Ήδη η κραυγή που ακούγεται μεταξύ πολλών οπαδών της Ν.Δ. που στις προηγούμενες εκλογές είχαν διασκορπιστεί και ακόμη δηλώνουν ότι δεν μπορούν να μυρίσουν τον Αντώνη, είναι «Σαμαρά ελπίδα μας, πήδα μας, πήδα μας». Αυτό άλλωστε αποτυπώνεται πλέον και στις περισσότερες δημοσκοπήσεις που προβλέπουν ότι πρώτο κόμμα στις επόμενες εκλογές θα έλθει η Ν.Δ., όπως ακριβως είχε συμβεί στις προηγούμενες, αλλά με αυξημένα ποσοστά.
Σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις, αυτό το επιθυμούν ο Τσίπρας και οι επιτελείς του, γι’ αυτό και συμπεριφέρονται ανάλογα. Δεν νοιώθουν έτοιμοι, τρομάζουν μπροστά στο ενδεχόμενο να κυβερνήσουν αντιλαμβάνονται τα τεράστια προβλήματα, καταλαβαίνουν ότι τα περισσότερα από αυτά που λένε και υπόσχονται είναι λόγια του αέρα, αισθάνονται ότι αν γίνουν κυβέρνηση οι ευρωπαίοι θα είναι εξαιρετικά εχθρικοί και προτιμούν να είναι στην Αξιωματική Αντιπολίτευση και αυτή τη φορά. Αργότερα βλέπουμε, καθώς υπολογίζουν ότι αν κυβερνήσει η Ν.Δ. με το ΠΑΣΟΚ και πιθανώς και με κάποιον ακόμη, θα φθαρούν πολύ σύντομα και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α θα είναι παντοκράτορας πλέον.
Κατ’ αρχήν, δεν ξέρουμε τι ποσοστά της ψήφου θα πάρει το ΠΑΣΟΚ, που προς το παρόν φαίνεται να κρατά τις δυνάμεις του των προηγούμενων εκλογών, αλλά δεν ξέρουμς αν στο τέλους θα του φύγουν ψηφοφόροι, κυρίως προς την πλευρά της Ν.Δ., γιατί έτσι πιστεύουν ότι η χώρα έχει περισσότερες ελπίδες να μείνει στην Ευρωζώνη και όχι με τον Τσίπρα. Το δεύτερο ερώτημα είναι αν ο Βενιζέλος θα θελήσει να μπει σε κυβέρνηση με τη Ν.Δ., όπως επιδιώκουν ανοιχτά τύποι σαν τον Λοβέρδο και τον Χρυσοχοίδη, γιατί φοβάται την περαιτέρω φθορά του κόμματος. Από την άλλη πλευρά, οι πιέσεις που θα του ασκηθούν από έξω και από μέσα θα είναι τεράστιες, γιατί αφενός είναι απόλυτη ανάγκη να αποκτήσει η Ελλάδα κυβέρνηση και αφετέρου η κυβέρνηση αυτή θα είναι αντικειμενικά υπέρ της ευρωπαϊκής προοπτικής.
Πόσο σταθερή όμως θα είναι μία τέτοια κυβέρνηση στο σημερινό κλίμα; Θα έχουν τα δύο κόμματα μαζί πάνω από το 40% των ψήφων για να διαθέτουν την στοιχειώδη λαϊκή νομιμοποίηση, όπως διαλαλεί ο Τσίπρας και όπως έχει αποδεχθεί λανθασμένα ο Βενιζέλος (ποτέ σχεδόν η χώρα δεν διέθετε κυβέρνηση με πάνω από το 50% της λαϊκής ψήφου); Δεν θα έχει κάθε μέρα να την καταγγέλουν, να την αμφισβητούν και να την εμποδίζουν στους δρόμους, στις ΔΕΚΟ, στο δημόσιο τομέα και φυσικά στη Βουλή τον ενισχυμένο ΣΥ.ΡΙΖ.Α, το πληγωμένο ΚΚΕ που θα θέλει να ανακτήσει τις δυνάμεις τους, τους απερίγραπτους συνδικαλιστές, τις εγωϊστικες συντεχνίες και βέβαια τα περιβόητα μήντια με τους λαϊκιστές δημοσιογράφους; Και πόση αναδιαπραγμάτευση μπορεί να γίνει για να ελαφρύνει το μνημόνιο;
Γι’ αυτούς τους λόγους, κάποιοι, όχι και τόσο λίγοι, υποστηρίζουν ότι το καλύτερο σενάριο μεσοπρόθεσμα θα είναι να έλθει πρώτο κόμμα ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α, να σχηματίσει κυβέρνηση με τη συμμετοχή κάποιων κομμάτων ή την ανοχή, να κάνει τα δικά του, να πάει να καταγγείλει το μνημόνιο, ή να αναδιαπραγματευτεί, όπως αυτός νομίζει, να καταλάβει τι εστί βερύκοκο, να κλείσουν οι κάνουλες της χρηματοδότησης, να μην μπορεί να πληρώσει μισθούς και συντάξεις κανά δυό μήνες, να βάλουν πλαφόν στις αναλήψεις οι τράπεζες, να αντιληφθεί επιτέλους και ο κόσμος ποια θα είναι κατάσταση αν σταματήσει η στήριξη ή αν βγει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη και τελικά να απομυθοποιηθούν όσοι κάνουν τους τζάμπα μάγκες και τάζουν λαγούς με πετραχήλια.
Τότε θα γίνουν πάλι εκλογές και θα επικρατήσουν με άνεση οι δυνάμεις της ευρωπαϊκής προοπτικής, θα καλέσουν κάποιον Παπαδήμο που θα κυβερνήσει όπως αυτός νομίζει μέσα σε ένα κλίμα ηρεμίας. Φυσικά, σε αυτή την περίπτωση, θα σπεύσουν να συνδράμουν και οι ευρωπαίοι, που άλλωστε κατά κάποιο τρόπο θα επιβάλλουν και τους κανόνες.
Υπάρχει λογική στο δεύτερο σενάριο, μόνο που στη ζωή τα πράγματα δεν εξελίσσονται γραμμικά και επομένως δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι αυτή θα είναι η διαδικασία και η κατάληξή της. Άλλωστε δεν ξέρουμε καν αν υπάρχει και χρόνος για μία τέτοια εξέλιξη, καθώς το κανόνι μπορεί να σκάσει ανά πάσα στιγμή.
Άγγελος Στάγκος