Αυτές τις μέρες η συζήτηση επικεντρώνεται στο ΔΝΤ και στα δεινά που θα προκαλέσει ή δεν θα προκαλέσει στη χώρα μας. Η αλήθεια είναι ότι η εμπλοκή του ΔΝΤ σε άλλες χώρες συνοδεύτηκε από δάκρυα, ιδρώτα και αίμα και σε πολλές περιπτώσεις και βύθισε τις οικονομίες κυριολεκτικά σε κώμα, από το οποίο δεν συνήλθαν ποτέ ή τους πήρε πάρα πολύ καιρό για να βγουν από αυτό. Από την άλλη πλευρά, όπως τονίζει και το πρώην στέλεχος του ΔΝΤ, Μιράντα Ξαφά, δεν είναι ρεαλιστικό να συγκρίνουμε τα μέτρα που επιβάλλει ο συγκεκριμένος οργανισμός στις χώρες που πέφτουν στην αγκαλιά του, με την κατάσταση που επικρατούσε πριν γίνει το «μπαμ», αλλά με το τι θα γινόταν αν δεν προσέφευγαν σε αυτό…

Αναμφισβήτητα, η προσφυγή της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης με την εμπλοκή του ΔΝΤ, την καθιστά αυτόματα χώρα Β’ κατηγορίας. Αναμφισβήτητα επίσης, τα επόμενα χρόνια θα είναι δύσκολα και πολύ οδυνηρά, χωρίς αυτή τη στιγμή να μπορούμε να οριοθετήσουμε χρονικά και με ακρίβεια το τέλος αυτής της σκληρής περιπέτειας. Ήταν όμως αδύνατον να συνεχίσουμε να ζούμε όπως ζούσαμε σε μια ροζ φούσκα, που τελικά έσκασε. Το στοίχημα είναι τώρα αν και πως παράλληλα με τα οδυνηρά μέτρα που θα μας οδηγήσουν σε χαμηλότερα επίπεδα, θα ληφθούν και μέτρα που μα βάλουν σε μία πορεία αναζωογόνησης, ανάπτυξης και μακριά από την αμετροέπεια του παρελθόντος.  Και επειδή λένε διάφορα απερίγραπτα και απολύτως εκτός πραγματικότητας από τη μία πλευρά η Νέα Δημοκρατία υπό τη νέα της ηγεσία και από την άλλη τα κόμματα της Αριστεράς, θα είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να διαπιστώσουμε τι θα έκαναν αν με ένα μαγικό ραβδί τους αναθέταμε την εξουσία της χώρας.

Όσο για εκείνους τους πολλούς, μέσα στην κοινωνία, αλλά και στα μήντια που συνεχώς καταριούνται το πολιτικό σύστημα και τους πολιτικούς επειδή δήθεν μόνο εκείνοι φταίνε για το κατάντημά μας, καλά θα κάνουν να ρίξουν μία ματιά στην ιστορία του νέου ελληνικού κράτους από το 1821 που κηρύχθηκε η επανάσταση, μέχρι σήμερα. Θα καταλάβουν πάρα πολλά από την ιστορία μας, χωρίς τους μύθους που την περιβάλλουν. Στο μεταξύ, να επισημάνουμε ότι το πολιτικό σύστημα αποτελείται από τους πολιτικούς, τα κόμματα, τις συντεχνίες, τους συνδικαλιστές, τα επαγγελματικά επιμελητήρια, τους δημοσιογράφους, τα μήντια, τους μεγαλοεπιχειρηματίες, τους κομματάρχες, την πελατεία των πολιτικών που τρέχει για το ρουσφέτι, τους δημόσιους υπάλληλους, τους ΟΤΑ, τις νομαρχίες, τον ακαδημαϊκό κόσμο, τις νεολαίες, τα ΑΕΙ, τα ΤΕΙ, τους φοροφυγάδες .

Στο «ύφασμα» του πολιτικού συστήματος βρίσκονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο και ένα σωρό άλλοι οι οποίοι το χρησιμοποιούν προς όφελός τους. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που μπορούν να δηλώσουν «αθώοι» και να γίνονται πιστευτοί, για όσα συνέβησαν σε αυτό τον τόπο, τουλάχιστον μετά την μεταπολίτευση.