Υποτίθεται ότι για την χθεσινή εκτόξευση των “spreads” σε απαγορευτικά ύψη ευθύνεται δήλωση ανώνυμου Έλληνα αξιωματούχου – τον ψάχνουν, αλλά δεν έχει εντοπιστεί ακόμη- ότι η Αθήνα θέλει να επαναδιαπραγματευτεί την πρόσφατη συμφωνία των Βρυξελλών, γιατί δεν της αρέσει που εμπλέκει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αν σε «έσχατη ανάγκη» αναγκασθούμε να προσφύγουμε στους εταίρους της Ευρωζώνης για δανεικά. Άγνωστο αν έγινε πραγματικά τέτοια δήλωση, ή αν η κάποιοι στην κυβέρνηση σκέφτηκαν ότι μπορούν να επαναδιαπραγματευτούν την συγκεκριμένη συμφωνία, αλλά αν όντως έτσι έχουν τα πράγματα, κάποιος ή κάποιοι στην κυβέρνηση είναι εντελώς άσχετοι και ανόητοι.
Φυσικά, τα “spreads” είχαν και άλλους λόγους για να εκτοξευθούν αυτές τις μέρες. Υπήρξαν δημοσιεύματα ότι η Eurostat εκτιμά ότι το έλλειμμα του 2009 δεν ήταν τελικά 12,7% του ΑΕΠ, όπως ανακοίνωσε πριν μήνες η κυβέρνηση, αλλά πάνω από 14%... Άλλοι πάλι θεωρούν ότι έκανε λάθος ο διαχειριστής του χρέους, ο Χριστοδούλου, που ανακοίνωσε ότι θα στραφούμε στο δολάριο για να δανειστούμε. «Πρώτα το κάνει και μετά το ανακοινώνεις» λένε και είναι γεγονός ότι σε αυτή την κυβέρνηση περισσεύουν τα λόγια και η έλλειψη πολιτικής σκέψης.
Και φυσικά δεν έλλειψε και η Άνγκελα Μέρκελ που έσπευσε να μας χώσει πιο βαθιά στην τρύπα (για πολλοστή φορά, είναι η αλήθεια) δηλώνοντας ότι αν η Γερμανία συμμετάσχει στον δανεισμό της «έσχατης ανάγκης», θα μας δανείσει με επιτόκια αγοράς γιατί δεν επιτρέπει το Σύνταγμα της Γερμανίας επιδότηση που θα μπορούσε να εκληφθεί ως οικονομική βοήθεια. άρα δικαιούμαστε και εμείς πλέον να σκεφθούμε μήπως η Γερμανία και κάποιοι άλλοι θέλουν να μας οδηγήσουν στην εκπαραθύρωση από το ευρώ. Δεν είναι δυνατόν να δώσουμε άλλη ερμηνεία όταν συστηματικά η κάθε δήλωση της Γερμανίδας καγκελάριου για την Ελλάδα είναι χειρότερη από την προηγούμενη…
Είναι πιθανό λοιπόν ότι τα “spreads” εκτινάχθηκαν για κάποιον ή για κάποιους από τους παραπάνω λόγους, αλλά το σημαντικότερο είναι ότι κερδίζει έδαφος συνεχώς η εκτίμηση ότι δεν θα καταφέρουμε να αποφύγουμε την προσφυγή στο ΔΝΤ, γιατί ούτε το μέγεθος, το εύρος και το βάθος των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε ως χώρα το επιτρέπουν αντικειμενικά, ούτε οι αγορές και οι εταίροι διευκολύνουν, ούτε η κυβέρνηση έχει το βάρος και την αποτελεσματικότητα που απαιτούν οι καιροί, αλλά ούτε και η ελληνική κοινωνία είναι διατεθειμένη να δώσει την σκληρότατη μάχη. Και πραγματικά, ο συνδυασμός όλων αυτών των δεδομένων μας φέρνουν όλο και πιο κοντά στην αγκαλά του ΔΝΤ, καθώς τα “spreads” μας σπρώχνουν προς εκείνη την κατεύθυνση. Το νοιώθουν έντονα οι τράπεζες και ταυτόχρονα εδραιώνεται πλέον η πεποίθηση ότι θα χρειαστούμε ένα θαύμα για να το αποφύγουμε.