Ο Σαμαράς ελπίζει για το καλύτερο και το διαλαλεί, αλλά δεν θα είναι εύκολο. Παρ' όλο που είναι φανερό ότι η κυβέρνησή του το χρειάζεται αυτό το καλύτερο, καθώς κινείται στην κόψη του ξυραφιού. Μπορεί να υπολογίζει αυτή τη στιγμή σε 151 βουλευτές, χωρίς να γνωρίζει τι θα συμβεί αύριο, με τη ΔΗ.ΜΑΡ. να είναι απρόβλεπτη, με τον Ρουπακιώτη να δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα για να διασφαλίσει κεκτημένα των δικηγόρων. Θεωρεί τον εαυτό του πρώτα συνδικαλιστή κει μετά υπουργό της κυβέρνησης και πιθανώς να θέλει να ξαναγίνει πρόεδρος του ΔΣΑ.
Κανονικά, οι ξένοι δανειστές θα πρέπει να θέλουν να στηρίξουν τη σημερινή κυβέρνηση, βλέποντας τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α να ξαναπαίρνει τις γνωστές ακραίες θέσεις, που φτάνουν μέχρι σημείου να ευλογούν τη βία, την παρανομία και την ασυδοσία. Το είδαμε πάλι με τη στάση του στις εκλογές των διοικήσεων των ΑΕΙ και ΤΕΙ, την υποστήριξη στον απίθανο τύπο που λέγεται Μυλόπουλος και είναι ακόμη πρύτανης στο ΑΠΘ, τη δικαιολόγηση των άθλων επιθέσεων κατά της γερμανικής αποστολής με αφορμή την συνάντηση δημάρχων και Φούχτελ στη Θεσσαλονίκη.
Αλλά δεν είναι μόνον αυτά τα φαινόμενα, ούτε οι ακραίες συνδικαλιστικές αντιδράσεις από διάφορες ομάδες, κυρίως την ΠΟΕ-ΟΤΑ αυτή την εποχή, που όμως έχουν και μία βάση δικαιολογίας. Εδώ βλέπουμε οργανωμένες αντιδράσεις από μεγαλοσυμφέροντα, όπως αυτή κατά της εποπτείας των ξένων επί των τραπεζών, μετά βέβαια την ανακεφαλοποίησή τους με δικά τους λεφτά. Θα αφελληνιστούν υποτίθεται με αυτή την πρακτική, λες και τον κόσμο τον ενδιαφέρει αν μία τράπεζα διοικείται από Έλληνες ή ξένους και όχι αν διοικείται σωστά ή όχι, λαμβάνοντας υπ' όψιν και το κοινό όφελος, πέρα από τα συμφέροντα των μεγαλομετόχων της...
Με όλα αυτά βέβαια που βλέπουν, συν όλα τα άλλα, τα γνωστά και χιλιοειπωμένα, είναι φανερό ότι οι ξένοι διστάζουν να δώσουν πολλά λεφτά μαζί και γενικά να βάλουν πλάτη για να σωθεί μια και καλή η Ελλάδα. Δικαιολογημένα ή όχι, αυτή είναι μία πραγματικότητα. Όπως πραγματικότητα είναι ότι νοιώθουν υπόλογοι απέναντί στα κοινοβούλιά τους και όπως πραγματικότητα είναι ότι η φοροδιαφυγή στη χώρα μας συνεχίζεται απτόητη από όλους σχεδόν τους αυτοαπασχολούμενους, τους μικρομαγαζάτορες και τους ελεύθερους επαγγελματίες. Μη πείτε όχι, γιατί θα λέτε ψέματα και θα μεγαλώσει η μύτη σας... Παραδεχθείτε το και σκεφτείτε ότι και αυτοί, όχι μόνο ο δημόσιος τομέας, μαζί με μεγαλόσχημους διατηρούν τη χώρα στο χείλος της αβύσσου!
Άγγελος Στάγκος