Με λίγα λόγια αποφάσισαν ότι πρέπει να περιορίσουν τις δημόσιες δαπάνες και να εφαρμόσουν πολιτική λιτότητας, αν και ο Στρος Καν του ΔΝΤ, όπως και ο Μπαρόζο της Κομισιόν προσπάθησαν κάπως να αμβλύνουν τις εντυπώσεις ψελλίζοντας ότι η άσκηση δημοσιονομικής πειθαρχίας δεν αποκλείει την ανάπτυξη, ή ότι τέλος πάντων, τα δύο μπορούν να πάνε μαζί. Για τον Πωλ Κρούγκμαν όμως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι επιπτώσεις θα είναι οδυνηρότατες για τα εκατομμύρια των σημερινών ανέργων και τα εκατομμύρια εκείνων που θα χάσουν τη δουλειά τους στο πολύ κοντινό μέλλον.

Αυτά όλα δεν είναι καθόλου ευχάριστα για εμάς και εξηγούν σε μεγάλο βαθμό την αναλγησία του μνημονίου. Αλλά για να ξέρουμε τι μας γίνεται, η περίπτωσή μας είναι κατ΄ αρχήν ειδική και οι αναφορές που έγιναν στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της συνόδου των G20, τόσο από τη Μέρκελ και τους άλλους, όσο και από τον Ομπάμα με την αντίθετη άποψη, δεν αφήναν κανένα περιθώριο. Για όλους, και γι’ αυτούς που τάχθηκαν υπέρ της αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας και για τους άλλους που υποστήριξαν ότι πρέπει να αυξηθούν οι επενδύσεις του δημοσίου σε έργα για να τονωθεί η οικονομία, η χώρα μας πρέπει να μπει σε τάξη γιατί έχει ξεφύγει. Είναι υπερχρεωμένη, έχει τεράστιο έλλειμμα και η οικονομία της δεν είναι ανταγωνιστική, μακράν από όλους τους άλλους. Άρα για μας δεν τίθεται ζήτημα!

Από εκεί και πέρα όμως, ούτε η αυστηροποίηση της δημοσιονομικής πειθαρχίας και της λιτότητας που θέλει η Γερμανία να ισχύει για όλη την Ευρώπη είναι καλά νέα για μας. Περιορισμένη ανάπτυξη και λιτότητα για το σύνολο της Ευρώπης σημαίνει ότι πρώτον, θα συνεχίσει να πλήττεται ο τουρισμός μας, δεύτερον, ότι οι εξαγωγές μας θα δυσκολεύονται, ακόμη και αν γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί, τρίτον, ακυρώνεται κάθε πιθανότητα να δείξουν οι εταίροι μας και το ΔΝΤ κάποια ευελιξία στα μέτρα που επιβάλλει το μνημόνιο. Θα αντέξουμε;