Εδώ που τα λέμε, είναι πολύ βαρειά, σχεδόν ασήκωτη η φορολογία του 75% για τα εισοδήματα, άνω του ενός εκατομμυρίου ευρώ το χρόνο, τουλάχιστον για χώρες με ελεύθερη οικονομία, όπως η Γαλλία. Μπορεί να αφορά πολύ λίγους, σε σύγκριση με το σύνολο των γάλλων φορολογουμένων, μπορεί να αποφασίστηκε κυρίως για επικοινωνιακούς λόγους από τον Ολάντ, αλλά είναι βέβαιο ότι δημιουργεί την αίσθηση ότι το κράτος μπαίνει συνεταίρος στην περιουσία, τις απολαβές και το ταλέντο του κάθε ... παθόντος.
Σύμφωνα με όσα γνωρίζουμε, η φορολόγηση με 75% αφορά τα εισοδήματα άνω του ενός εκατομμυρίου ευρώ. Αν πρόκειται για σύστημα φορολόγησης του συνόλου του εισοδήματος, είναι πολύ μεγάλη. Φανταστείτε ότι στο εκατομμύριο, τις 750.000 θα τις παίρνει το κράτος. Αν πάλι πρόκειται για σύστημα κλιμακωτής φορολόγησης, αυτοί που ξεπερνούν για λίγο, ας πούμε κατά 200.000 ευρώ, το ένα εκατομμύριο, δεν θα υποφέρουν και τόσο, αφού μόνον οι 200.000 θα φορολογούνται με 75%. Αυτοί όμως που κερδίζουν πολλά εκατομμύρια, ούτε ψύλλος στον κόρφο τους.
Φαίνεται ότι ο Ντεοπαρντιέ ανήκει στην τελευταία κατηγορία. Τα δικαιώματα από τις ταινίες του πρέπει να του αποφέρουν πολλά λεφτά. Σκεφτείτε μόνο πόσα θα παίρνει από τη σειρά ταινιών "Αστερίξ". Αν λοιπόν κερδίζει 10 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο, ας πούμε, η φορολόγηση των εννέα από αυτά με 75% σημαίνει ότι το γαλλικό κράτος θα του παίρνει τα 6,75 εκατομμύρια συν το ποσό που θα αφαιρείται από λόγω της φορολόγησης του πρώτου εκατομμυρίου. Δηλαδή από τα δέκα, θα δίνει στο κράτος περισσότερα από εφτά. Θα αναρωτηθεί κάποιος φυσικά, πόσα θέλει ο άνθρωπος για να ζει άνετα και θα έχει δίκιο. Από την άλλη πλευρά, αν ο γάλλος σταρ έχει δημιουργήσει υποχρεώσεις και κυρίως ένα στυλ ζωής, ανάλογες με τα εισοδήματά του μέχρι σήμερα, ενδεχομένως να φοβήθηκε το ... μέλλον.
Αυτά και άλλα πολλά θα σκέφτηκε ο Ντεπαρντιέ όταν του ήλθε ο ουρανός σφοντύλι και αντέδρασε σαν ήρωας του Μολιέρου. Αφήστε που είχε ξεφύγει στη συμπεριφορά τα τελευταία χρόνια και δημιουργούσε διάφορα επεισόδια, όχι πάντα χαριτωμένα, ούτε καλόγουστα. Έγραψε λοιπόν στα παλιά του τα παπούτσια το γεγονός ότι είναι "εθνικός σταρ" και στο πρόσωπό του όλοι έβλεπαν τη Γαλλία, έγραψε εκεί που δεν πιάνει μελάνι και κάθε ίχνος πατριωτισμού και την έκανε για το Βέλγιο. Οταν μάλιστα ξεσηκώθηκε κατακραυγή εναντίον του, έφτασε στα άκρα και έγινε ρώσος, καθώς ο Πούτιν του πρόσφερε την υπηκοότητα, για να μπει στο μάτι της Γαλλίας προφανώς. Φαίνεται ότι το Παρίσι τον έχει δυσαρεστήσει σε κάποιο άλλο θέμα.
Για να ολοκληρώσει την πλάκα ο Ντεπαρντιέ, εμφανίστηκε και με παραδοσιακά ρούχα ρώσου χωριάτη, αλλά δεν πρέπει να έχετε αμφιβολία ότι δεν θα διστάσει να δείξει και τα οπίσθιά του, αν κρίνει. Γιατί τέτοιος είναι. Ωστόσο, αν θέλουμε να δούμε και τη σοβαρή πλευρά του θέματος πέρα από τον Ντεπαρντιέ, με την παγκοσμιοποίηση, την ελευθερία κινήσεων κεφαλαίων, με τον πλήρη ανταγωνισμό προσφοράς συνθηκών και χαμηλής κυκλοφορίας για την προσέλυσή τους (και επενδύσεων), με την ασυδοσία των αγορών, θα δούμε πολλά τέτοια στο τέλος. Ήδη γίνονται, αλλά στο παρασκήνιο, γιατί οι πρωταγωνιστές δεν είναι Ντεπαρντιέ και δεν συγκεντρώνουν τα φώτα της δημοσιότητας επάνω τους. Και δεν το επιζητούν βέβαια, προτιμώντας να κινούνται στα μουλωχτά.