Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Ασφαλιστικό σύστημα στην Ελλάδα λειτουργούσε με πάρα πολλές στρεβλώσεις, όπως άλλωστε και κάθε άλλο σύστημα. Η απόπειρα για εκλογίκευσή του Από τους Σημίτη και Γιαννίτση, πνίγηκε στο ποτάμι του λαϊκισμού και φτάσαμε στο σήμερα, με την Τρόϊκα να απαιτεί και προφανώς να επιβάλλει δραματικές μειώσεις στις συντάξεις. Κάποιες από αυτές έχουν ήδη γίνει (με τις περικοπές της 13^ης και της 14^ης συν τον ΛΑΦΚΑ), αλλά το μεγάλο ερώτημα είναι τι θα περιλαμβάνει το σχετικό νομοσχέδιο στην τελική του μορφή. Το σύστημα είναι σίγουρα περιπεπλεγμένο, αλλά είναι επίσης φανερό ότι όταν υπέγραφε την συμφωνία στήριξης και τα μνημόνια η κυβέρνηση δεν ήξερε ποιες ακριβώς θα ήταν οι απαιτήσεις της Τρόϊκα για το Ασφαλιστικό.

Το μεγάλο επιχείρημα της Τρόϊκα είναι ότι το Ασφαλιστικό δεν βγαίνει με τη σημερινή του μορφή, δεν βγαίνει με ήπια προσαρμογή προς τα κάτω, βγαίνει μόνο με δραματικές περικοπές, γιατί απλούστατα δεν υπάρχουν λεφτά. Κατά τη γνώμη του υπογράφοντος είναι λάθος να εστιάζεται το πρόβλημα στο αν θα παραταθεί μέχρι τα 60 ή μέχρι τα 65 ο χρόνος εργασίας. Μακάρι να υπάρχουν θέσεις εργασίας, να είναι ενεργός και να απασχολείται ο πολίτης μέχρι τα 65, αντί να παίρνει τον τίτλο του συνταξιούχου και να μαραζώνει στο σπίτι, ή στο καφενείο. Το μεγάλο πρόβλημα είναι πόσο θα μειωθούν οι συντάξεις, τι θα γίνει με τους χαμηλοσυνταξιούχους  και πως θα «την βγάζουν» με τις τιμές που καλπάζουν, πόσο θα κτυπηθούν οι άνθρωποι με μεγαλύτερες συνάξεις που όμως είχαν και μεγαλύτερες κρατήσεις και φυσικά, ποιους θα αφορούν τα νέα μέτρα. Όλα αυτά είναι θολά και κανείς δεν είναι βέβαιος ποιους θα αφορούν. Το βέβαιο όμως είναι ότι αν το παρακάνουν, θα υπάρξει έντονη κοινωνική αναταραχή. Αν όχι τώρα, το φθινόπωρο, ή τον χειμώνα!

Με το Ασφαλιστικό σχετίζεται και η κατάσταση στα νοσοκομεία, που φαίνεται ότι αντιμετωπίζουν πολύ μεγάλα προβλήματα, σύμφωνα με τις πληροφορίες που διοχετεύονται κυρίως από το ιατρικό προσωπικό, που σε ένα βαθμό παίζει και ένα δικό του παιχνίδι.  Είναι σαφές ότι η λειτουργία τους βρίσκεται σε μεταβατική περίοδο και σε αυτή τη φάση υπάρχει ένα τρίγωνο κράτους, προμηθευτών και γιατρών που συγκρούονται μεταξύ τους.  Από τη μία δεν συζητείται ότι πρέπει να περισταλούν οι τεράστιες σπατάλες στα αναλώσιμα και τα φάρμακα, από την άλλη, πρέπει να βρεθεί η ισορροπία ώστε να μην επιβαρύνονται με γραφειοκρατία οι γιατροί κατά την άσκηση των καθηκόντων τους. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η σχέση των νοσοκομείων με τους προμηθευτές, ώστε οι τελευταίοι να μην «σφάζουν» τα δημόσια νοσοκομεία, αλλά ταυτόχρονα να πληρώνονται τακτικά και στην ώρα τους.

Όλα αυτά εύκολα λέγονται και δύσκολα γίνονται. Το σύστημα είναι στρεβλό και οι νοοτροπίες ακόμη πιο στρεβλές. Η εξομάλυνση εξαρτάται από την πολιτική ηγεσία του συστήματος Υγείας, που ως τώρα δείχνει ότι δεν τα καταφέρνει, αλλά και  από την επάρκεια των διοικήσεων των νοσοκομείων. Το σίγουρο είναι ότι θα πάρει χρόνο να «γιάνει» αυτό το σύστημα.