν όμως και οι αγορές και γι αυτό τα κρατούν ψηλά. Όπως γνωρίζουν επίσης ότι η γερμανική κυβέρνηση έχει τη δυνατότητα, αν θελήσει, να βοηθήσει, αφού υπάρχουν παράθυρα, τόσο στη γερμανική νομοθεσία (αναφέρονται στη στήριξη του ευρώ αν κινδυνεύει και σε ακραίες περιπτώσεις), όσο και στις συνθήκες της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης.
Για να ξαναγυρίσουμε όμως στις προθέσεις της Γερμανίας, θέλει να μείνει στην Ευρωζώνη με τις χώρες της Μεσευρώπης και της Βόρειας Ευρώπης, που τις θεωρεί παραδοσιακά ζωτικό της χώρο. Αυτό σημαίνει Ευρώπη των δύο ή και τριών ταχυτήτων. Για αυτό και στο μέλλον δεν πρόκειται να δεχθεί πλέον καμία άλλη χώρα στο ευρώ (εξαιρούνται Σουηδία ή Νορβηγία κλπ. αν θελήσουν ποτέ να μπουν), εκτός ίσως από την Πολωνία, με την οποία συνορεύει, έχει δικά της παλιά εδάφη, μπορεί να προσφέρει σχετικά φτηνό δυναμικό, έχει κοινά σύνορα με την Ουκρανία και από αυτήν θα περάσει ο αγωγός φυσικού αερίού που θα παρακάμψει την τελευταία για να φέρνει ενέργεια από τη Ρωσία στη Γερμανία.
Αυτά προφανώς τα είχαν αντιληφθεί από καιρό οι γάλλοι και γι αυτό προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα κοινό χώρο μεσογειακών χωρών, που όμως έχει παγώσει προς το παρόν και λόγω γερμανικών αντιδράσεων. Για τον ίδιο λόγο βγαίνει τελευταία η υπουργός Οικονομικών, η Κριστίν Λαγκάρντ και «τα χώνει» στη Γερμανία, ενώ αντίθετα προσεγγίζει την Ισπανία που ανταποκρίνεται. Από την άλλη πλευρά όμως, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιταλία δεν θα είναι εύκολο να σπρωχθούν προς την έξοδο όπως εμείς. Μπορούν να στηριχθούν (οι δύο πρώτες) για φτηνά δάνεια σε τράπεζες της Ισπανόφωνης Αμερικής και της Βραζιλίας, χωρίς να ξεχνάμε και το Βατικανό που έχει τον τρόπο να βάζει το χέρι του. Άρα η πιο αδύνατη χώρα, κάτι που άλλωστε φαίνεται και δεν χρειάζεται κολαούζο, είναι η Ελλάδα, όχι μόνο γιατί τα έκανε ρόϊδο, αλλά και γιατί είναι ανάδελφη και βρίσκεται στα όρια της Ευρώπης.
Σύμφωνα με την ανάλυση αυτή, για να γλυτώσουμε από την έξωση και το ΔΝΤ, θα πρέπει να φτύσουμε κυριολεκτικά αίμα, να αναθεωρήσουμε ως κοινωνία τη στάση και τη νοοτροπία μας, να σκύψουμε ταπεινά το κεφάλι στη δουλειά, να μάθουμε να σκεφτόμαστε και να ενεργούμε ορθολογιστικά και να προσπαθήσουμε να εκμεταλλευτούμε τον ευλογημένο τόπο που η μοίρα μας έδωσε για να τον κατοικούμε. Με λίγα λόγια, να αναπτύξουμε πολλαπλά τον τουρισμό μας, τον ήλιο τον αέρα μας και συγκεκριμένα αγροτικά προϊόντα που μπορούν να βρουν αγορές. Δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα τη γλυτώσουμε, αλλά δεν έχουμε και άλλο δρόμο. Τελεία και παύλα.