Δεν μπορεί κανείς να προδικάσει ποια θα είναι η κατάληξη αυτής της υπόθεσης. Πολλοί, μάλλον οι περισσότεροι πολίτες, θέλουν «αίμα»  ζητώντας να μπουν  κάποιοι (πολιτικοί κατά προτίμηση) στη φυλακή και δεν αποκλείεται η κυβέρνηση να έχει αποφασίσει να ικανοποιήσει την λαϊκή απαίτηση. Άλλοι, ίσως οι λιγότεροι, μεταξύ των οποίων και ο υπογράφων, θεωρούν ότι οι πολιτικές ευθύνες έχουν αποδοθεί, ο λαός καταδίκασε με την ψήφο του την προηγούμενη κυβέρνηση, σχεδόν το σύνολο εκείνων που είχαν αναμειχθεί βρίσκονται ήδη ή θα βρεθούν ασυζήτητα εκτός πολιτικής και η προσφορά «αίματος» για να ικανοποιηθεί το αμφιλεγόμενο «κοινό αίσθημα» θα ανοίξει νέες πληγές.

Πληγές που πολύ δύσκολα θα κλείσουν, ιδιαίτερα αυτή την εποχή που επικρατούν γενική καχυποψία, αμφισβήτηση των πάντων από τους πάντες, τάσεις φθόνου και εκδίκησης, ακόμη και εμφυλιοπολεμικό κλίμα, όχι με την έννοια της πολεμικής σύγκρουσης, αλλά με την έννοια της κατάλυσης θεσμών και συμβόλων με λαϊκίστικες κραυγές και επιθέσεις. Και να έχουμε πάντα στο νου ότι η ελληνική κοινωνία δεν διακρίνεται ούτε για την ορθολογιστική σκέψη της, ούτε για την ψυχραιμία και αντικειμενικότητά της, ούτε και την προσήλωσή της στις νόμιμες διαδικασίες.

Βέβαια, η δεύτερη άποψη ακυρώνεται, αν αποδειχθεί περίτρανα ότι κάποιοι έβαλαν λεφτά στην τσέπη, δηλαδή έκλεψαν. Αυτοί πρέπει να τιμωρηθούν ποινικά και μάλιστα παραδειγματικά, μέσα στο πλαίσιο του νόμου πάντα. Αν όμως δεν αποδειχθεί κάτι τέτοιο, η χώρα θα έχει χάσει και άλλο πολύτιμο χρόνο αποπροσανατολισμένη, ενώ τα σύννεφα μαζεύονται απειλητικά και ο κίνδυνος της καταιγίδας δεν έχει περάσει. Αντίθετα, πλησιάζει με διάφορες μορφές, σε διάφορες καταληκτικές ημερομηνίες.

Η δημοσιονομική  κατάσταση παραμένει εφιαλτική,  έρχονται νέοι αυστηροί έλεγχοι, υπάρχουν φόβοι ότι τα μέτρα που έχουν ληφθεί δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα και οι μεταρρυθμίσεις καθυστερούν, οπότε δεν θα πάρουμε την επόμενη δόση  από τον μηχανισμό στήριξης, πιθανότατα θα χρειαστούν νέα μέτρα,  το αναπτυξιακό νομοσχέδιο καθυστερεί και πολλοί αμφιβάλλουν αν η κυβέρνηση έχει κάποιο σχέδιο στο μυαλό της, ο τουρισμός περνάει πολύ δύσκολες ώρες και υπάρχουν κόμματα που τον υπονομεύουν, η αντιπολίτευση γενικά  περιμένει να αποτύχει η κυβέρνηση, περιμένοντας οφέλη και αδιαφορώντας αν αυτό σημαίνει και κατάρρευση της χώρας, δεν είμαστε σίγουροι που το πάει η Γερμανία, δεν ξέρουμε αν η χώρα μας έχει στοχοποιηθεί για έξοδο από την Ευρωζώνη, αν το ευρώ  θα σταθεροποιηθεί και τι θα γίνει στο διεθνές περιβάλλον.

Όλα αυτά, μαζί με το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν βρίσκεται απλά σε δημοσιονομική κρίση, αλλά σε πολύ βαθιά παρακμή, θα έπρεπε να βρίσκονται στο επίκεντρο του συλλογικού ενδιαφέροντος και της συλλογικής αγωνίας μας. Που σημαίνει ότι η κύρια ασχολία, μαζί με όλες τις προσπάθειες και τις αποφάσεις, θα πρέπει να αφορούν το σήμερα και το αύριο. Δεν γίνεται όμως αυτό. Συνεχίζουμε να βαδίζουμε με το κεφάλι στραμμένο πίσω, στον τόνο που επιβάλλουν ανώνυμοι από τα «μπλογκς», οι λαϊκίστικες απαιτήσεις και οι μικροκομματικές σκοπιμότητες, χωρίς να ξεχωρίζουμε αλήθειες από ψέματα. Αν φτάσουμε στην καταστροφή, που ονομάζεται πτώχευση, το παρελθόν θα έχει μόνο ιστορική σημασία και θα προσφέρει ευκαιρίες αναπόλησης, το παρόν θα είναι ζοφερό και το μέλλον δεν θα υπάρχει!