Η χώρα βρίσκεται σε παρακμή και απαιτούνται οικονομίες, μεταρρυθμίσεις, βελτιώσεις και αποφάσεις με ουσία παντού. Η Ελλάδα πρέπει να διοικείται και είναι απόλυτα αναγκαίο οι υπουργοί της κυβέρνησης να δείχνουν δραστηριότητα, να παράγουν έργο, να διαχειρίζονται το «όχι», να προλαμβάνουν κρίσεις, να μην υποχωρούν κάτω από τις πιέσεις των συντεχνιών και του ΠΑΜΕ, αλλά ούτε και να σπεύδουν να ικανοποιούν ακατανόητες επιθυμίες «ισχυρών» της σημερινής πολιτικής σκηνής.
Φυσικά, την κύρια ευθύνη για να διοικηθεί η χώρα την έχει ο πρωθυπουργός, αλλά το «μάνατζμεντ» δεν είναι από τα «δυνατά» χαρακτηριστικά του Γιώργου Παπανδρέου. Θα έλεγε κανείς μάλιστα ότι ο πρωθυπουργός είναι αρκετά, έως και πολύ, αδύναμος στον έλεγχο των υπουργών του και στη διοίκηση. Προφανώς το γνωρίζει και γι αυτό ανέθεσε στον Θ. Πάγκαλο αυτή την δουλειά, αλλά και αυτό δεν λειτουργεί ικανοποιητικά, οπότε κάπου έχει ανακατευθεί και ο Παμπούκης, χωρίς όμως να βελτιώνεται η κατάσταση. Θα θυμούνται όλοι την κατάσταση που δημιουργήθηκε στο υπουργικό συμβούλιο όταν ο Γ. Παπακωνσταντίνου έφερε το θέμα των αποκρατικοποιήσεων…
Δεν ξέρω τι φταίει για την εικόνα της αδράνειας που έχει δημιουργηθεί, αλλά το πιθανότερο είναι ότι οι λόγοι είναι διάφοροι. Ξεκινούν από την ανικανότητα ορισμένων υπουργών, περνούν από τις παρεμβάσεις τις καθυστερήσεις που προκαλεί το Μαξίμου, σίγουρα ρόλο παίζει και η έλλειψη χρημάτων και δεν αποκλείεται ακόμη να επικρατεί και φόβος για αποφάσεις και υπογραφές με το κλίμα σκανδαλο-ανθρωποφαγίας που έχει δημουργηθεί. Όλα αυτά μπορεί να εξηγούν, αλλά δεν δικαιολογούν «το σημειωτόν» που παρατηρείται και μάλιστα σε μία εποχή που θέλει μία κυβέρνηση αποφασισμένων που να τρέχουν σαν υπερήφανα άλογα. Όχι μόνο για να παράξουν έργο, αλλά και για να σύρουν και για να εξασφαλίσουν την εμπιστοσύνη της κοινωνίας και να την σύρουν μαζί τους.
Παραδείγματος χάριν, ο Ρέππας θα μπορούσε να βάλει διόδια στην Εγνατία οδό για να έχει έσοδα το κράτος, η Ξενογιαννακοπούλου θα μπορούσε να ορίσει νωρίτερα τις διοικήσεις των νοσοκομείων και να προβλέψει τις αντιδράσεις των προμηθευτών για να μην αναγκαστεί να συμβιβαστεί μαζί τους εκ των υστέρων, ο Γερουλάνος θα μπορούσε να αποφύγει σε μεγάλο βαθμό το μπάχαλο στην ΕΡΤ και να ενεργοποιηθεί πιο αποτελεσματικά στον τουρισμό, η Κατσέλη θα μπορούσε να αποφύγει μερικά από τα απανωτά λάθη της με την ΚΟΣΚΟ, τα φάρμακα, τις τράπεζες και τώρα με τις πειρατείες σε βάρος πλοίων στην Κόρινθο, η Διαμαντοπούλου θα μπορούσε να αποφύγει την κατάργηση της βάσης του 10, η Μπιρμπίλη θα μπορούσε να είχε κατεβεί από τα …σύννεφα και τα λοιπά…
Αν θέλετε και άλλα παραδείγματα υπάρχουν. Υπάρχει ο Πετσάλνικος και το πέπλο προστασίας που άπλωσε πάνω από τους υπαλλήλους της Βουλής, αλλά και η επιμονή του να ιδρυθεί σχολή Αρχιτεκτονικής στην Καστοριά, που ακούγεται ότι το δέχθηκε η Διαμαντοπούλου , λες και έχουμε πικρή πείρα από τον κατακερματισμό των πανεπιστημίων, ή ότι η χώρα μπορεί να απορροφήσει αυτούς που βγαίνουν από τις υφιστάμενες σχολές. Υπάρχει ο Ρέππας και πάλι που προσπάθησε να απελευθερώσει τις μεταφορές χωρίς να τις απελευθερώσει. Υπάρχει η Κατσέλη που προσπαθεί να άρει το καμποτάζ δίχως όμως να το…καταργεί. Και υπάρχουν όλοι μαζί που υποχωρούν στις αξιώσεις συντεχνιών όπως οι λιμενεργάτες, η ΠΝΟ, η ΟΛΜΕ και άλλοι. Ενώ την ίδια στιγμή δεν βλέπουμε βήματα για την καλύτερη λειτουργία του δημοσίου και των υπηρεσιών του.
Ετσι όμως δεν θα βγούμε από την παρακμή, ούτε καν από την κρίση.