Όπως επανειλημμένα έχει τονισθεί από αυτή τη στήλη, η αντιμετώπιση αυτών των επιθέσεων απαιτεί μεγάλες και γενναίες πολιτικές αποφάσεις. Στο πλαίσιο τέτοιων αποφάσεων ανήκει η πρόταση της Κομισιόν, που βεβαίως πρέπει να γίνει αποδεκτή από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, δηλαδή από τους ηγέτες των χωρών-μελών και ήδη διατυπώνονται αντιδράσεις. Η αποδοχή της πρότασης σημαίνει μεν μεγάλο βήμα προς την οικονομική ενοποίηση, αλλά ταυτόχρονα σημαίνει και συρρίκνωση της εθνικής κυριαρχίας. Οι 27 όμως της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ακόμη περισσότερο οι 16 της Ευρωζώνης έχουν αποδεχθεί αυτοβούλως τον περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας τους, από τη στιγμή που δέχθηκαν να γίνουν μέλη τους. Άλλωστε, εννοείται έμμεσα ή άμεσα στις συνθήκες ότι τελικός στόχος είναι η πολιτική ενοποίηση.
Φυσικά, το βήμα που προτείνει η Κομισιόν είναι αποφασιστικό, αφού η έγκριση των προϋπολογισμών θα φύγει από τα εθνικά κοινοβούλια και θα πάει στις Βρυξέλλες. Σε αυτά και στις κυβερνήσεις θα απομείνει η διαχείριση των κονδυλίων, μέσα στα όρια που θα επιτρέπει το Σύμφωνο Σταθερότητας, η τήρηση του οποίου θα αυστηροποιηθεί, σύμφωνα πάντα με την πρόταση της Κομισιόν, ενώ η Άνγκελα Μέρκελ ζήτησε πάλι χθες να αλλάξουν οι συνθήκες, πάντα προς το αυστηρότερο. Ο επίτροπος Όλι Ρεν επεσήμανε ότι ακόμη και μία οικονομία, σαν της Ελλάδας, με ΑΕΠ που αντιστοιχεί μόλις στο 2% του συνόλου της Ευρωζώνης, μπορεί να τινάξει στον αέρα όλο το οικοδόμημα, όπως αποδείχθηκε. Παράλληλα, είπε ότι θα πρέπει να υπάρχουν κυρώσεις, όπως η παρακράτηση κοινοτικών κονδυλίων, για τις χώρες που δεν συμμορφώνονται και επιμένουν να λειτουργούν με ελλείμματα άνω του 3%.
Από όλα αυτά γίνεται φανερό ότι η Ευρώπη βαδίζει στα αχνάρια των Ηνωμένων Πολιτειών και η διατήρηση του «κοινωνικού κράτους» που ήταν το σήμα κατατεθέν της, σε σύγκριση με τους Αμερικανούς, αμφισβητείται σφόδρα. Ωστόσο, η Ελλάδα που πάντα υποστήριζε και υποστηρίζει την πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης, δεν έχει περιθώρια για αλλαγή πολιτικής και στάσης. Δεν υπάρχει για μας μέλλον έξω από την Ευρωζώνη και ακόμη χειρότερα, έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η μόνη μας ελπίδα είναι να ενωθεί πολιτικά η Ευρωζώνη και να γίνουμε μία επαρχία της. Στο κάτω-κάτω της γραφής, δεν πρόκειται να χάσουμε και άλλο την εθνική κυριαρχία μας, αν γίνει το βήμα προς την κοινή οικονομική διακυβέρνηση, αφού βρισκόμαστε ήδη υπό εποπτεία και αναγκαστική διαχείριση. Να μην ξεχνούμε το τεράστιο χρέος που έχουμε και το οποίο πρέπει οπωσδήποτε να μειωθεί, να μη ξεχνάμε ότι η ύφεση το πρώτο τρίμηνο του 2010 έφτασε στο -2,3% του ΑΕΠ και έπεται χειρότερη συνέχεια.
Με αυτή την έννοια, η κυβέρνηση πρέπει να υποστηρίξει την πρόταση της Κομισιόν. Και παράλληλα να φροντίσει με κάθε τρόπο την ανάπτυξη και τους τομείς στους οποίους θα επικεντρώσει την προσοχή της για να τους τονώσει. Δεν θέλει και πολύ σκέψη, κουκιά μετρημένα είναι: τουρισμός, εναλλακτικές μορφές ενέργειας, οικοδομή συνδεδεμένη με τον τουρισμό, επιλεγμένα γεωργικά προϊόντα και λαχανικά, σχετικά φτηνή νοσοκομειακή περίθαλψη για προσέλκυση ξένων ασθενών, ίσως και μία προσπάθεια για ανάπτυξη τεχνολογίας με προσέλκυση ξένων κεφαλαίων. Αυτά είναι, πάντα μέσα στα τείχη της Ευρωζώνης.