Γι' αυτό οι Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης επικεντρώνονται και χαιρετίζουν την πρώτη και μιλούν αόριστα και μαγκωμένα για τις δεύτερες, που όμως μπορεί να αποδειχθούν ιδιαίτερα ουσιαστικές στην πορεία, αν δεν σηκώσουμε τα μανίκια και προχωρούμε σε όλους τους τομείς κάνοντας αυτά που πρέπει. Τα οποία δεν είναι εύκολα, πρέπει να παραδεχτούμε.
Κατ' αρχήν τα πάντα θα προχωρούν υπό όρους και έλεγχο. Η Λαγκάρντ θα αποφασίσει αν θα συμμετάσχει το ΔΝΤ στη δόση και γενικά στη συνέχεια του προγράμματος, αφού διαπιστώσει πως πήγε η επαναγορά ομολόγων και δεν γνωρίζουμε ποια ποσότητα θα θεωρήσει ικανοποιητική. Αγορά ομολόγων 20 δις, 30, 50, λιγότερα ή περισσότερα; Και εκεί προκύπτει το άλλο ερώτημα. Θα μετάσχουν οι ελληνικές τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία και τους συμφέρει να το κάνουν; Κατ' άλλους συμφέρει στις τράπεζες, άλλοι όμως πιστεύουν όχι, ενώ για τα ταμεία η γενική εκτίμηση είναι ότι δεν θα συμμετάσχουν. Αν όμως πρέπει για να συγκεντρωθεί η κρίσιμη ποσότητα; Και ακόμη, τα λεφτά που θα δοθούν για την αγορά, από που θα προέλθουν, από τη δόση ή θα είναι έξτρα;
Και αφού ξεπεραστεί αυτή η πρώτη προϋπόθεση, αν ξεπεραστεί και μακάρι, θα πάρουμε την πρώτη μεγάλη δόση των 34,4 δις, που θα είναι μία ανάσα, αλλά για να φτάσουμε στα 43,7 μέχρι τον Μάρτη και σε τρεις δόσεις, θα πρέπει να κάνουμε διάφορα. Το νέο φορολογικό να γίνει νόμος του κράτους μέχρι τον Ιανουάριο, να εκτελείται ο προϋπολογισμός κανονικά, να υλοποιούνται οι αποφασισμένες μεταρρυθμίσεις και άλλα, όλα αυτά εν μέσω αντιδράσεων. Και μετά υπάρχουν και οι προϋποθέσεις για τη μείωση των επιτοκίων. Είναι το πρωτογενές πλεόνασμα του 4% ή κάτι άλλο.
Ολα αυτά είναι τεχνικά θέματα, αλλά ταυτόχρονα είναι και πολιτικά, που οδηγούν σε ένα συμπέρασμα. Οτι η ανάσα που δόθηκε στην Ελλάδα και την κυβέρνηση είναι υπό όρους και με ασφυκτική εποπτεία. Ναι μεν η εντύπωση που δόθηκε είναι ότι οι αποφάσεις του Γιούρογκρουπ εξασφαλίζουν την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη, όμως αυτό θα μπορούμε να το πούμε αν φτάσουμε στον πρώτο ενδιάμεσο σταθμό, εκεί επιβραβευτούμε για να πάρουμε δυνάμεις για τον δεύτερο και ούτω καθ' εξής, μέχρι να φτάσουμε στο τέρμα.
Πρέπει ωστόσο να επισημανθεί ότι οι δυνάμεις που στάθηκαν στο πλευρό μας, όπως ο Γιουνκέρ, οι Βρυξέλλες, η Γαλλία και άλλοι που προτίμησαν να μείνουν στο παρασκήνιο, χαιρέτισαν με ενθουσιασμό τη λύση που δόθηκε. Που σημαίνει ότι αν δεν τα καταφέρουμε με ιδρώτα, αίμα, πόνο, κόπο και κυρίως κοιτώντας μπροστά, δεν θα υπάρχει κανείς για να μας στηρίξει σε ενδεχόμενη αποτυχία. Είναι άραγε αντιληπτό αυτό, όταν μάλιστα κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τις εξελίξεις στην Ευρωζώνη και τι θα γίνει μετά τις γερμανικές εκλογές; Η αρχή πάντως πρέπει να γίνει από τη διοίκηση. Δίχως στοιχειωδώς επαρκή δημόσια διοίκηση τίποτα δεν μπορεί να προχωρήσει.
Άγγελος Στάγκος