Η ΟΛΜΕ δεν λειτουργεί διαφορετικά από τις περισσότερες κρατικοδίαιτες συντεχνίες. Κρυβόταν κα κρύβεται πίσω από την εμπεδωμένη στο δημόσιο άποψη ότι ο μισθός είναι δεδομένος και πρέπει να καταβάλλεται από το κράτος στους διορισμένους και μονίμους επειδή υπάρχουν και αναπνέουν και για κάθε ίχνος εργασίας, σε κάθε ειδική συγκυρία, θα πρέπει να πληρώνει έξτρα αμοιβή, ως επίδομα, ή πριμ, ή ειδική αποζημίωση, ή δεν ξέρω και γω τι...Αυτά αποφασίστηκαν κάποια στιγμή, όταν δημιουργήθηκε ανάγκη, τα επέβαλε με πιέσεις και εκβιασμούς (ότι δεν θα γίνουν οι εξετάσεις, ή ότι δεν θα διορθωθούν τα γραπτά, όπως καλή ώρα σήμερα) η συντεχνία και από τότε αποτελούν κεκτημένο που περιλαμβάνεται στις συλλογικές συμβάσεις.
Κάθε συλλογική σύμβαση στο χώρο του δημόσιου τομέα περιλαμβάνει όλα όσα έχουν κερδηθεί στο παρελθόν, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, έκτακτες ή συνηθισμένες και ταυτόχρονα αποτελεί αφετηρία για νέες διεκδικήσεις λογικές ή παράλογες. Δεν έχει καμία σημασία ότι πολλά από τα κεκτημένα δεν υπάρχουν πουθενά στον πλανήτη, ήταν εκτός λογικής ακόμη και στις σοβιετικές δημοκρατίες, ή ότι οι περιστάσεις σήμερα είναι εντελώς ειδικές και δεν υπάρχει μία στα ταμεία. Οι συντεχνίες δεν χαμπαρίζουν από τέτοια και η ΟΛΜΕ δεν θα αποτελούσε εξαίρεση.
Επειδή όμως αρκετοί από τους εκπαιδευτικούς βγαίνουν και ουρλιάζουν στα ραδιόφωνα, τις τηλεοράσεις και τις εφημερίδες για τα δικαιώματα και τις αμοιβές τους, δεν θα ήταν άσκοπο να επισημάνουμε μερικές πτυχές της πραγματικότητας:
-η σχέση εκπαιδευτικών προς μαθητές στην Ελλάδα είναι από τους υψηλότερους, όχι γιατί υπάρχουν ανάγκες, αλλά για να βρίσκουν θέσεις εργασίας οι απόφοιτοι από διάφορες σχολές,
-υπάρχει η βάσιμη υπόνοια ότι ακόμη και τα προγράμματα των μαθημάτων έχουν διαμορφωθεί με κύριο γνώμονα την απορρόφηση εκπαιδευτικών και όχι γιατί προσφέρουν ουσιαστικές γνώσεις στους μαθητές,
-η ποιότητα των εκπαιδευτικών της Μέσης Εκπαίδευσης είναι εξαιρετικά μέτρια και αυτό το γνωρίζουν άπαντες, ακόμη και εκείνοι που στέλνουν τα παιδιά τους σε ακριβά ιδιωτικά σχολεία και μπορούν να κρίνουν, αλλά παρ’ όλ’ αυτά η ΟΛΜΕ αντιστέκεται λυσσαλέα σε κάθε ιδέα αξιολόγησης,
-οι αποδοχές του εκπαιδευτικού κατά τον πρώτο χρόνο του διορισμού του ξεπερνούν τα 1000 ευρώ (η μισθολογική εξέλιξη δεν είναι όμως ικανοποιητική ) και για τα ελληνικά δεδομένα είναι καλές. Γι΄ αυτό το λόγο οι εκπαιδευτικοί που εργάζονται σε ιδιωτικά σχολεία προτιμούν να μεταπηδήσουν στα δημόσια εφόσον διορισθούν,
-είναι γνωστό ότι οι εκπαιδευτικοί έχουν ουσιαστικά τρεις μήνες και βάλε διακοπές τον χρόνο. Κανονικά θα έπρεπε να παραβρίσκονται στο σχολείο και να είναι στη διάθεση των μαθητών καθ΄ όλη τη διάρκεια της σχολικής ημέρας, αλλά είναι γνωστό ότι αυτό δεν συμβαίνει,
-πολλοί εκπαιδευτικοί ξεχνούν την αποστολή τους και ενθαρρύνουν τους μαθητές στις καταλήψεις και τις αποχές από το σχολείο, ενώ οι ίδιοι κάνουν ό,τι μπορούν για να διορισθούν σε γραφεία, να μην παρουσιάζονται σε ακριτικές περιοχές, αλλά να παίρνουν τα μόρια και άλλα συναφή,
-τέλος, ένα μεγάλο μέρος των εκπαιδευτικών παραμελούν την παιδεία και στηρίζουν την παραπαιδεία (φροντιστήρια και ιδιαίτερα) από την οποία κερδίζουν πολλαπλάσια και αφορολόγητα, σε βάρος και των μαθητών, αλλά και του κράτους.
Με λίγα λόγια, η συντεχνία των εκπαιδευτικών δεν διαφέρει από τις άλλες συντεχνίες του δημοσίου στη συμπεριφορά της. Ισως είναι και χειρότερη γιατί προβάλλει το τεκμήριο της μόρφωσης και της ευθύνης για τη μεταφορά της γνώσης στα παιδιά μας. Στην πραγματικότητα η ΟΛΜΕ δεν νοιώθει ούτε ευθύνη, ούτε και αγωνία απέναντι σε αυτά τα παιδιά. Το έχει αποδείξει στο παρελθόν και το αποδεικνύει και τώρα με τα γραπτά των πανελληνίων εξετάσεων. Αυτή τη φορά στην πρωτοπορία βρίσκονται οι συνδικαλιστές της κοινοβουλευτικής και της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς μαζί με τους μισούς συνδικαλιστές της Νέας Δημοκρατίας. Τουλάχιστον ας μην κοροϊδεύουν επιμένοντας ότι είναι «λειτουργοί» μέσης εκπαίδευσης.